Libertarian.realpolitik on Nostr: มวลชนผู้หลงรักในการบริโภค . ...
มวลชนผู้หลงรักในการบริโภค
.
พวกฝ่ายซ้ายที่วิจารณ์ระบบทุนนิยมแบบผู้บริหารไม่สามารถที่จะรอดพ้นจาก “การบริโภคแบบทับถม” (“mass consumption”) ถึงขั้นที่ว่าสมาชิกบางคนของฝ่ายซ้ายมักจะออกมากล่าวเสมอว่า “เราอยู่ในโลกทุนนิยมฉะนั้นการบริโภคสินค้าที่เป็นผลผลิตของทุนนิยมจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้” มิหนำซ้ำพวกเขายังอ้างว่าเพราะเป็นการ “ช่วยเหลือแรงงาน” ทั้งที่พวกเขารู้อยู่แก่ใจว่ายิ่งจ่ายเงินให้กับการบริโภคมากเพียงใดนายทุนในระบบทุนนิยมก็ได้รับผลประโยชน์จาก “การขูดรีด” มากเท่านั้น ในประเด็นนี้ผู้เขียนไม่ได้เพียงต้องการที่จะวิจารณ์การบริโภคสินค้าและบริการภายใต้ระบบทุนนิยมของพวกซ้ายแต่เราวิจารณ์สังคมการบริโภคแบบทับถมโดยรวมในปัจจุบันที่ถูกปกคลุมไปด้วยความคิด “การบริโภคนิยม” (“consumerism”) ที่ก่อทำให้เกิดความเป็นสูญนิยมต่อสังคมและลดบทบาทของวัฒนธรรมดั้งเดิมลงไป ซึ่งในท้ายที่สุดจะเป็นการเปิดทางให้กับ “การควบคุมมวลชน” โดยรัฐที่มีแรงสนับสนุนจากฝ่ายซ้ายใหม่ (New Left) ที่ไม่จำเป็นใช้ความรุนแรง, การปฎิวัติ และ อำนาจแข็ง (hard power) ยึดอำนาจแบบพวกซ้ายเก่า (Old Left) อีกต่อไป การบริโภคนิยมเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่พวกซ้ายใหม่ใช้ในการระดมมวลชนที่เป็นกลางหรือไม่มีความเห็นทางการเมืองให้เข้ามาเห็นด้วยกับแนวคิดของพวกมันทีละเล็กทีละน้อย ไม่ว่าจะเป็นการบริโภคสื่อมวลชน, การบริโภคสินค้าและบริการที่ผลิตโดยบริษัทใหญ่ที่เป็นพันธมิตรกับรัฐบาลฝ่ายซ้ายหรือแม้แต่การใช้โซเชี่ยลมีเดียที่เป็นพื้นที่ที่ดูเหมือนจะมีอิสระเสรีแต่เต็มไปด้วยการควบคุมของซ้ายใหม่
.
