Jakk Goodday on Nostr: ...
ตัวอย่างฉากหนึ่งในนิยายที่กำลังเขียน (อีกแล้ว)
ในตรอกมืดขอเขตวงสีเทา ที่เต็มไปด้วยซากขยะและกลิ่นเหล็กสนิม เด็กชายร่างเล็กซ่อนตัวอยู่ข้างกองเศษผ้า ตาแดงเพราะทั้งหิวและหนาว
แด๊กซ์ ยืนพิงโหนดดับที่มีรอยขีดข่วนเต็มไปหมด มือหนึ่งถือขวดน้ำราคาถูก อีกมือกำลังเช็กกระเป๋าที่ว่างเปล่า
เด็กชายมองเขานิ่ง
“พี่แด๊กซ์ครับ...โหนดนี่มันตายแล้วใช่ไหม?”
แด๊กซ์ไม่หันไปมอง แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจากลำคอ
“ฮะ...มันไม่ได้ตายหรอก มันแค่ทำตัวเหมือนพวกผู้มีอำนาจ เวลาพวกนั้นมันกลัว มันก็เงียบ เวลากล้ามันก็ฆ่าคนได้”
เด็กน้อยยังไม่เข้าใจ ขยับเข้าใกล้โหนดสนิมเกรอะ
“แล้วเราจะกินยังไง ถ้าไม่มีพวกมัน?”
แด๊กซ์ถอนหายใจ ยื่นขวดน้ำให้เด็ก
“โหนดไม่ใช่พ่อแม่เรา ไม่มีนม ไม่มีข้าว มันไม่เคยให้อะไรใครฟรี ๆ หรอกนะ”
เขาชี้ไปที่โหนด
“มันแค่รอดูว่าใครในเขตนี้จะมี ‘น้ำหนักในสายตา’ ของมันมากพอ”
เด็กขมวดคิ้ว
“น้ำหนักในสายตาของโหนด?”
แด๊กซ์พยักหน้า
“อืม...นายเคยเห็นตัวเลขที่ส่องบนแขนคนไหมล่ะ? ไอ้ที่ขึ้นแสงเขียว ๆ แดง ๆ นั่น”
เด็กน้อยพยักหน้าช้า ๆ
“อ๋อ...ที่พวกผู้ใหญ่ในตลาดชอบโชว์มันก่อนซื้อของ”
แด๊กซ์ยิ้มเยาะ
“นั่นแหละ คือ ‘คะแนนความน่าไว้ใจ’ ของแต่ละคน”
เขาเอานิ้วแตะอกตัวเอง
“ใครมีคะแนนสูง โหนดมันเปิดตลาดให้ เปิดน้ำให้ ซื้อข้าวได้ง่าย ๆ”
“ถ้าคะแนนต่ำล่ะครับ?” เด็กถามเสียงสั่น
“ต่ำเหรอ?” แด๊กซ์หัวเราะในลำคอ
“ต่ำ...นายก็คือผีในสายตามัน เป็นอากาศที่ไม่มีใครมองเห็น ไม่มีแม่ค้าคนไหนจะกล้าเสี่ยงแลกข้าวกับนาย เพราะกลัวโดนโหนดบ้านั่นตัดสิทธิ์พวกเขา”
เด็กเงียบ กำเสื้อแน่น
“งั้น...เราจะทำยังไงให้คะแนนมันขึ้นเหรอครับ?”
แด๊กซ์ถอนหายใจ
“ง่ายจะตายไป ก็แค่...ทำดีในสายตาโหนด, ป้อนข่าวให้มัน, เชื่อฟังขบวนการมือเทา, ทำตามที่ตลาดบอก แล้วคะแนนนายจะขึ้นเอง”
เขากระซิบต่อ
“แต่...นั่นแหละกับดักของมัน”
“กับดักงั้นเหรอ?” เด็กตาโต
แด๊กซ์โน้มตัวต่ำลง จ้องตาเด็กอย่างจริงจัง
“เพราะทุกครั้งที่นายพยายาม ‘ทำดี’ ในสายตาโหนด...นายกำลังสร้างกรงให้ตัวเองยังไงล่ะ”
เด็กน้อยยังไม่เข้าใจ...
