Bitmania on Nostr: "ทำงานและใช้ให้น้อย ...
"ทำงานและใช้ให้น้อย วินัยในการการถือและยึดมั่น คือหนทางของความยั่งยืน และมั่นคงโดยแท้จริง..." นี้คือมุมมองของผมที่ตัวเองมีต่อพ่อตัวเอง
การจะมี Low time perference ได้ มันคงถูกซึบซับมาตั้งแต่เด็ก จนได้เข้าใจคำนี้ จึงรู้ว่าตัวเอง ก็มีความโหยหาระยะสั้นต่ำเหมือนกันนะ
และนี้คือเรื่องเล่าของตัวเองที่โตมา โดยมี พ่อตัวเองเป็น Idol... (ทำงาน ทำงาน และประหยัดแบบขั้นสุด พร้อมกับเก็บออม)
ผมโตมายุคต้มยำกุ้ง ในช่วงที่ฐานะบ้านปานกลาง ไม่มีหนี้ และที่บ้านใช้ชีวิตแบบทำงานทั้งพ่อและแม่ ทำอาหารกินเอง ประหยัดอดออม 6 โมงเย็นเข้านอน (ผ่านต้มยำกุ้งมาแบบงงๆ)
ไม่เคยรู้ว่า พ่อและแม่ได้เงินเดือนเท่าไหร่... ไม่ว่าจะมีแบบฟอร์มจากโรงเรียน พ่อจะให้ใส่ค่าแรงขั้นต่ำยุคนั้นเข้าไป ในช่องอาชีพจะบอกแค่ว่า รับจ้าง....
ในมุมมองของผมคือไม่ได้ฐานะจนละมั้ง ผมก็ต้องประหยัดเลือกเดินกลับบ้านเอง หรือไม่กินน้ำหวานหลังเลิกเรียนแล้วดื่มน้ำเปล่า เพื่อเอาเงินไปหยอดกระปุก
แม้กระทั่งการกินก๋วยเตี๋ยว พ่อยังสามารถสอนเรื่องของการอดเปรี้ยวไว้กินหวานได้เลย!!!
พ่อ: เส้นกับลูกชิ้น อะไรอร่อยกว่า...
ผม: ลูกชิ้น
พ่อ: แล้วถ้ากิน จะกินอะไรก่อน
ผม: ลูกชิ้น
...พ่อก็บอกว่า ต้องกินเส้นก่อนสิ ถ้ากินของที่อร่อยหมดแล้วเราจะทานของที่อร่อยน้อยกว่าหมดได้ยังไง ลำบากบอกก่อนเพื่อสบายทีหลัง แม้ตอนนั้นไม่เข้าใจขนาดนั้นแต่โตมาเรื่อยๆถึงเข้าใจ
สิ่งที่ผ่านมาในวัยเด็กจนโตมาจากการซึมซับจากพ่อตัวเองล้วนๆ.... พอโตขึ้นมาเวลาพ่อไปเจอเพื่อนเก่า ฟังๆมาพ่อตัวเองคือจนมาก วัยเด็กไปเรียน เลิกเรียนต้องไปทำงานที่โรงไม้ แบกไม้ ตั้งแต่เด็ก ไม่มีแม้กระทั้งเงินกลับบ้าน ต้องโบกรถสิบล้อ, รถข้างทางเพื่อขอนั่งรถกลับบ้าน ชีวิตมันทรหดมาก
ตัดภาพมาปัจจุบัน พ่อมีที่ดิน มีบ้าน ทำงานทุกอย่างล้วนเพื่อเก็บออมให้ลูกทุกคน ลูกทุกคนรวมถึงตัวผมได้ใช้ชีวิตแบบดีจริงๆ
ผมตั้งคำถามนึงกับพ่อตัวเองว่า
ผม: กว่าป๊าจะมีวันนี้ได้ ป๊ามีเก็งกำไร ขายที่ดินไปบ้างไหม
พ่อ: ไม่เลย ทำงานและซื้อเก็บอย่างเดียว ไม่เคยขาย
ผมได้แต่อึ้ง 55 บางทีแค่ทำงานและใช้ให้น้อย วินัยในการการถือและยึดมั่น คือหนทางของความยั่งยืน และมั่นคงโดยแท้จริง...
