BossMan on Nostr: ...
ผมเชื่ิอว่าเราจะเจอที่ๆเหมาะกับเราครับ
ตอนผมจบใหม่ๆก็พยายามสมัครหางานทำอยู่ปี1 2ปี เข้าๆออกที่ๆอยากไปที่ๆหมายตาไว้มักจะไม่ค่อยสมหวังแต่พอเราเลิกหวัง สิ่งๆนั้นมันดันวิ่งเข้ามาหาเราเอง อ.เบียร์ คนตื่นธรรมส่วนหนึ่งแกก็พูดถูกครับ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดชีวิตคนเราบางที่มันก็กำหนดอะไรไม่ได้ 100% การยึดมั่นถือมั่นมากเกินไปพอสิ่งนั้นไม่เป็นอย่างที่หวังมีแต่ซ้ำให้เกิดความทุกข์ แต่ถ้าเราปล่อยวางบ้างไม่ตึงเกินไปทำความเข้าใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและยอมรับว่ามันก็คงจะได้แค่นี้จริงๆเพราะเราทำเต็มที่ไปแล้ว แบกรับความทุกข์ไว้แล้วเดินหน้าต่อไปผมเชื่อว่ามันจะมีจังหวะของเราครับ ถึงพุทธะจะไม่เชื่อเรื่องดวงแต่จริงๆ ปัจจัยภายนอกมันก็ยังมีผลต่อเราครับและจริงๆมันไม่ได้ขัดกับแนวคิดของพุทธะด้วย ยกตัวอย่างเช่น อยู่ๆวันหนึ่งดวงอาทิตย์ดับไปแบบนี้ลองคิดดูว่ามันมีผลต่อโลกแค่ไหน หรือวันดีคืนดีมีดาวอะไรไม่รู้มาพุ่งชนใส่โลกเรางี้ ยังไงมันก็ส่งผลครับ แต่แนวคิดของพุทธะสำหรับผมมันคือการใช้สติปัญญาดิ้นรนหาทางแก้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้าครับและมันยังช่วยให้ชีวิตมีเป้าหมายและความหมายด้วยไม่ว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันจะสำเร็จหรือไม่แต่มันก็มีความหมายสำหรับครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ละครับต่อให้จะล้มเหลวมันก็ยังมีความหมาย และถ้าสำเร็จมันยิ่งดีเลยครับอย่างน้อยเรามีบทเรียนหรือผ่านบทเรียนนั้นแล้วนำมันไปบอกเล่าหรือสอนผู้อื่นต่อได้มันก็คล้ายๆเวลาเราผ่านอะไรมาก่อนพอเจอคนที่ประสบเหตุการณ์แบบเราแล้วเขามีความทุกข์พอเราไปเห็นเราก็รู้ทันทีว่าเขากำลังทุกข์เรื่องอะไรเพราะเราเจอและผ่านมันมาแล้ว แล้วเราก็แนะนำได้ว่าควรทำยังไงผมว่าตอนที่พุทธะสอนคนน่าจะอารมณ์นี้มากกว่าเพราะเป้าหมายในชีวิตของแกคือ การพ้นทุกข์ เพราะแกออกมานอกกำแพงวังแล้ว ไปเห็นสัจจะธรรมหรือความจริงเข้า ว่าเรา ต้องเกิด ต้องเจ็บ ต้องแก่ และตาย ผมว่านี่แหละคือจุดเริ่มต้นว่าทำไมแกจึงเลือกใช้สติปัญญาดิ้นรน ถ้าเกิดว่าแก่เลือกอีกทางล่ะ แกเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย เป็น สิทธะมีชีวิตอยู่กับลูกกับเมียไปจนแก่จนเฒ่าไม่ต้องดิ้นรนอะไรแบบนั้นคงจะมีความสุขกว่าในฐานะคนมียศถาบรรดศักดิ์ทั่วๆไป แต่ความเป็นจริงคือแกไม่เลือกทางนั้นอะครับ แกเลือกเส้นทางที่ต้องใช้สติปัญญาดิ้นรนหาทางดับทุกข์ จึงเกิดเป็นพุทธะและโลกเราจึงมีศาสนาพุทธมาจนทุกวันนี้ ดังนั้นในชีวิตเราผมมองว่า เราเลือกแบบไหนก็ได้ครับไม่จำเป็นต้องดิ้นรนแบบพุทธะเสมอไป เราควรเลือกตามความพอใจของเราครับ เลือกทางที่เราสะดวกและไม่ตึงเกินไปผมว่ามันมีความทุกข์น้อยกว่า ถ้าผมเจอพุทธะคำแรกที่ผมจะถามแก ผมจะถามว่าตลอดชีวิตที่แกตัดสิ้นใจบวชจนนิพานแกมีความสุขไหม? ผมว่าน่าถามนะครับอยากรู้เหมือนกันว่าแกจะตอบยังไง