แด๊กซ์พูดต่อ
“นายจะคอยเอาแต่สนใจว่าตัวเองจะมี ‘น้ำหนัก’ มากแค่ไหนกับระบบนี้ แล้วสุดท้ายนายจะลืมไปเลยว่าความหิวของตัวเองมันจริงกว่า ‘ตัวเลข’ พวนั้น”
เด็กน้ำตาซึม
“งั้นผมควรต้องทำยังไง...”
แด๊กซ์ยิ้มเยาะ
“ก็เลิกสนใจมันซะสิ”
“แต่ว่า...”
แด๊กซ์ลุกขึ้นยืน ดึงตัวเด็กขึ้น
“ในเขตวงสีเทานี้นะ เด็กน้อย.. นายมีทางเลือกแค่สองอย่าง”
“หนึ่ง — นายเชื่อฟังโหนดกับตัวเลข แล้วเดินหิวจนตัวตาย”
“สอง — นายทำเหมือนฉัน...เป็นเงา, ลื่นไหล, ไม่ให้มันจับได้ว่านายยังมีชีวิตอยู่”
เด็กมองเขานิ่ง
แด๊กซ์หัวเราะเบา ๆ
“โลกนี้ไม่ใช่ของคนดี...ไม่ใช่ของคนเลวด้วย”
“มันเป็นของคนที่ ‘หายตัวเก่ง’ ในระบบนี้”
เด็กพยักหน้า
“แล้วพี่จะช่วยผมไหม?”
แด๊กซ์มองโหนดเงียบ ๆ ก่อนกระซิบ
“ฉันไม่ใช่โหนด ฉันไม่มีคะแนนให้ใครหรอกนะ”
“แต่ถ้านายจะเดินในเงาของที่นี่...ฉันจะสอนนายเอง”
เสียงลมตีผ่านตรอกแคบ ๆ ทั้งสองเดินแทรกผ่านเงาของโหนดดับที่เงียบเหมือนซากหินเก่า
"ตามฉันมาสิ.."
---
ทางเดินทอดยาวสู่ใต้ดิน เสียงฝีเท้าแด๊กซ์และเด็กน้อยกระทบแผ่นเหล็กเป็นจังหวะ ลึกลงไปเรื่อย ๆ แสงโหนดเหนือหัวค่อย ๆ เลือนรางจนเหลือเพียงแสงไฟเถื่อนที่พวกพ่อค้าตลาดลับติดตั้งอย่างลวก ๆ
“ทำตัวให้ต่ำเหมือนหมาในเงาเข้าไว้” แด๊กซ์กระซิบ
“ที่นี่ไม่มีโหนด ไม่มีตัวเลข ไม่มีพระเจ้าของตลาด”
เด็กน้อยเดินข้าง ๆ ตาโตกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
ตลาดลับใต้ดินที่มีแผงขายของพัง ๆ โต๊ะไม้ที่แทบไม่ตั้งตรง พ่อค้าแม่ค้าในเสื้อผ้าขาด ๆ ขายข้าว น้ำ เหรียญปลอม และของเถื่อนสารพัด
“นี่มัน...” เด็กอ้าปาก
“...ตลาดเถื่อน”
แด๊กซ์ยิ้ม
“ที่นี่ คนตัดสินกันด้วย ‘ตา’ กับ ‘ท้อง’ ไม่ใช่ ‘ตัวเลขบนแขน’”
พ่อค้าคนหนึ่งสบตาแด๊กซ์ พยักหน้าเบา ๆ ก่อนยื่นเศษข้าวกับน้ำเปล่าขุ่น ๆ มาให้ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง แต่ก็นิ่งเฉยต่อการมีอยู่ของเด็กน้อย
“จำไว้นะ” แด๊กซ์กระซิบ
“ไม่มีใครถามว่าเรามาจากไหน ไม่มีใครถามว่าความน่าเชื่อถือของนายต่ำแค่ไหน...พวกเขาจะถามแค่ว่า ‘นายมีของมาแลกไหม.. แค่นั้น’”
เด็กน้อยยื่นมือรับข้าวอย่างไม่เข้าใจ
“แต่ทำไมข้างบนไม่มีแบบนี้ล่ะ?”
แด๊กซ์หัวเราะแห้ง ๆ
“เพราะข้างบนมันมี ‘โหนด’ คอยสอดส่องอยู่ยังไงล่ะ...”
