Espazs on Nostr: หากรู้จักการตายก่อนตาย ...
หากรู้จักการตายก่อนตาย เราจะไม่อาลัยอาวรณ์
.
ก่อนงานโฟโต้แฟร์ปีนี้จะเริ่มสัก 1 เดือนก่อน พี่ทีมการตลาดเรียกผมไปคุยเรื่องแขกรับเชิญในส่วนของกิจกรรมหน้าเวที STM ในงาน ก่อนที่จะพูดถึงเรื่องแขกรับเชิญคนอื่นๆ แกเล่าถึงกิจกรรมนึงที่แกแอบกังวลนิดๆ ว่า กิจกรรมจะกระทบกับความรู้สึกคนที่มางานไหม
.
เริ่มแรก ผมไม่รู้จักช่างภาพท่านนี้เลย แต่พอพี่เค้าพูดจบว่าโปรเจคที่ช่างภาพท่านนี้ทำคืออะไร ผมถึงขั้นยกมือไหว้ และบอกว่าคนนี้ต้องมีในงาน
.
วันที่ขึ้นเวทีแถลงข่าวของสมาคม ถึงจะพูดเร็วไปหน่อย แต่ผมพยายามก็พยายามจะสื่อให้คนเข้าใจว่า ถ้าคอนเซ็ปงานคือ Real Life - Real Image แล้ว อุปกรณ์เก็บภาพทุกอย่างบนโลกนี้ ต้องทำหน้าที่เก็บทุกช่วงชีวิตของเรา มาแสดงเป็นภาพให้เราระลึกถึงคนๆ นั้นได้ ไม่เว้นแม้แต่งานสุดท้ายของชีวิต
.
ภาพที่จะตั้งอยู่หน้างานศพของตัวเราเอง
.
เพราะตลอดงานผมอยู่ไม่เป็นที่ ทุกครั้งที่แวะมาที่โซนกิจกรรมของ อาจารย์ตุ่ย (อ.ธำรงรัตน์ บุญประยูร) ก็จะมีคนนั่งถ่ายภาพอยู่ด้วยทุกครั้ง จนสุดท้ายตกเย็นใกล้จบงาน ผมกลับมาตอนที่อาจารย์แกพับฝาโน็ตบุ๊คไปแล้ว คิดในใจว่าแกถ่ายภาพคนมาตลอดสองวันแล้ว ก็เลยยืนเกรงใจ ไม่อยากรบกวนแกเพิ่ม สุดท้ายโชคดีที่น้องคนดูแลกิจกรรมช่วยติดต่อให้ ผมเลยได้มีโอกาสเป็นคนสุดท้ายที่ได้ถ่ายภาพในงาน
.
ระหว่างถ่าย อ.ตุ่ย จะสอบถามพูดคุยถึงเรื่องของเราก่อน ในช่วงตลอดวันที่ผมเดินผ่านไปผ่านมา เห็นคนหัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้าง ก็ไม่รู้ว่าสภาพตัวเองจะเป็นยังไง แกให้ผมไม่ต้องคิดอะไร หมุนเปลี่ยนมุมไปมาถ่ายสักพัก ก็ถามคำถามขึ้นมาว่า
.
"อยากให้คนอื่นเห็นเราเป็นแบบไหน?"
.
ผมก็ได้ภาพนี้ออกมาเป็นหนึ่งในชุดหลังคำถามจบ พอถ่ายเสร็จแล้ว แกถามผมว่า คิดอะไรอยู่ตอนที่แกถ่าย
.
ผมตอบว่า ผมนึกถึงภาพของตัวผมที่ยืนอยู่ในตำแหน่งข้างโลงของตัวผม แบบเดียวกับที่ภาพของผมจะตั้งอยู่ ผมกำลังเห็นว่าแขกทุกคนที่มาเป็นใครบ้าง แล้วก็อยากบอกกับทุกคนว่า "เฮ้ ดูเรานี่สิ"
.
