Jakk Goodday on Nostr: ...
"มนุษย์มักมองเห็นฝุ่นในตาของคนอื่นได้ชัดเจน แต่กลับมองไม่เห็นขอนไม้ในตาของตัวเอง"
ฉันชื่อ "ประนอม" และนี่คือสิ่งที่ฉันสังเกตเห็นในตัวเอง
ก่อนหน้านี้.. เวลามีอะไรผิดพลาด ฉันมักจะมองออกไปข้างนอกก่อน
"ทำไมเขาทำแบบนั้น?"
"ทำไมคนพวกนี้ถึงคิดแบบนี้?"
"ทำไมโลกมันถึงเต็มไปด้วยคนที่ทำให้ฉันหงุดหงิด?"
ฉันใช้เวลามากมายไปกับการตั้งคำถามแบบนี้ ทั้งบนโลกออนไลน์และในชีวิตจริง
บางที.. เวลาฉันเห็นใครขับรถช้า ฉันอดคิดไม่ได้ว่า "คนพวกนี้มันขับรถยังไงกันวะเนี่ย?"
หรือเวลามีคนโพสต์อะไรที่ฉันไม่เห็นด้วย ฉันก็รู้สึกอยากเข้าไปโต้แย้งให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย
ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดานะ...
ใครๆ ก็คงเคยรู้สึกแบบนี้
จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเจอสถานการณ์ที่ทำให้ฉันเริ่มคิดกลับด้าน
วันนั้น.. ฉันโพสต์อะไรบางอย่างลงโซเชียลมีเดีย และมีคนเข้ามาคอมเมนต์แบบที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่
ตอนแรก.. ฉันอยากจะตอบโต้กลับไป
แต่แทนที่จะถามว่า "ทำไมคนพวกนี้ถึงชอบวิจารณ์คนอื่น?"
ฉันลองเปลี่ยนคำถามเป็น...
"ฉันเคยทำแบบนี้กับใครบ้างไหมนะ?"
แล้วฉันก็เริ่มนึกออก...
ฉันเคยไปคอมเมนต์ในโพสต์ของใครบางคน ด้วยอารมณ์ที่คล้ายกัน
ฉันเคยรู้สึกว่า "เขาควรจะเข้าใจแบบนี้สิ!" โดยที่ฉันไม่เคยรู้จักเขาจริงๆ
ฉันเคยรู้สึกว่าฉันกำลัง "ให้ข้อคิด" แต่ลึกๆ แล้ว มันอาจเป็นแค่ "การเอาชนะ"
ฉันไม่ได้ผิด และคนอื่นก็ไม่ได้ผิด
แค่ว่า... มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะมองเห็นโลกจากมุมของตัวเอง
เชื่อไหมว่า.. การ "ชี้นิ้วออก" กับ "ชี้นิ้วเข้า" มันให้ผลลัพธ์ที่ต่างกันมาก ๆ (ต่อตัวเราเอง)
ฉันไม่ได้บอกว่า การชี้นิ้วออกไปมันผิด
และฉันก็ไม่ได้บอกว่า การชี้นิ้วเข้าหาตัวเองคือคำตอบที่ดีที่สุดเสมอไป..
แต่เมื่อฉันลองสังเกตตัวเอง... ฉันพบว่า
เวลาฉันชี้นิ้วออกไป ฉันมักจะรู้สึกว่า "ฉันควบคุมอะไรไม่ได้"
แต่เวลาฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ฉันกลับเห็นว่า "ฉันยังทำอะไรบางอย่างได้"
ฉันลองสังเกตดูว่า...
เวลาเราคิดว่า "ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น?"
ลองเปลี่ยนเป็น "เขากำลังมองเรื่องนี้จากมุมไหน?"
เวลาเรารู้สึกว่า "ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจฉัน?"
ลองเปลี่ยนเป็น "ฉันเข้าใจเขามากพอหรือยัง?"
เวลาเราหงุดหงิดกับเพื่อนร่วมงานที่ดูไม่มีความรับผิดชอบ
ลองเปลี่ยนเป็น "ฉันช่วยทำให้การทำงานร่วมกันดีขึ้นได้ยังไง?"
มันอาจไม่ได้เปลี่ยนโลกทั้งใบ...
แต่มันเปลี่ยนวิธีที่ฉันรู้สึกกับโลกนี้
"ไม่มีใครเคยสร้างอนาคตที่ยิ่งใหญ่ได้จากการชี้นิ้วมีแต่ผู้ที่ลงมือทำเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงโลกได้"
ท้ายที่สุดแล้ว... เรากำลังเลือกมองจากมุมไหนล่ะ?