ตอนผมจบใหม่ๆก็พยายามสมัครหางานทำอยู่ปี1 2ปี เข้าๆออกที่ๆอยากไปที่ๆหมายตาไว้มักจะไม่ค่อยสมหวังแต่พอเราเลิกหวัง สิ่งๆนั้นมันดันวิ่งเข้ามาหาเราเอง อ.เบียร์ คนตื่นธรรมส่วนหนึ่งแกก็พูดถูกครับ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดชีวิตคนเราบางที่มันก็กำหนดอะไรไม่ได้ 100% การยึดมั่นถือมั่นมากเกินไปพอสิ่งนั้นไม่เป็นอย่างที่หวังมีแต่ซ้ำให้เกิดความทุกข์ แต่ถ้าเราปล่อยวางบ้างไม่ตึงเกินไปทำความเข้าใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและยอมรับว่ามันก็คงจะได้แค่นี้จริงๆเพราะเราทำเต็มที่ไปแล้ว แบกรับความทุกข์ไว้แล้วเดินหน้าต่อไปผมเชื่อว่ามันจะมีจังหวะของเราครับ ถึงพุทธะจะไม่เชื่อเรื่องดวงแต่จริงๆ ปัจจัยภายนอกมันก็ยังมีผลต่อเราครับและจริงๆมันไม่ได้ขัดกับแนวคิดของพุทธะด้วย ยกตัวอย่างเช่น อยู่ๆวันหนึ่งดวงอาทิตย์ดับไปแบบนี้ลองคิดดูว่ามันมีผลต่อโลกแค่ไหน หรือวันดีคืนดีมีดาวอะไรไม่รู้มาพุ่งชนใส่โลกเรางี้ ยังไงมันก็ส่งผลครับ แต่แนวคิดของพุทธะสำหรับผมมันคือการใช้สติปัญญาดิ้นรนหาทางแก้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้าครับและมันยังช่วยให้ชีวิตมีเป้าหมายและความหมายด้วยไม่ว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันจะสำเร็จหรือไม่แต่มันก็มีความหมายสำหรับครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ละครับต่อให้จะล้มเหลวมันก็ยังมีความหมาย และถ้าสำเร็จมันยิ่งดีเลยครับอย่างน้อยเรามีบทเรียนหรือผ่านบทเรียนนั้นแล้วนำมันไปบอกเล่าหรือสอนผู้อื่นต่อได้มันก็คล้ายๆเวลาเราผ่านอะไรมาก่อนพอเจอคนที่ประสบเหตุการณ์แบบเราแล้วเขามีความทุกข์พอเราไปเห็นเราก็รู้ทันทีว่าเขากำลังทุกข์เรื่องอะไรเพราะเราเจอและผ่านมันมาแล้ว แล้วเราก็แนะนำได้ว่าควรทำยังไงผมว่าตอนที่พุทธะสอนคนน่าจะอารมณ์นี้มากกว่าเพราะเป้าหมายในชีวิตของแกคือ การพ้นทุกข์ เพราะแกออกมานอกกำแพงวังแล้ว ไปเห็นสัจจะธรรมหรือความจริงเข้า ว่าเรา ต้องเกิด ต้องเจ็บ ต้องแก่ และตาย ผมว่านี่แหละคือจุดเริ่มต้นว่าทำไมแกจึงเลือกใช้สติปัญญาดิ้นรน ถ้าเกิดว่าแก่เลือกอีกทางล่ะ แกเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย เป็น สิทธะมีชีวิตอยู่กับลูกกับเมียไปจนแก่จนเฒ่าไม่ต้องดิ้นรนอะไรแบบนั้นคงจะมีความสุขกว่าในฐานะคนมียศถาบรรดศักดิ์ทั่วๆไป แต่ความเป็นจริงคือแกไม่เลือกทางนั้นอะครับ แกเลือกเส้นทางที่ต้องใช้สติปัญญาดิ้นรนหาทางดับทุกข์ จึงเกิดเป็นพุทธะและโลกเราจึงมีศาสนาพุทธมาจนทุกวันนี้ ดังนั้นในชีวิตเราผมมองว่า เราเลือกแบบไหนก็ได้ครับไม่จำเป็นต้องดิ้นรนแบบพุทธะเสมอไป เราควรเลือกตามความพอใจของเราครับ เลือกทางที่เราสะดวกและไม่ตึงเกินไปผมว่ามันมีความทุกข์น้อยกว่า ถ้าผมเจอพุทธะคำแรกที่ผมจะถามแก ผมจะถามว่าตลอดชีวิตที่แกตัดสิ้นใจบวชจนนิพานแกมีความสุขไหม? ผมว่าน่าถามนะครับอยากรู้เหมือนกันว่าแกจะตอบยังไง