#Siamstr
การจะมี Low time perference ได้ มันคงถูกซึบซับมาตั้งแต่เด็ก จนได้เข้าใจคำนี้ จึงรู้ว่าตัวเอง ก็มีความโหยหาระยะสั้นต่ำเหมือนกันนะ
และนี้คือเรื่องเล่าของตัวเองที่โตมา โดยมี พ่อตัวเองเป็น Idol... (ทำงาน ทำงาน และประหยัดแบบขั้นสุด พร้อมกับเก็บออม)
ผมโตมายุคต้มยำกุ้ง ในช่วงที่ฐานะบ้านปานกลาง ไม่มีหนี้ และที่บ้านใช้ชีวิตแบบทำงานทั้งพ่อและแม่ ทำอาหารกินเอง ประหยัดอดออม 6 โมงเย็นเข้านอน (ผ่านต้มยำกุ้งมาแบบงงๆ)
ไม่เคยรู้ว่า พ่อและแม่ได้เงินเดือนเท่าไหร่... ไม่ว่าจะมีแบบฟอร์มจากโรงเรียน พ่อจะให้ใส่ค่าแรงขั้นต่ำยุคนั้นเข้าไป ในช่องอาชีพจะบอกแค่ว่า รับจ้าง....
ในมุมมองของผมคือไม่ได้ฐานะจนละมั้ง ผมก็ต้องประหยัดเลือกเดินกลับบ้านเอง หรือไม่กินน้ำหวานหลังเลิกเรียนแล้วดื่มน้ำเปล่า เพื่อเอาเงินไปหยอดกระปุก
แม้กระทั่งการกินก๋วยเตี๋ยว พ่อยังสามารถสอนเรื่องของการอดเปรี้ยวไว้กินหวานได้เลย!!!
พ่อ: เส้นกับลูกชิ้น อะไรอร่อยกว่า...
ผม: ลูกชิ้น
พ่อ: แล้วถ้ากิน จะกินอะไรก่อน
ผม: ลูกชิ้น
...พ่อก็บอกว่า ต้องกินเส้นก่อนสิ ถ้ากินของที่อร่อยหมดแล้วเราจะทานของที่อร่อยน้อยกว่าหมดได้ยังไง ลำบากบอกก่อนเพื่อสบายทีหลัง แม้ตอนนั้นไม่เข้าใจขนาดนั้นแต่โตมาเรื่อยๆถึงเข้าใจ
สิ่งที่ผ่านมาในวัยเด็กจนโตมาจากการซึมซับจากพ่อตัวเองล้วนๆ.... พอโตขึ้นมาเวลาพ่อไปเจอเพื่อนเก่า ฟังๆมาพ่อตัวเองคือจนมาก วัยเด็กไปเรียน เลิกเรียนต้องไปทำงานที่โรงไม้ แบกไม้ ตั้งแต่เด็ก ไม่มีแม้กระทั้งเงินกลับบ้าน ต้องโบกรถสิบล้อ, รถข้างทางเพื่อขอนั่งรถกลับบ้าน ชีวิตมันทรหดมาก
ตัดภาพมาปัจจุบัน พ่อมีที่ดิน มีบ้าน ทำงานทุกอย่างล้วนเพื่อเก็บออมให้ลูกทุกคน ลูกทุกคนรวมถึงตัวผมได้ใช้ชีวิตแบบดีจริงๆ
ผมตั้งคำถามนึงกับพ่อตัวเองว่า
ผม: กว่าป๊าจะมีวันนี้ได้ ป๊ามีเก็งกำไร ขายที่ดินไปบ้างไหม
พ่อ: ไม่เลย ทำงานและซื้อเก็บอย่างเดียว ไม่เคยขาย
ผมได้แต่อึ้ง 55 บางทีแค่ทำงานและใช้ให้น้อย วินัยในการการถือและยึดมั่น คือหนทางของความยั่งยืน และมั่นคงโดยแท้จริง...
#Siamstr