Dream PPCF on Nostr: ...
สำหรับการแนะนำตัวในอีกส่วนนึงของตัวผม
ครั้งนี้อยากพูดสิ่งที่เข้าใกล้หัวใจมากยิ่งขึ้นของตัวผมเอง
ในคำสองคำคือ “อบอุ่น” และ “คิดถึง”
สำหรับผมสองคำนี้ใกล้กันจนไกล หรือจะเรียกว่าไกลกันจนใกล้ดีนะ ?
ภาพนี้ถ่ายขึ้นจากจังหวะสำคัญที่ผมได้มีโอกาสได้เข้าไปเป็นส่วนนึงของทีมจัดทำกิจกรรมที่งาน Wonderful ผมรับหน้าที่ช่วยเหลือถ่ายภาพให้ทีมเพื่อนผมเองในชื่อ Bluesun ในเย็นวันนั้นผมกำลังนั่งยิ้มแย้มพูดคุยกับทุกคนอยู่ แม่ลูกคู่นึงเข้ามา ความรู้สึกนั้นทัชไปถึงคงามโหยหาส่วนตัวผมที่ต้องการสิ่งนี้มาตลอด ผมทั้งยิ้มและมีความสุขกับการนั่งมองแม่ลูกคู่นี้มากๆ ในจังหวะเดียวกัน ใสขณะที่คุณแม่คนนี้กับลูกที่น่ารักของเขากำลังช่วยกันต่างผ้าที่ได้ร่วมทำกิจกรรมกับทางบูธของเรา สำหรับผมเหมือนทุกอย่างย้อนภาพวนไปถึงสิ่งที่ผมร้องเรียกหามันมาตลอด รวมทุกอารมณ์ทุกความรู้สึกฟุ้งกระจายราวกับอากาศปลิวอยู่ในหัวผม จากวินาทีนั้น ความรู้สึกจากหัวใจ วิ่งตรงผ่านหน้าอก สู่แขนไปถึงปลายนิ้วมือ จนกดผ่าชัตเตอร์ออกมาเป็นภาพที่ผมรักมันเหลือเกิน นี่เป็นจุดเริ่มต้นของทั้งหมดที่ผมเลือกมาใช้ในการแนะนำตัวกับพี่ๆเพื่อนในวันนี้
S2.
ความ ”อบอุ่น“ เป็นของหายากมากสำหรับผมซึ่งเคยเป็นชาวพเนจร นอนข้างถนน แต่ความ ”คิดถึง“ กลับไม่เคยไกลตัวเลย…
ระหว่างที่เด็กหนุ่มอย่างผมได้นอนใช้ชีวิตริมทะเลพัทยาอย่างไร้เป้าหมาย ความ ”อบอุ่น“ ก็หายไปจากชีวิต เหลือเพียงคำ “คิดถึง”
“ผมคิดถึงเตียงที่นุ่มสบาย”
“ผมคิดถึงอาหารยามเช้าที่ตื่นขึ้นพร้อมการ์ตูนในทีวี”
“คิดถึงห้องน้ำที่กั้นระหว่างห้องนอนแม่กับห้องนอนพี่สาว”
“คิดถึงบรรยากาศที่เปิดลิ้นชักหาเสื้อผ้า”
“คิดถึงเพื่อนๆในซอยบ้าน”
และที่สำคัญ ”ผมคิดถึงครอบครัว คิดถึงม๊ะ (แม่) คิดถึงมากๆ” แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงตัดสินใจใช้ชีวิตแบบนั้นต่อ ความคิดถึงวนเวียนรอบตัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความอบอุ่นก็ลอยหายไปทุกทีๆ แต่ในทางกลับกัน ตัวผมเองที่ไม่รู้ตัวเลยในตอนนั้นว่า ความอบอุ่นก่อตัวมากขึ้น เหมือนกับว่ามันเป็นหมอกบางเบาที่หนาตัวขึ้นในห้องเล็กๆที่เปรียบว่าเป็นหัวใจของผม ผ่านวันเวลายาวนาน นานจนรู้ตัวอีกที ชีวิตผมได้เปลี่ยนไปแล้ว ผ่านเข็มนาฬิกามา ราวๆ 20 ปีเศษ ผมเพิ่งเข้าใจมัน ว่าแท้ที่จริงแล้ว ความ”อบอุ่น“ และ ความ”คิดถึง“ คอยอยู่เป็นสติ อยู่เป็นเพื่อนผม ไม่เคยหางไปเลย
ขอบคุณที่เป็นเพื่อนแท้ต่อกัน ขอบคุณที่คอยย้ำเตือน ขอบคุณที่ทำให้ผมนั้น รู้ที่จะมอบความอบอุ่นให้ใครอย่างไร และคิดถึงใครอย่างไร ถึงแตะถึงหัวใจ 💕🙏🏻
สำหรับบางคน ความ ”คิดถึง“ อาจเป็นเรื่องเล็กน้อย
สำหรับบางคน ความ “อบอุ่น” อาจเป็นเรื่องที่หาได้ง่าย
”อย่ารอให้เป็นเรื่องยากเลย ของมีค่าขนาดนั้น เงินจ่ายไม่ได้หรอก“
และเช่นเคยครับ ขอขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่าของทุกท่าน อ่านการแนะนำตัวเล็กๆน้อยๆของผมผ่านภาพถ่ายและเรื่องเล่าบางส่วนในเวลาของชีวิตผม
ขอบคุณมากๆครับ
#siamstr
ครั้งนี้อยากพูดสิ่งที่เข้าใกล้หัวใจมากยิ่งขึ้นของตัวผมเอง
ในคำสองคำคือ “อบอุ่น” และ “คิดถึง”
สำหรับผมสองคำนี้ใกล้กันจนไกล หรือจะเรียกว่าไกลกันจนใกล้ดีนะ ?
