Dream PPCF on Nostr: กี่วันมาแล้วนะ ...
กี่วันมาแล้วนะ นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้เข้ามาทักทายพี่ๆทุกๆท่านในนี้ด้วยการเล่าผ่านภาพถ่ายและการเล่าผ่านตัวผม ความสับสนวุ่นวายความงงๆของตัวผม ในระหว่างที่ผมหายไปจาก พื้นที่นี้ วันนี้เมื่อพบเจอบางชิ้นบางส่วน จึงนึกคิดถึงพื้นที่นี้ ที่อยากจะเข้ามากอดมาเล่ากับพี่ๆเพื่อนอีกครั้ง
“หล่นหาย”
นานมาแล้วที่ผมไม่ได้ให้ตัวเองได้อยู่กับตัวเองเลย ผมพูดเสมอว่าตัวผมได้ ”ทำตัวเองหล่นหายไป“ นานเกือบๆ 2 ปีตลอดช่วงเวลาที่ทำตัวเองหายไป ผมหลงทางอย่างแท้จริง ผมในช่วงเวลานั้นจนถึงเวลานี้ เหมือนเด็กที่กำลังหาชิ้นส่วนเล็กๆของโมเดลตัวหนึ่ง ที่ทำตกลงไปในกล่องใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยของเล่นมากมาย (ที่เปรียบถึงความวุ่นวายที่เราเก็บเกี่ยวมาทั้งตั้งใจและไม่) ผ่านวันเวลา มาจนวันนี้ ก็ยังไม่พบเจอ จนถึงวันที่คนรอบตัวผมเริ่มจางหายออกไป (หรือเป็นที่ตัวผมที่จางหายไปเสียเองก็ยังไม่แน่ใจ) การเงินในชีวิตที่เริ่มบางเบาลง เมื่อความลำบากเดินเข้าใกล้เข้ามา เมื่อความเหงาเริ่มกอดคอผม เมื่อวันเวลา ต่อวันเริ่มมีค่า ผมได้มีโอกาศได้เจอหนึ่งในชิ้นส่วนของตัวผมเองที่ตกหล่นไป ผมได้เริ่มยอมรับ และเริ่มเข้าใจ ผมเริ่มที่จะเลิกค้นหาและเลิกตั้งคำถามมากมายกับตัวเอง แล้วเหลือเพียงแค่คำๆเดียว คือคำว่า”หัวใจ“ ผมเคยใช้เวลาอยู่นอก Comfort zone ยาวนานแทบทั้งชีวิต วิ่งไล่ตามฝัน เพราะเชื่อว่าจะพ้นจากความยากไร้ ทั้งความเหงาและงานเงิน จนวันนึงที่ผมเริ่มพูดถึงคำว่า "ทำตัวเองหล่นหายไป" ผมเสียเวลาค้นหาอยู่นานจนท้ายที่สุด ผมเกือบจะล้มแทบยืนไม่ได้ สิ่งสุดท้ายที่ผมพบเจอคือความคุ้นเคย ทั้งตอนที่สู้แบบไม่คิดชีวิต หรือลุ่มหลงที่ได้พบความสบายใน Comfort Zone ทั้งกายและใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ความจริง แล้วสำหรับผม การเดินทางยังไม่จบ ผมคิดถึงตัวเองเหลือเกิน ไม่รู้จริงว่า ชิ้นส่วนต่างจะวนมาครบสมบูรณ์เมื่อไหร่ และขอให้ Daily ชีวิตที่ผมเขียนให้ตัวเองก่อนหน้าคอยจับมือผมเองให้ลุกขึ้นวันที่ท้อที่สุด เสมอไป ✌🏻
“หล่นหาย”
นานมาแล้วที่ผมไม่ได้ให้ตัวเองได้อยู่กับตัวเองเลย ผมพูดเสมอว่าตัวผมได้ ”ทำตัวเองหล่นหายไป“ นานเกือบๆ 2 ปีตลอดช่วงเวลาที่ทำตัวเองหายไป ผมหลงทางอย่างแท้จริง ผมในช่วงเวลานั้นจนถึงเวลานี้ เหมือนเด็กที่กำลังหาชิ้นส่วนเล็กๆของโมเดลตัวหนึ่ง ที่ทำตกลงไปในกล่องใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยของเล่นมากมาย (ที่เปรียบถึงความวุ่นวายที่เราเก็บเกี่ยวมาทั้งตั้งใจและไม่) ผ่านวันเวลา มาจนวันนี้ ก็ยังไม่พบเจอ จนถึงวันที่คนรอบตัวผมเริ่มจางหายออกไป (หรือเป็นที่ตัวผมที่จางหายไปเสียเองก็ยังไม่แน่ใจ) การเงินในชีวิตที่เริ่มบางเบาลง เมื่อความลำบากเดินเข้าใกล้เข้ามา เมื่อความเหงาเริ่มกอดคอผม เมื่อวันเวลา ต่อวันเริ่มมีค่า ผมได้มีโอกาศได้เจอหนึ่งในชิ้นส่วนของตัวผมเองที่ตกหล่นไป ผมได้เริ่มยอมรับ และเริ่มเข้าใจ ผมเริ่มที่จะเลิกค้นหาและเลิกตั้งคำถามมากมายกับตัวเอง แล้วเหลือเพียงแค่คำๆเดียว คือคำว่า”หัวใจ“ ผมเคยใช้เวลาอยู่นอก Comfort zone ยาวนานแทบทั้งชีวิต วิ่งไล่ตามฝัน เพราะเชื่อว่าจะพ้นจากความยากไร้ ทั้งความเหงาและงานเงิน จนวันนึงที่ผมเริ่มพูดถึงคำว่า "ทำตัวเองหล่นหายไป" ผมเสียเวลาค้นหาอยู่นานจนท้ายที่สุด ผมเกือบจะล้มแทบยืนไม่ได้ สิ่งสุดท้ายที่ผมพบเจอคือความคุ้นเคย ทั้งตอนที่สู้แบบไม่คิดชีวิต หรือลุ่มหลงที่ได้พบความสบายใน Comfort Zone ทั้งกายและใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ความจริง แล้วสำหรับผม การเดินทางยังไม่จบ ผมคิดถึงตัวเองเหลือเกิน ไม่รู้จริงว่า ชิ้นส่วนต่างจะวนมาครบสมบูรณ์เมื่อไหร่ และขอให้ Daily ชีวิตที่ผมเขียนให้ตัวเองก่อนหน้าคอยจับมือผมเองให้ลุกขึ้นวันที่ท้อที่สุด เสมอไป ✌🏻