“...ใครแลกผิด, ใคร barter กับคนที่ trust ต่ำ, ใครช่วยเด็กอย่างนาย โหนดมันก็เห็นหมด”
“พวกเขากลัวโหนดกันเหรอ?” เด็กถาม
แด๊กซ์พยักหน้า
“กลัวแหละ... แต่ก็ต้องอยู่กับมัน”
เขาเบนสายตาไปยังเพดานที่มีแสงโหนดเล็ดลอดลงมาเป็นเส้นบาง ๆ
“ข้างบน คนต้องจ่าย ‘ความน่าไว้ใจ’ เพื่อสิทธิขั้นพื้นฐาน”
“แล้วใครเป็นคนสร้างมันล่ะครับ?” เด็กพูดเสียงสั่น
“ใครเป็นคนทำให้เราต้องหิว ต้องอดแบบนี้?”
แด๊กซ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนค่อย ๆ พูด
“ใครสร้าง? อืม...พวกเราเองนั่นแหละ”
เด็กน้อยงุนงง
แด๊กซ์กระซิบต่อ
“ครั้งหนึ่ง... โลกมันไม่มีรัฐ ไม่มีตลาด ไม่มีใครคอยปกป้องใคร”
“โหนดกับ trust system คือเครื่องมือแรกที่เราตั้งขึ้นมา...เอาไว้หยุดการฆ่าฟัน เอาไว้ควบคุมความบ้าในวันที่เมืองนี้ไม่มีตำรวจ ไม่มีศาล”
เด็กกัดริมฝีปากแน่น
“แต่มันทำให้เราไม่มีข้าวกิน...”
แด๊กซ์หัวเราะแบบเจ็บลึก
“ใช่...มันเคยช่วยให้คนไม่ฆ่ากันในตลาดแรก ๆ แต่เมื่อ ‘ตัวเลข’ กลายเป็นพระเจ้า มันก็เริ่มเลือกข้าง”
“ใครถือ trust สูง มันให้ชีวิต...ใครไม่มี trust มันให้ความตายแบบเงียบ ๆ”
เด็กน้อยหลับตา น้ำตาคลอ
“แล้วทำไมไม่มีใครลบมันออกไปล่ะครับ?”
แด๊กซ์พ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“เพราะไม่มีใครกล้า...โหนดไม่ใช่แค่เครื่องจักร แต่มันเป็น ‘ที่ยึดเหนี่ยว’ ของคนที่กลัวความโกลาหล”
เขานั่งลงข้างเด็ก เอามือลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ
“คนส่วนใหญ่กลัวอนาธิปไตยมากกว่าความหิว...”
“พวกเขายอมจ่าย trust ทั้งชีวิต เพื่อแลกกับคำว่า ‘ปลอดภัย’ ที่ไม่เคยมีอยู่จริง”
เด็กสะอื้น
“แต่ผมไม่อยากอยู่แบบนี้เลยครับ”
แด๊กซ์หรี่ตามองเด็ก
“ถ้านายอยากรอด นายต้องยอมเป็น ‘คนที่โหนดมองไม่เห็น’ ต้องเป็นเงาในเมืองที่ทุกอย่างมีราคาของมัน”
เด็กเงยหน้า
“หมายถึง...ต้องเป็นโจรเหรอ?”
แด๊กซ์ยิ้มเศร้า ๆ
“เปล่า...ก็เป็นคนนี่แหละ”
---
บรรยากาศในตลาดลับเต็มไปด้วยเสียงกระซิบของพ่อค้าเถื่อน เสียงเหรียญ SovCoin ปลอมตกกระทบโต๊ะไม้ และสายตาที่มองผ่านหมอกควันจากเตาหุงข้าวเก่า ๆ
แด๊กซ์หยิบเหรียญปลอมออกจากกระเป๋า
“ไปเถอะ...ข้าวมื้อนี้มันอาจไม่พอให้อิ่ม”
“แต่ความจริงบางอย่าง...มันจะทำให้นายไม่ตายเพราะโหนดอีก”
เด็กมองเขา ก่อนเดินตามแด๊กซ์ไปในเงาของตลาดลับ...ในเมืองที่ใคร ๆ ต่างเชื่อว่ามีเพียงโหนดเท่านั้นที่เป็นพระเจ้า
แต่พวกเขา...เลือกจะเป็น “ผีเงียบ” ใต้สายตาของมัน
---
#Siamstr
#DAZ #Novel
ในตรอกมืดขอเขตวงสีเทา ที่เต็มไปด้วยซากขยะและกลิ่นเหล็กสนิม เด็กชายร่างเล็กซ่อนตัวอยู่ข้างกองเศษผ้า ตาแดงเพราะทั้งหิวและหนาว
แด๊กซ์ ยืนพิงโหนดดับที่มีรอยขีดข่วนเต็มไปหมด มือหนึ่งถือขวดน้ำราคาถูก อีกมือกำลังเช็กกระเป๋าที่ว่างเปล่า
เด็กชายมองเขานิ่ง
“พี่แด๊กซ์ครับ...โหนดนี่มันตายแล้วใช่ไหม?”