ภาพนี้จะเป็นภาพผมที่มองซากเปลือกของตัวเอง ด้วยสีหน้าที่ไม่ติดใจอะไรในโลกนี้อีก
.
ผมเล่าให้อาจารย์แกฟังว่า ผมมีสมุดสีดำเล่มนึง เขียนด้วยหมึกสีเงิน ในนั้นเขีบนทุกอย่างที่เป็นข้อมูลสมบัติทุกชิ้นที่ผมมี แล้วบอกที่ซ่อนสมุดไว้กับแฟนผม ผมบอกแฟนผมว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น สมุดเล่มนี้เก็บทุกอย่างเอาไว้ให้
.
ในชีวิตผมเคยเฉียดตายมาอยู่บ้าง ในเหตุการณ์เหล่านั้น บางทีผมพูดได้ไม่ถนัด จับปากกาก็ไม่ไหว เลยทำให้ผมคิดว่า ผมควรมีอะไรที่เอาไว้บอกคนใกล้ตัวในกรณีที่ผมไม่ได้โชคดีกลับมาอย่างวันนี้
.
อ.ตุ่ยแกลุกขึ้นแล้วจับมือผมที่เข้าใจในสิ่งที่แกสื่อ ผมเองก็รู้สึกขอบคุณและดีใจมากๆ ที่ได้ถ่ายรูปสำคัญในชีวิตกับอาจารย์ เพื่อเตรียมไว้ใช้วันที่ไร้ชีวิต
.
เพราะทุกวันเราเจอความสุขกับความทุกข์กันตลอดเวลา และอาจจะจดจ่อกับมันมากเกินไป จนลืมไปว่า วันที่เราไม่สามารถรู้สึกทั้งสุขและทุกข์กำลังค่อยๆ เดินทางมาถึง
.
จะเตรียมอะไรไม่ทันก่อนวันนั้นหรือเปล่า ผมไม่รู้ แต่ว่าน้อยๆ ผมก็ได้เตรียมรูปเอาไว้ให้อย่างนึงแล้วล่ะนะ
#LastPhoto #PhotoFair2023 #TheDigitalSTM
.
ก่อนงานโฟโต้แฟร์ปีนี้จะเริ่มสัก 1 เดือนก่อน พี่ทีมการตลาดเรียกผมไปคุยเรื่องแขกรับเชิญในส่วนของกิจกรรมหน้าเวที STM ในงาน ก่อนที่จะพูดถึงเรื่องแขกรับเชิญคนอื่นๆ แกเล่าถึงกิจกรรมนึงที่แกแอบกังวลนิดๆ ว่า กิจกรรมจะกระทบกับความรู้สึกคนที่มางานไหม
.
เริ่มแรก ผมไม่รู้จักช่างภาพท่านนี้เลย แต่พอพี่เค้าพูดจบว่าโปรเจคที่ช่างภาพท่านนี้ทำคืออะไร ผมถึงขั้นยกมือไหว้ และบอกว่าคนนี้ต้องมีในงาน
.
วันที่ขึ้นเวทีแถลงข่าวของสมาคม ถึงจะพูดเร็วไปหน่อย แต่ผมพยายามก็พยายามจะสื่อให้คนเข้าใจว่า ถ้าคอนเซ็ปงานคือ Real Life - Real Image แล้ว อุปกรณ์เก็บภาพทุกอย่างบนโลกนี้ ต้องทำหน้าที่เก็บทุกช่วงชีวิตของเรา มาแสดงเป็นภาพให้เราระลึกถึงคนๆ นั้นได้ ไม่เว้นแม้แต่งานสุดท้ายของชีวิต
.
ภาพที่จะตั้งอยู่หน้างานศพของตัวเราเอง
.
เพราะตลอดงานผมอยู่ไม่เป็นที่ ทุกครั้งที่แวะมาที่โซนกิจกรรมของ อาจารย์ตุ่ย (อ.ธำรงรัตน์ บุญประยูร) ก็จะมีคนนั่งถ่ายภาพอยู่ด้วยทุกครั้ง จนสุดท้ายตกเย็นใกล้จบงาน ผมกลับมาตอนที่อาจารย์แกพับฝาโน็ตบุ๊คไปแล้ว คิดในใจว่าแกถ่ายภาพคนมาตลอดสองวันแล้ว ก็เลยยืนเกรงใจ ไม่อยากรบกวนแกเพิ่ม สุดท้ายโชคดีที่น้องคนดูแลกิจกรรมช่วยติดต่อให้ ผมเลยได้มีโอกาสเป็นคนสุดท้ายที่ได้ถ่ายภาพในงาน
.
ระหว่างถ่าย อ.ตุ่ย จะสอบถามพูดคุยถึงเรื่องของเราก่อน ในช่วงตลอดวันที่ผมเดินผ่านไปผ่านมา เห็นคนหัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้าง ก็ไม่รู้ว่าสภาพตัวเองจะเป็นยังไง แกให้ผมไม่ต้องคิดอะไร หมุนเปลี่ยนมุมไปมาถ่ายสักพัก ก็ถามคำถามขึ้นมาว่า
.
"อยากให้คนอื่นเห็นเราเป็นแบบไหน?"
.
ผมก็ได้ภาพนี้ออกมาเป็นหนึ่งในชุดหลังคำถามจบ พอถ่ายเสร็จแล้ว แกถามผมว่า คิดอะไรอยู่ตอนที่แกถ่าย
.
ผมตอบว่า ผมนึกถึงภาพของตัวผมที่ยืนอยู่ในตำแหน่งข้างโลงของตัวผม แบบเดียวกับที่ภาพของผมจะตั้งอยู่ ผมกำลังเห็นว่าแขกทุกคนที่มาเป็นใครบ้าง แล้วก็อยากบอกกับทุกคนว่า "เฮ้ ดูเรานี่สิ"
.
ภาพนี้จะเป็นภาพผมที่มองซากเปลือกของตัวเอง ด้วยสีหน้าที่ไม่ติดใจอะไรในโลกนี้อีก
.
ผมเล่าให้อาจารย์แกฟังว่า ผมมีสมุดสีดำเล่มนึง เขียนด้วยหมึกสีเงิน ในนั้นเขีบนทุกอย่างที่เป็นข้อมูลสมบัติทุกชิ้นที่ผมมี แล้วบอกที่ซ่อนสมุดไว้กับแฟนผม ผมบอกแฟนผมว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น สมุดเล่มนี้เก็บทุกอย่างเอาไว้ให้
.
ในชีวิตผมเคยเฉียดตายมาอยู่บ้าง ในเหตุการณ์เหล่านั้น บางทีผมพูดได้ไม่ถนัด จับปากกาก็ไม่ไหว เลยทำให้ผมคิดว่า ผมควรมีอะไรที่เอาไว้บอกคนใกล้ตัวในกรณีที่ผมไม่ได้โชคดีกลับมาอย่างวันนี้
.
อ.ตุ่ยแกลุกขึ้นแล้วจับมือผมที่เข้าใจในสิ่งที่แกสื่อ ผมเองก็รู้สึกขอบคุณและดีใจมากๆ ที่ได้ถ่ายรูปสำคัญในชีวิตกับอาจารย์ เพื่อเตรียมไว้ใช้วันที่ไร้ชีวิต
.
เพราะทุกวันเราเจอความสุขกับความทุกข์กันตลอดเวลา และอาจจะจดจ่อกับมันมากเกินไป จนลืมไปว่า วันที่เราไม่สามารถรู้สึกทั้งสุขและทุกข์กำลังค่อยๆ เดินทางมาถึง
.
จะเตรียมอะไรไม่ทันก่อนวันนั้นหรือเปล่า ผมไม่รู้ แต่ว่าน้อยๆ ผมก็ได้เตรียมรูปเอาไว้ให้อย่างนึงแล้วล่ะนะ
#LastPhoto #PhotoFair2023 #TheDigitalSTM