stellar on Nostr: ...
ค่ำคืนที่เงียบสงบหลังผ่านช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายของผู้โดยสารที่แห่กันเข้ามาเช็คอินล่วงหน้า
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 00.00 น. แล้ว แต่ถึงเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ สนามบินไม่เคยปิดทำการ
ในเวลานี้ร่างกายของผม ผู้ที่ซึ่งเป็นคนนอนเร็วกำลังอ่อนเพลีย หลังจากฝ่าความวุ่นวายดังที่กล่าวไว้ข้างต้น ในใจพลันคิกว่าเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมาได้แต่ดั้นด้นทำงานและเรียนไปด้วย หาเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่ากิน ค่าอยู่ เงินที่หามาเกือบ 40% หมดไปกับค่าบ้าน ทำให้ต้องลดค่าใข้จ่ายในการกินให้น้อยที่สุดเพื่อให้เหลือเก็บบิตคอย ดั่งคำกล่าวที่ว่า แดกก่อนเก็บของพี่ชิต
เทอมนี้เข้าสู่เทอมสุดท้ายก่อนจะต้องหางานทำแบบจริงจัง งานที่จะทำให้ได้ PR (Permanent Residence) ในใจก็อยากหางานที่ตัวเองอยากทำแต่ติดตรงไม่รู้ชอบทำอะไร แผนสำรองก็คือหางานให้ตรงสายที่เรียน แต่ปัญหาก็มีตรงที่งานแม่งหายากอีก ที่นี่เน้นระบบ connection เป็นหลัก ถ้าคุณไม่มีเส้นสาย ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น โอกาสได้งานก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก ขนาดมหาลัยดังๆ อย่าง University of British Columbia ที่ชูอัตรการจ้างงานว่าสูง เด็กมหาลัยนี้ส่วนใหญ่บางคนก็ยังว่างงานเป็นแถบ แล้วอย่างผมที่เลือกเรียนมอกระจ่อยร่อยจะเหลืออะไร
งานที่ทำอยู่ก็ทำต่อไปได้ไม่มีปัญหา แต่ ติดตรงที่ว่าถ้าทำงานนี้ไปเรื่อยๆแล้วไม่โตเป็นตำแหน่งอื่นก็จะทำให้ขอ PR ไม่ได้ ซึ่งนั่นคือ 1 ในเป้าหมายหลัก เวลาที่จำกัดกว่า 3 ปี ถ้าไม่ได้ก็เตรียมตัวแพ้คของกลับไทยเลย
3 ปีที่ได้แน่ๆ คือ เงิน แต่เวลาที่เสียไปกับอายุที่มากขึ้น กลับไทยก็ไม่รู้จะไปต่อสายงานอะไรเพราะวุฒิที่ได้มาก็ไม่ได้มีค่ามากเท่าไหร่สำหรับสายตาคนไทย ไม่ติดปัญหาที่ต้องกลับไทย แต่กลับไปแล้วจะทำอะไรนี่สิของหลัก
ชีวิตนี้เอาจริงๆเลย แค่อยากทำงานที่ชอบ ที่โอค และ มีชีวิตที่มั่นคง ทำไมมันดูยากจัง ยากมากๆ โดยเฉพาะในยุคที่เต็มไปด้วยระบบเฟียต ในระบบบิตคอยนี้คิดว่ามันคือชีวิตพื้นฐานที่คนเกิดมาควรจะได้รับแบะควรจะเป็น การทำงาน เก็บออม และใช้จ่ายในยามที่จำเป็นและต้องการได้โดยไม่ถูกทรยศ ไม่ถูกขโมยเวลาและแรงงาน ถ้าใครมีความทะเยอทะยาน มีแรงบันดาลใจ อยากทำอะไรก็สามารถทำได้ เพราะมีเวลาเหลือเฟือ ดั่งเช่นความแตกต่างของคนหาปลาด้วยมือ และ ด้วยแห
ในขนาดที่ตอนนี้ที่นั่งพิมอยู่ ผมต้องทำงาน 4-5 วัน ไม่รวมเรียนเพื่อหาเงินจ่ายค่าบ้าน และ ค่ากินค่าอยู่ เวลาที่เหลือก็ต้องมีให้ตัวเองพักผ่อนมั่ง พยายามทำงานและใช้เวลาว่างตอนทำงานนั่งไถศึกษาบิตคอยบ้าง ทำการบ้านบ้าง ก็เออผ่านมาได้แหะ
สิ่งที่ทำให้มีกำลังใจคือ “บิตคอยที่เรามีอยู่”
มันมาจากน้ำพักน้ำแรง และมันภูมิใจที่เนี่ยแหละ สิ่งที่จะเก็บความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ตอนนี้ไว้ เพื่ออนาคตที่ดีขึ้น เพื่อที่เราจะได้ออกค้นหาสิ่งที่ทำให้ชีวิตเรามีความหมายและมอบสิ่งที่ดีๆให้แก่สังคมเมื่อเรามั่นคง
สุดท้ายนี้ของให้ทุกคนมีความสุขและ stack sats ไปด้วยกันนะครับ