พอล ก็อดฟรีด (Paul Gottfried) ในหนังสือ “After Liberalism: Mass Democracy in the Managerial State” กล่าวเอาไว้ว่าเสรีประชาธิปไตยและเสรีนิยมสายดั้งเดิม (classical liberalism) ในโลกสมัยใหม่โดยเฉพาะหลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่เป็นฐานหลักของ “ระบบชนชั้นกระฎุมพี” (“bourgeois regime”) ถูกแทนที่ด้วย “เสรีนิยมแบบชนชั้นผู้จัดการ” (“managerial liberalism”) ที่มีลักษณะประกอบไปด้วย ประชาธิปไตยแบบมวลชน (mass democracy), การผลิตแบบทับถม (mass production) และ การบริโภคแบบทับถม (mass consumption) ที่มาพร้อมกับลัทธิสูญนิยม (nihilism) เป็นผลทำให้ก่อเกิดความตกต่ำทางวัฒนธรรมและความรุ่งเรืองของอารยธรรมโดยรวม ชนชั้นผู้จัดการมักจะใช้การบริโภคแบบทับถมเพื่อควบคุมประชากรให้คิดตามแนวคิดที่พวกเขาต้องการ เมื่อพวกเขาเข้าใจว่าสังคมในยุคนี้ที่ปกคลุมไปด้วยแนวคิดความเท่าเทียมพวกเขาก็ย่อมที่จะใช้การผลิตและบริโภคแบบทับถมเพื่อสร้างฐานเสียงที่มั่นคงจากกลุ่มประชากรที่มีแนวคิดสูญนิยมที่ต้องการบริโภคอย่างเดียวและไม่มีการคิดวิเคราะห์หรือแม้แต่ภูมิปัญญา หรือกลุ่มประชากรที่ “อยู่ไปวัน ๆ” และไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตมนุษย์ เมื่อเป็นเช่นนั้นสินค้าและบริการต่าง ๆ ที่ผลิตโดยบริษัทใหญ่โดยมีแรงสนับสนุนจากจากรัฐบาลและซ้ายใหม่อย่างลึก ๆ ก็มักที่จะออกมาในรูปแบบของ “สิ่งที่หาที่ไหนก็ได้” (“generic goods”) ซึ่งจะลดทอนคุณภาพของสินค้าและบริการดังกล่าวในระยะยาว ยกตัวอย่างเช่น เน็ตฟลิกซ์ (Netflix) ที่มีรูปแบบการสร้างและรวบรวมภาพยนต์และซีรี่ส์ที่มาพร้อมกับใจความที่เหมือนกัน, สื่อแนวคิดให้เอียงซ้าย และ ไม่มีความเป็น “วัฒนธรรมสูง” (“high culture”) เจาะกลุ่มประชากรกลุ่มที่ “อยู่ไปวัน ๆ” ไม่เหมือนกับการรับชมภาพยนต์สมัยก่อนที่หาดูได้ยากและผู้ผลิตมีความตั้งใจที่จะสร้างภาพยนต์แม้จะเป็นหนังฝ่ายซ้าย (เก่า) ก็ตาม อีกอย่างการควบคุมของพวกเขาในที่นี้คือคุณจะต้องจ่ายให้กับเขาทุกเดือนและหนังกับซีรี่ส์ไม่ใช่ของคุณ กล่าวคือคุณไม่มีอะไรเป็นของตัวเองและทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของพวกเขา ในอนาคตท้ายที่สุดแล้วกรรมสิทธิ์ส่วนบุคคลก็จะหายไปในนามของ “การทำให้คนเท่ากัน” ผู้คนก็จะไม่เป็นเจ้าของต่อสิ่งใดทั้งสิ้น นี่ก็คือการเปิดทางให้กับโลกสังคมนิยมที่ทุกคนเข้าถึงทุกอย่างได้อย่างเท่าเทียมแต่ไม่มีใครเป็นเจ้าของตามที่ฝ่ายซ้ายใหม่ต้องการ
.
ดังนั้นการบริโภคแบบทับถมจึงเป็นปัญหาต่อวัฒนธรรมที่แตกต่างของแต่ละสังคมทั่วโลก มันจะทำทั้งโลกถูกรวบรวมมาเป็นหนึ่งเดียวภายใต้สังคมที่สร้างขึ้นมาเพื่อเอาใจความเป็นสูญนิยมของฝ่ายซ้ายใหม่ที่มีความต้องการที่จะทำลายวัฒนธรรมดั้งเดิม เมื่อเป็นเช่นนั้นสังคมก็จะประกอบไปด้วยผู้คนที่มีแนวคิดที่ว่ารัฐจะต้องมอบทุกอย่างให้แก่พวกเขาเพราะว่าการบริโภคทุกอย่างและการมีทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่รัฐจำเป็นที่จะต้องทำให้ทุกคนได้เหมือนกัน รัฐก็จะกลายเป็น “พี่เลี้ยง” (“caretaker”) ที่เลี้ยงทุกคนในสังคมให้เหมือนกัน ชีวิตที่แตกต่างก็จะถูกรวมให้เป็นหนึ่งกับแนวคิดความเท่าเทียม ซึ่งจุดจบก็คือการทำลายสิทธิและเสรีภาพของปัจเจกที่อิงกับวัฒนธรรมของตนโดยแตกต่างกันไปในแต่ละพื้นที่
.