แด๊กซ์ไม่หันไปมอง แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจากลำคอ
“ฮะ...มันไม่ได้ตายหรอก มันแค่ทำตัวเหมือนพวกผู้มีอำนาจ เวลาพวกนั้นมันกลัว มันก็เงียบ เวลากล้ามันก็ฆ่าคนได้”
เด็กน้อยยังไม่เข้าใจ ขยับเข้าใกล้โหนดสนิมเกรอะ
“แล้วเราจะกินยังไง ถ้าไม่มีพวกมัน?”
แด๊กซ์ถอนหายใจ ยื่นขวดน้ำให้เด็ก
“โหนดไม่ใช่พ่อแม่เรา ไม่มีนม ไม่มีข้าว มันไม่เคยให้อะไรใครฟรี ๆ หรอกนะ”
เขาชี้ไปที่โหนด
“มันแค่รอดูว่าใครในเขตนี้จะมี ‘น้ำหนักในสายตา’ ของมันมากพอ”
เด็กขมวดคิ้ว
“น้ำหนักในสายตาของโหนด?”
แด๊กซ์พยักหน้า
“อืม...นายเคยเห็นตัวเลขที่ส่องบนแขนคนไหมล่ะ? ไอ้ที่ขึ้นแสงเขียว ๆ แดง ๆ นั่น”
เด็กน้อยพยักหน้าช้า ๆ
“อ๋อ...ที่พวกผู้ใหญ่ในตลาดชอบโชว์มันก่อนซื้อของ”
แด๊กซ์ยิ้มเยาะ
“นั่นแหละ คือ ‘คะแนนความน่าไว้ใจ’ ของแต่ละคน”
เขาเอานิ้วแตะอกตัวเอง
“ใครมีคะแนนสูง โหนดมันเปิดตลาดให้ เปิดน้ำให้ ซื้อข้าวได้ง่าย ๆ”
“ถ้าคะแนนต่ำล่ะครับ?” เด็กถามเสียงสั่น
“ต่ำเหรอ?” แด๊กซ์หัวเราะในลำคอ
“ต่ำ...นายก็คือผีในสายตามัน เป็นอากาศที่ไม่มีใครมองเห็น ไม่มีแม่ค้าคนไหนจะกล้าเสี่ยงแลกข้าวกับนาย เพราะกลัวโดนโหนดบ้านั่นตัดสิทธิ์พวกเขา”
เด็กเงียบ กำเสื้อแน่น
“งั้น...เราจะทำยังไงให้คะแนนมันขึ้นเหรอครับ?”
แด๊กซ์ถอนหายใจ
“ง่ายจะตายไป ก็แค่...ทำดีในสายตาโหนด, ป้อนข่าวให้มัน, เชื่อฟังขบวนการมือเทา, ทำตามที่ตลาดบอก แล้วคะแนนนายจะขึ้นเอง”
เขากระซิบต่อ
“แต่...นั่นแหละกับดักของมัน”
“กับดักงั้นเหรอ?” เด็กตาโต
แด๊กซ์โน้มตัวต่ำลง จ้องตาเด็กอย่างจริงจัง
“เพราะทุกครั้งที่นายพยายาม ‘ทำดี’ ในสายตาโหนด...นายกำลังสร้างกรงให้ตัวเองยังไงล่ะ”
เด็กน้อยยังไม่เข้าใจ...