บ่นยาวแหะ เอาจริงแค่แอบเหนื่อย 555555
GM and GD ครับ ✨🫶🏻
#siamstr
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 00.00 น. แล้ว แต่ถึงเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ สนามบินไม่เคยปิดทำการ
ในเวลานี้ร่างกายของผม ผู้ที่ซึ่งเป็นคนนอนเร็วกำลังอ่อนเพลีย หลังจากฝ่าความวุ่นวายดังที่กล่าวไว้ข้างต้น ในใจพลันคิกว่าเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมาได้แต่ดั้นด้นทำงานและเรียนไปด้วย หาเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่ากิน ค่าอยู่ เงินที่หามาเกือบ 40% หมดไปกับค่าบ้าน ทำให้ต้องลดค่าใข้จ่ายในการกินให้น้อยที่สุดเพื่อให้เหลือเก็บบิตคอย ดั่งคำกล่าวที่ว่า แดกก่อนเก็บของพี่ชิต
เทอมนี้เข้าสู่เทอมสุดท้ายก่อนจะต้องหางานทำแบบจริงจัง งานที่จะทำให้ได้ PR (Permanent Residence) ในใจก็อยากหางานที่ตัวเองอยากทำแต่ติดตรงไม่รู้ชอบทำอะไร แผนสำรองก็คือหางานให้ตรงสายที่เรียน แต่ปัญหาก็มีตรงที่งานแม่งหายากอีก ที่นี่เน้นระบบ connection เป็นหลัก ถ้าคุณไม่มีเส้นสาย ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น โอกาสได้งานก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก ขนาดมหาลัยดังๆ อย่าง University of British Columbia ที่ชูอัตรการจ้างงานว่าสูง เด็กมหาลัยนี้ส่วนใหญ่บางคนก็ยังว่างงานเป็นแถบ แล้วอย่างผมที่เลือกเรียนมอกระจ่อยร่อยจะเหลืออะไร
งานที่ทำอยู่ก็ทำต่อไปได้ไม่มีปัญหา แต่ ติดตรงที่ว่าถ้าทำงานนี้ไปเรื่อยๆแล้วไม่โตเป็นตำแหน่งอื่นก็จะทำให้ขอ PR ไม่ได้ ซึ่งนั่นคือ 1 ในเป้าหมายหลัก เวลาที่จำกัดกว่า 3 ปี ถ้าไม่ได้ก็เตรียมตัวแพ้คของกลับไทยเลย
3 ปีที่ได้แน่ๆ คือ เงิน แต่เวลาที่เสียไปกับอายุที่มากขึ้น กลับไทยก็ไม่รู้จะไปต่อสายงานอะไรเพราะวุฒิที่ได้มาก็ไม่ได้มีค่ามากเท่าไหร่สำหรับสายตาคนไทย ไม่ติดปัญหาที่ต้องกลับไทย แต่กลับไปแล้วจะทำอะไรนี่สิของหลัก
ชีวิตนี้เอาจริงๆเลย แค่อยากทำงานที่ชอบ ที่โอค และ มีชีวิตที่มั่นคง ทำไมมันดูยากจัง ยากมากๆ โดยเฉพาะในยุคที่เต็มไปด้วยระบบเฟียต ในระบบบิตคอยนี้คิดว่ามันคือชีวิตพื้นฐานที่คนเกิดมาควรจะได้รับแบะควรจะเป็น การทำงาน เก็บออม และใช้จ่ายในยามที่จำเป็นและต้องการได้โดยไม่ถูกทรยศ ไม่ถูกขโมยเวลาและแรงงาน ถ้าใครมีความทะเยอทะยาน มีแรงบันดาลใจ อยากทำอะไรก็สามารถทำได้ เพราะมีเวลาเหลือเฟือ ดั่งเช่นความแตกต่างของคนหาปลาด้วยมือ และ ด้วยแห
ในขนาดที่ตอนนี้ที่นั่งพิมอยู่ ผมต้องทำงาน 4-5 วัน ไม่รวมเรียนเพื่อหาเงินจ่ายค่าบ้าน และ ค่ากินค่าอยู่ เวลาที่เหลือก็ต้องมีให้ตัวเองพักผ่อนมั่ง พยายามทำงานและใช้เวลาว่างตอนทำงานนั่งไถศึกษาบิตคอยบ้าง ทำการบ้านบ้าง ก็เออผ่านมาได้แหะ
สิ่งที่ทำให้มีกำลังใจคือ “บิตคอยที่เรามีอยู่”
มันมาจากน้ำพักน้ำแรง และมันภูมิใจที่เนี่ยแหละ สิ่งที่จะเก็บความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ตอนนี้ไว้ เพื่ออนาคตที่ดีขึ้น เพื่อที่เราจะได้ออกค้นหาสิ่งที่ทำให้ชีวิตเรามีความหมายและมอบสิ่งที่ดีๆให้แก่สังคมเมื่อเรามั่นคง
สุดท้ายนี้ของให้ทุกคนมีความสุขและ stack sats ไปด้วยกันนะครับ
บ่นยาวแหะ เอาจริงแค่แอบเหนื่อย 555555
GM and GD ครับ ✨🫶🏻
#siamstr