Michał Górny on Nostr: #GPS fajna rzecz. Nawet jeżeli zasięg jest słaby i dokładność mała, trudno ...
#GPS fajna rzecz. Nawet jeżeli zasięg jest słaby i dokładność mała, trudno się zgubić z czymś takim. Do tego dołożyć w miarę dobrą cyfrową mapę (#OpenStreetMap tu wymiata), i możemy planować #wędrówki tak, by maksymalnie wykorzystać dostępny czas. Kontrolować trasę, tempo, ewentualnie szybko zmieniać plany.
A co, kiedy GPS nie chce chwycić, a nasza trasa przemierza przez #las, gdzie trudno o jakiekolwiek konkretne punkty orientacyjne, i nie przebiega wyznaczonym szlakiem (albo o nim nie wiemy, bo nie mamy tak dobrej mapy)?
Wtedy też się da, a potrzeba czterech rzeczy: naszej dobrej cyfrowej mapy, początkowego punktu odniesienia, czasomierza i mniej-więcej stałego tempa. Przydaje się też magnetometr albo kompas. Nie jest może to tak wygodne jak automatyczna nawigacja, ale całkowicie do zrealizowania, i nie trzeba z niczego rezygnować.
Mamy już wstępnie wyznaczoną trasę, i orientacyjny czas dotarcia do celu. Określamy kierunek, odmierzamy jak daleko jest następny zakręt i wyliczamy jak długo będziemy szli. Potem zmieniamy punkt początkowy trasy i kiedy do niego docieramy, sprawdzamy, czy czas dotarcia do celu się zgadza. Skręcamy i powtarzamy całą zabawę.
Jest tu pewien marginalny konflikt — z jednej strony powinniśmy iść stałym tempem, żeby nam się czasy nie rozjeżdżały; z drugiej — chcemy iść jak najszybciej, żeby mieć maksymalny zapas czasu na wypadek, gdyby okazało się, że mapa gdzieś się nie zgadza i stracimy cenne 10 minut błądząc. Jednak jeżeli zakręty czy punkty orientacyjne są w miarę gęste, możemy łatwo potwierdzać minimalne zmiany czasu dotarcia do celu.
No i jeszcze jedno: jak już zabłądzimy, to przydaje się #mBDL. Szukamy kolejnego słupka z numerami oddziałów. Oczywiście, w praktyce długo żadnego nie ma, a potem zastanawiamy się jak przenieść pozycję z jednej mapy na drugą, ale można sobie poradzić. W ramach przestrogi przypominam, że numery oddziałów czytamy "od środka" — tzn. jeżeli patrząc na wprost, na słupek widzimy 76, to 76 jest za nami, a oddział przed nami jest po drugiej stronie słupka.
A co, kiedy GPS nie chce chwycić, a nasza trasa przemierza przez #las, gdzie trudno o jakiekolwiek konkretne punkty orientacyjne, i nie przebiega wyznaczonym szlakiem (albo o nim nie wiemy, bo nie mamy tak dobrej mapy)?
Wtedy też się da, a potrzeba czterech rzeczy: naszej dobrej cyfrowej mapy, początkowego punktu odniesienia, czasomierza i mniej-więcej stałego tempa. Przydaje się też magnetometr albo kompas. Nie jest może to tak wygodne jak automatyczna nawigacja, ale całkowicie do zrealizowania, i nie trzeba z niczego rezygnować.
Mamy już wstępnie wyznaczoną trasę, i orientacyjny czas dotarcia do celu. Określamy kierunek, odmierzamy jak daleko jest następny zakręt i wyliczamy jak długo będziemy szli. Potem zmieniamy punkt początkowy trasy i kiedy do niego docieramy, sprawdzamy, czy czas dotarcia do celu się zgadza. Skręcamy i powtarzamy całą zabawę.
Jest tu pewien marginalny konflikt — z jednej strony powinniśmy iść stałym tempem, żeby nam się czasy nie rozjeżdżały; z drugiej — chcemy iść jak najszybciej, żeby mieć maksymalny zapas czasu na wypadek, gdyby okazało się, że mapa gdzieś się nie zgadza i stracimy cenne 10 minut błądząc. Jednak jeżeli zakręty czy punkty orientacyjne są w miarę gęste, możemy łatwo potwierdzać minimalne zmiany czasu dotarcia do celu.
No i jeszcze jedno: jak już zabłądzimy, to przydaje się #mBDL. Szukamy kolejnego słupka z numerami oddziałów. Oczywiście, w praktyce długo żadnego nie ma, a potem zastanawiamy się jak przenieść pozycję z jednej mapy na drugą, ale można sobie poradzić. W ramach przestrogi przypominam, że numery oddziałów czytamy "od środka" — tzn. jeżeli patrząc na wprost, na słupek widzimy 76, to 76 jest za nami, a oddział przed nami jest po drugiej stronie słupka.