แด๊กซ์พูดต่อ
“นายจะคอยเอาแต่สนใจว่าตัวเองจะมี ‘น้ำหนัก’ มากแค่ไหนกับระบบนี้ แล้วสุดท้ายนายจะลืมไปเลยว่าความหิวของตัวเองมันจริงกว่า ‘ตัวเลข’ พวนั้น”
เด็กน้ำตาซึม
“งั้นผมควรต้องทำยังไง...”
แด๊กซ์ยิ้มเยาะ
“ก็เลิกสนใจมันซะสิ”
“แต่ว่า...”
แด๊กซ์ลุกขึ้นยืน ดึงตัวเด็กขึ้น
“ในเขตวงสีเทานี้นะ เด็กน้อย.. นายมีทางเลือกแค่สองอย่าง”
“หนึ่ง — นายเชื่อฟังโหนดกับตัวเลข แล้วเดินหิวจนตัวตาย”
“สอง — นายทำเหมือนฉัน...เป็นเงา, ลื่นไหล, ไม่ให้มันจับได้ว่านายยังมีชีวิตอยู่”
เด็กมองเขานิ่ง
แด๊กซ์หัวเราะเบา ๆ
“โลกนี้ไม่ใช่ของคนดี...ไม่ใช่ของคนเลวด้วย”
“มันเป็นของคนที่ ‘หายตัวเก่ง’ ในระบบนี้”
เด็กพยักหน้า
“แล้วพี่จะช่วยผมไหม?”
แด๊กซ์มองโหนดเงียบ ๆ ก่อนกระซิบ
“ฉันไม่ใช่โหนด ฉันไม่มีคะแนนให้ใครหรอกนะ”
“แต่ถ้านายจะเดินในเงาของที่นี่...ฉันจะสอนนายเอง”
เสียงลมตีผ่านตรอกแคบ ๆ ทั้งสองเดินแทรกผ่านเงาของโหนดดับที่เงียบเหมือนซากหินเก่า
"ตามฉันมาสิ.."
---
ทางเดินทอดยาวสู่ใต้ดิน เสียงฝีเท้าแด๊กซ์และเด็กน้อยกระทบแผ่นเหล็กเป็นจังหวะ ลึกลงไปเรื่อย ๆ แสงโหนดเหนือหัวค่อย ๆ เลือนรางจนเหลือเพียงแสงไฟเถื่อนที่พวกพ่อค้าตลาดลับติดตั้งอย่างลวก ๆ
“ทำตัวให้ต่ำเหมือนหมาในเงาเข้าไว้” แด๊กซ์กระซิบ
“ที่นี่ไม่มีโหนด ไม่มีตัวเลข ไม่มีพระเจ้าของตลาด”
เด็กน้อยเดินข้าง ๆ ตาโตกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
ตลาดลับใต้ดินที่มีแผงขายของพัง ๆ โต๊ะไม้ที่แทบไม่ตั้งตรง พ่อค้าแม่ค้าในเสื้อผ้าขาด ๆ ขายข้าว น้ำ เหรียญปลอม และของเถื่อนสารพัด
“นี่มัน...” เด็กอ้าปาก
“...ตลาดเถื่อน”
แด๊กซ์ยิ้ม
“ที่นี่ คนตัดสินกันด้วย ‘ตา’ กับ ‘ท้อง’ ไม่ใช่ ‘ตัวเลขบนแขน’”
พ่อค้าคนหนึ่งสบตาแด๊กซ์ พยักหน้าเบา ๆ ก่อนยื่นเศษข้าวกับน้ำเปล่าขุ่น ๆ มาให้ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง แต่ก็นิ่งเฉยต่อการมีอยู่ของเด็กน้อย
“จำไว้นะ” แด๊กซ์กระซิบ
“ไม่มีใครถามว่าเรามาจากไหน ไม่มีใครถามว่าความน่าเชื่อถือของนายต่ำแค่ไหน...พวกเขาจะถามแค่ว่า ‘นายมีของมาแลกไหม.. แค่นั้น’”
เด็กน้อยยื่นมือรับข้าวอย่างไม่เข้าใจ
“แต่ทำไมข้างบนไม่มีแบบนี้ล่ะ?”
แด๊กซ์หัวเราะแห้ง ๆ
“เพราะข้างบนมันมี ‘โหนด’ คอยสอดส่องอยู่ยังไงล่ะ...”