ภาพนี้ถ่ายขึ้นจากจังหวะสำคัญที่ผมได้มีโอกาสได้เข้าไปเป็นส่วนนึงของทีมจัดทำกิจกรรมที่งาน Wonderful ผมรับหน้าที่ช่วยเหลือถ่ายภาพให้ทีมเพื่อนผมเองในชื่อ Bluesun ในเย็นวันนั้นผมกำลังนั่งยิ้มแย้มพูดคุยกับทุกคนอยู่ แม่ลูกคู่นึงเข้ามา ความรู้สึกนั้นทัชไปถึงคงามโหยหาส่วนตัวผมที่ต้องการสิ่งนี้มาตลอด ผมทั้งยิ้มและมีความสุขกับการนั่งมองแม่ลูกคู่นี้มากๆ ในจังหวะเดียวกัน ใสขณะที่คุณแม่คนนี้กับลูกที่น่ารักของเขากำลังช่วยกันต่างผ้าที่ได้ร่วมทำกิจกรรมกับทางบูธของเรา สำหรับผมเหมือนทุกอย่างย้อนภาพวนไปถึงสิ่งที่ผมร้องเรียกหามันมาตลอด รวมทุกอารมณ์ทุกความรู้สึกฟุ้งกระจายราวกับอากาศปลิวอยู่ในหัวผม จากวินาทีนั้น ความรู้สึกจากหัวใจ วิ่งตรงผ่านหน้าอก สู่แขนไปถึงปลายนิ้วมือ จนกดผ่าชัตเตอร์ออกมาเป็นภาพที่ผมรักมันเหลือเกิน นี่เป็นจุดเริ่มต้นของทั้งหมดที่ผมเลือกมาใช้ในการแนะนำตัวกับพี่ๆเพื่อนในวันนี้
S2.
ความ ”อบอุ่น“ เป็นของหายากมากสำหรับผมซึ่งเคยเป็นชาวพเนจร นอนข้างถนน แต่ความ ”คิดถึง“ กลับไม่เคยไกลตัวเลย…
ระหว่างที่เด็กหนุ่มอย่างผมได้นอนใช้ชีวิตริมทะเลพัทยาอย่างไร้เป้าหมาย ความ ”อบอุ่น“ ก็หายไปจากชีวิต เหลือเพียงคำ “คิดถึง”
“ผมคิดถึงเตียงที่นุ่มสบาย”
“ผมคิดถึงอาหารยามเช้าที่ตื่นขึ้นพร้อมการ์ตูนในทีวี”
“คิดถึงห้องน้ำที่กั้นระหว่างห้องนอนแม่กับห้องนอนพี่สาว”
“คิดถึงบรรยากาศที่เปิดลิ้นชักหาเสื้อผ้า”
“คิดถึงเพื่อนๆในซอยบ้าน”
และที่สำคัญ ”ผมคิดถึงครอบครัว คิดถึงม๊ะ (แม่) คิดถึงมากๆ” แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงตัดสินใจใช้ชีวิตแบบนั้นต่อ ความคิดถึงวนเวียนรอบตัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความอบอุ่นก็ลอยหายไปทุกทีๆ แต่ในทางกลับกัน ตัวผมเองที่ไม่รู้ตัวเลยในตอนนั้นว่า ความอบอุ่นก่อตัวมากขึ้น เหมือนกับว่ามันเป็นหมอกบางเบาที่หนาตัวขึ้นในห้องเล็กๆที่เปรียบว่าเป็นหัวใจของผม ผ่านวันเวลายาวนาน นานจนรู้ตัวอีกที ชีวิตผมได้เปลี่ยนไปแล้ว ผ่านเข็มนาฬิกามา ราวๆ 20 ปีเศษ ผมเพิ่งเข้าใจมัน ว่าแท้ที่จริงแล้ว ความ”อบอุ่น“ และ ความ”คิดถึง“ คอยอยู่เป็นสติ อยู่เป็นเพื่อนผม ไม่เคยหางไปเลย
ขอบคุณที่เป็นเพื่อนแท้ต่อกัน ขอบคุณที่คอยย้ำเตือน ขอบคุณที่ทำให้ผมนั้น รู้ที่จะมอบความอบอุ่นให้ใครอย่างไร และคิดถึงใครอย่างไร ถึงแตะถึงหัวใจ 💕🙏🏻
สำหรับบางคน ความ ”คิดถึง“ อาจเป็นเรื่องเล็กน้อย
สำหรับบางคน ความ “อบอุ่น” อาจเป็นเรื่องที่หาได้ง่าย
”อย่ารอให้เป็นเรื่องยากเลย ของมีค่าขนาดนั้น เงินจ่ายไม่ได้หรอก“
และเช่นเคยครับ ขอขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่าของทุกท่าน อ่านการแนะนำตัวเล็กๆน้อยๆของผมผ่านภาพถ่ายและเรื่องเล่าบางส่วนในเวลาของชีวิตผม
ขอบคุณมากๆครับ
#siamstr