พวกฝ่ายซ้ายที่วิจารณ์ระบบทุนนิยมแบบผู้บริหารไม่สามารถที่จะรอดพ้นจาก “การบริโภคแบบทับถม” (“mass consumption”) ถึงขั้นที่ว่าสมาชิกบางคนของฝ่ายซ้ายมักจะออกมากล่าวเสมอว่า “เราอยู่ในโลกทุนนิยมฉะนั้นการบริโภคสินค้าที่เป็นผลผลิตของทุนนิยมจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้” มิหนำซ้ำพวกเขายังอ้างว่าเพราะเป็นการ “ช่วยเหลือแรงงาน” ทั้งที่พวกเขารู้อยู่แก่ใจว่ายิ่งจ่ายเงินให้กับการบริโภคมากเพียงใดนายทุนในระบบทุนนิยมก็ได้รับผลประโยชน์จาก “การขูดรีด” มากเท่านั้น ในประเด็นนี้ผู้เขียนไม่ได้เพียงต้องการที่จะวิจารณ์การบริโภคสินค้าและบริการภายใต้ระบบทุนนิยมของพวกซ้ายแต่เราวิจารณ์สังคมการบริโภคแบบทับถมโดยรวมในปัจจุบันที่ถูกปกคลุมไปด้วยความคิด “การบริโภคนิยม” (“consumerism”) ที่ก่อทำให้เกิดความเป็นสูญนิยมต่อสังคมและลดบทบาทของวัฒนธรรมดั้งเดิมลงไป ซึ่งในท้ายที่สุดจะเป็นการเปิดทางให้กับ “การควบคุมมวลชน” โดยรัฐที่มีแรงสนับสนุนจากฝ่ายซ้ายใหม่ (New Left) ที่ไม่จำเป็นใช้ความรุนแรง, การปฎิวัติ และ อำนาจแข็ง (hard power) ยึดอำนาจแบบพวกซ้ายเก่า (Old Left) อีกต่อไป การบริโภคนิยมเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่พวกซ้ายใหม่ใช้ในการระดมมวลชนที่เป็นกลางหรือไม่มีความเห็นทางการเมืองให้เข้ามาเห็นด้วยกับแนวคิดของพวกมันทีละเล็กทีละน้อย ไม่ว่าจะเป็นการบริโภคสื่อมวลชน, การบริโภคสินค้าและบริการที่ผลิตโดยบริษัทใหญ่ที่เป็นพันธมิตรกับรัฐบาลฝ่ายซ้ายหรือแม้แต่การใช้โซเชี่ยลมีเดียที่เป็นพื้นที่ที่ดูเหมือนจะมีอิสระเสรีแต่เต็มไปด้วยการควบคุมของซ้ายใหม่
.
พอล ก็อดฟรีด (Paul Gottfried) ในหนังสือ “After Liberalism: Mass Democracy in the Managerial State” กล่าวเอาไว้ว่าเสรีประชาธิปไตยและเสรีนิยมสายดั้งเดิม (classical liberalism) ในโลกสมัยใหม่โดยเฉพาะหลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่เป็นฐานหลักของ “ระบบชนชั้นกระฎุมพี” (“bourgeois regime”) ถูกแทนที่ด้วย “เสรีนิยมแบบชนชั้นผู้จัดการ” (“managerial liberalism”) ที่มีลักษณะประกอบไปด้วย ประชาธิปไตยแบบมวลชน (mass democracy), การผลิตแบบทับถม (mass production) และ การบริโภคแบบทับถม (mass consumption) ที่มาพร้อมกับลัทธิสูญนิยม (nihilism) เป็นผลทำให้ก่อเกิดความตกต่ำทางวัฒนธรรมและความรุ่งเรืองของอารยธรรมโดยรวม ชนชั้นผู้จัดการมักจะใช้การบริโภคแบบทับถมเพื่อควบคุมประชากรให้คิดตามแนวคิดที่พวกเขาต้องการ เมื่อพวกเขาเข้าใจว่าสังคมในยุคนี้ที่ปกคลุมไปด้วยแนวคิดความเท่าเทียมพวกเขาก็ย่อมที่จะใช้การผลิตและบริโภคแบบทับถมเพื่อสร้างฐานเสียงที่มั่นคงจากกลุ่มประชากรที่มีแนวคิดสูญนิยมที่ต้องการบริโภคอย่างเดียวและไม่มีการคิดวิเคราะห์หรือแม้แต่ภูมิปัญญา หรือกลุ่มประชากรที่ “อยู่ไปวัน ๆ” และไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตมนุษย์ เมื่อเป็นเช่นนั้นสินค้าและบริการต่าง ๆ ที่ผลิตโดยบริษัทใหญ่โดยมีแรงสนับสนุนจากจากรัฐบาลและซ้ายใหม่อย่างลึก ๆ ก็มักที่จะออกมาในรูปแบบของ “สิ่งที่หาที่ไหนก็ได้” (“generic goods”) ซึ่งจะลดทอนคุณภาพของสินค้าและบริการดังกล่าวในระยะยาว ยกตัวอย่างเช่น เน็ตฟลิกซ์ (Netflix) ที่มีรูปแบบการสร้างและรวบรวมภาพยนต์และซีรี่ส์ที่มาพร้อมกับใจความที่เหมือนกัน, สื่อแนวคิดให้เอียงซ้าย และ ไม่มีความเป็น “วัฒนธรรมสูง” (“high culture”) เจาะกลุ่มประชากรกลุ่มที่ “อยู่ไปวัน ๆ” ไม่เหมือนกับการรับชมภาพยนต์สมัยก่อนที่หาดูได้ยากและผู้ผลิตมีความตั้งใจที่จะสร้างภาพยนต์แม้จะเป็นหนังฝ่ายซ้าย (เก่า) ก็ตาม อีกอย่างการควบคุมของพวกเขาในที่นี้คือคุณจะต้องจ่ายให้กับเขาทุกเดือนและหนังกับซีรี่ส์ไม่ใช่ของคุณ กล่าวคือคุณไม่มีอะไรเป็นของตัวเองและทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของพวกเขา ในอนาคตท้ายที่สุดแล้วกรรมสิทธิ์ส่วนบุคคลก็จะหายไปในนามของ “การทำให้คนเท่ากัน” ผู้คนก็จะไม่เป็นเจ้าของต่อสิ่งใดทั้งสิ้น นี่ก็คือการเปิดทางให้กับโลกสังคมนิยมที่ทุกคนเข้าถึงทุกอย่างได้อย่างเท่าเทียมแต่ไม่มีใครเป็นเจ้าของตามที่ฝ่ายซ้ายใหม่ต้องการ
.
ดังนั้นการบริโภคแบบทับถมจึงเป็นปัญหาต่อวัฒนธรรมที่แตกต่างของแต่ละสังคมทั่วโลก มันจะทำทั้งโลกถูกรวบรวมมาเป็นหนึ่งเดียวภายใต้สังคมที่สร้างขึ้นมาเพื่อเอาใจความเป็นสูญนิยมของฝ่ายซ้ายใหม่ที่มีความต้องการที่จะทำลายวัฒนธรรมดั้งเดิม เมื่อเป็นเช่นนั้นสังคมก็จะประกอบไปด้วยผู้คนที่มีแนวคิดที่ว่ารัฐจะต้องมอบทุกอย่างให้แก่พวกเขาเพราะว่าการบริโภคทุกอย่างและการมีทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่รัฐจำเป็นที่จะต้องทำให้ทุกคนได้เหมือนกัน รัฐก็จะกลายเป็น “พี่เลี้ยง” (“caretaker”) ที่เลี้ยงทุกคนในสังคมให้เหมือนกัน ชีวิตที่แตกต่างก็จะถูกรวมให้เป็นหนึ่งกับแนวคิดความเท่าเทียม ซึ่งจุดจบก็คือการทำลายสิทธิและเสรีภาพของปัจเจกที่อิงกับวัฒนธรรมของตนโดยแตกต่างกันไปในแต่ละพื้นที่