“...ใครแลกผิด, ใคร barter กับคนที่ trust ต่ำ, ใครช่วยเด็กอย่างนาย โหนดมันก็เห็นหมด”
“พวกเขากลัวโหนดกันเหรอ?” เด็กถาม
แด๊กซ์พยักหน้า
“กลัวแหละ... แต่ก็ต้องอยู่กับมัน”
เขาเบนสายตาไปยังเพดานที่มีแสงโหนดเล็ดลอดลงมาเป็นเส้นบาง ๆ
“ข้างบน คนต้องจ่าย ‘ความน่าไว้ใจ’ เพื่อสิทธิขั้นพื้นฐาน”
“แล้วใครเป็นคนสร้างมันล่ะครับ?” เด็กพูดเสียงสั่น
“ใครเป็นคนทำให้เราต้องหิว ต้องอดแบบนี้?”
แด๊กซ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนค่อย ๆ พูด
“ใครสร้าง? อืม...พวกเราเองนั่นแหละ”
เด็กน้อยงุนงง
แด๊กซ์กระซิบต่อ
“ครั้งหนึ่ง... โลกมันไม่มีรัฐ ไม่มีตลาด ไม่มีใครคอยปกป้องใคร”
“โหนดกับ trust system คือเครื่องมือแรกที่เราตั้งขึ้นมา...เอาไว้หยุดการฆ่าฟัน เอาไว้ควบคุมความบ้าในวันที่เมืองนี้ไม่มีตำรวจ ไม่มีศาล”
เด็กกัดริมฝีปากแน่น
“แต่มันทำให้เราไม่มีข้าวกิน...”
แด๊กซ์หัวเราะแบบเจ็บลึก
“ใช่...มันเคยช่วยให้คนไม่ฆ่ากันในตลาดแรก ๆ แต่เมื่อ ‘ตัวเลข’ กลายเป็นพระเจ้า มันก็เริ่มเลือกข้าง”
“ใครถือ trust สูง มันให้ชีวิต...ใครไม่มี trust มันให้ความตายแบบเงียบ ๆ”
เด็กน้อยหลับตา น้ำตาคลอ
“แล้วทำไมไม่มีใครลบมันออกไปล่ะครับ?”
แด๊กซ์พ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“เพราะไม่มีใครกล้า...โหนดไม่ใช่แค่เครื่องจักร แต่มันเป็น ‘ที่ยึดเหนี่ยว’ ของคนที่กลัวความโกลาหล”
เขานั่งลงข้างเด็ก เอามือลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ
“คนส่วนใหญ่กลัวอนาธิปไตยมากกว่าความหิว...”
“พวกเขายอมจ่าย trust ทั้งชีวิต เพื่อแลกกับคำว่า ‘ปลอดภัย’ ที่ไม่เคยมีอยู่จริง”
เด็กสะอื้น
“แต่ผมไม่อยากอยู่แบบนี้เลยครับ”
แด๊กซ์หรี่ตามองเด็ก
“ถ้านายอยากรอด นายต้องยอมเป็น ‘คนที่โหนดมองไม่เห็น’ ต้องเป็นเงาในเมืองที่ทุกอย่างมีราคาของมัน”
เด็กเงยหน้า
“หมายถึง...ต้องเป็นโจรเหรอ?”
แด๊กซ์ยิ้มเศร้า ๆ
“เปล่า...ก็เป็นคนนี่แหละ”
---
บรรยากาศในตลาดลับเต็มไปด้วยเสียงกระซิบของพ่อค้าเถื่อน เสียงเหรียญ SovCoin ปลอมตกกระทบโต๊ะไม้ และสายตาที่มองผ่านหมอกควันจากเตาหุงข้าวเก่า ๆ
แด๊กซ์หยิบเหรียญปลอมออกจากกระเป๋า
“ไปเถอะ...ข้าวมื้อนี้มันอาจไม่พอให้อิ่ม”
“แต่ความจริงบางอย่าง...มันจะทำให้นายไม่ตายเพราะโหนดอีก”
เด็กมองเขา ก่อนเดินตามแด๊กซ์ไปในเงาของตลาดลับ...ในเมืองที่ใคร ๆ ต่างเชื่อว่ามีเพียงโหนดเท่านั้นที่เป็นพระเจ้า
แต่พวกเขา...เลือกจะเป็น “ผีเงียบ” ใต้สายตาของมัน
---
#Siamstr
#DAZ #Novel