ฉันไม่ได้มาชวนให้ใคร "ต้องเปลี่ยน"
แค่อยากแบ่งปันว่า ฉันเคยลองเปลี่ยนมุมมองดู แล้วมันส่งผลต่อความรู้สึกของฉันยังไง
ฉันเคยรู้สึกเหนื่อยกับการเห็นแต่ "ปัญหาของคนอื่น"
แต่พอฉันเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองแทน
ฉันกลับรู้สึกว่าฉันมีพลังมากขึ้น
บางที "ปัญหา" อาจไม่ได้อยู่ที่ว่าโลกเป็นยังไง
แต่เรา "เลือก" ที่จะมองมันยังไง
มีคนเคยบอกไว้ว่า...
"เราไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางของลมได้ แต่เราสามารถปรับใบเรือของเราเอง"
ฉันยังคงเป็นคนเดิม
แค่เปลี่ยนจากคนที่ใช้เวลาต่อสู้กับสิ่งที่อยู่นอกตัวเอง มาเป็นคนที่ลองตั้งคำถามกับสิ่งที่ฉันควบคุมได้
แล้วคุณล่ะ?
คุณคิดว่าเราควรเลือกมองโลกจากมุมไหน?
พวกเราเชื่อกันไหมว่า..
"เมื่อเรามองออกไปนอกหน้าต่าง เราเห็นแต่ความผิดพลาดของคนอื่น แต่เมื่อเรามองกระจก เราจะเห็นโอกาสในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง"
#LifeShift #Siamstr
ฉันชื่อ "ประนอม" และนี่คือสิ่งที่ฉันสังเกตเห็นในตัวเอง
ก่อนหน้านี้.. เวลามีอะไรผิดพลาด ฉันมักจะมองออกไปข้างนอกก่อน
"ทำไมเขาทำแบบนั้น?"
"ทำไมคนพวกนี้ถึงคิดแบบนี้?"
"ทำไมโลกมันถึงเต็มไปด้วยคนที่ทำให้ฉันหงุดหงิด?"
ฉันใช้เวลามากมายไปกับการตั้งคำถามแบบนี้ ทั้งบนโลกออนไลน์และในชีวิตจริง
บางที.. เวลาฉันเห็นใครขับรถช้า ฉันอดคิดไม่ได้ว่า "คนพวกนี้มันขับรถยังไงกันวะเนี่ย?"
หรือเวลามีคนโพสต์อะไรที่ฉันไม่เห็นด้วย ฉันก็รู้สึกอยากเข้าไปโต้แย้งให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย
ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดานะ...
ใครๆ ก็คงเคยรู้สึกแบบนี้
จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเจอสถานการณ์ที่ทำให้ฉันเริ่มคิดกลับด้าน
วันนั้น.. ฉันโพสต์อะไรบางอย่างลงโซเชียลมีเดีย และมีคนเข้ามาคอมเมนต์แบบที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่
ตอนแรก.. ฉันอยากจะตอบโต้กลับไป
แต่แทนที่จะถามว่า "ทำไมคนพวกนี้ถึงชอบวิจารณ์คนอื่น?"
ฉันลองเปลี่ยนคำถามเป็น...
"ฉันเคยทำแบบนี้กับใครบ้างไหมนะ?"
แล้วฉันก็เริ่มนึกออก...
ฉันเคยไปคอมเมนต์ในโพสต์ของใครบางคน ด้วยอารมณ์ที่คล้ายกัน
ฉันเคยรู้สึกว่า "เขาควรจะเข้าใจแบบนี้สิ!" โดยที่ฉันไม่เคยรู้จักเขาจริงๆ
ฉันเคยรู้สึกว่าฉันกำลัง "ให้ข้อคิด" แต่ลึกๆ แล้ว มันอาจเป็นแค่ "การเอาชนะ"
ฉันไม่ได้ผิด และคนอื่นก็ไม่ได้ผิด
แค่ว่า... มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะมองเห็นโลกจากมุมของตัวเอง
เชื่อไหมว่า.. การ "ชี้นิ้วออก" กับ "ชี้นิ้วเข้า" มันให้ผลลัพธ์ที่ต่างกันมาก ๆ (ต่อตัวเราเอง)
ฉันไม่ได้บอกว่า การชี้นิ้วออกไปมันผิด
และฉันก็ไม่ได้บอกว่า การชี้นิ้วเข้าหาตัวเองคือคำตอบที่ดีที่สุดเสมอไป..
แต่เมื่อฉันลองสังเกตตัวเอง... ฉันพบว่า
เวลาฉันชี้นิ้วออกไป ฉันมักจะรู้สึกว่า "ฉันควบคุมอะไรไม่ได้"
แต่เวลาฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ฉันกลับเห็นว่า "ฉันยังทำอะไรบางอย่างได้"
ฉันลองสังเกตดูว่า...
เวลาเราคิดว่า "ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น?"
ลองเปลี่ยนเป็น "เขากำลังมองเรื่องนี้จากมุมไหน?"
เวลาเรารู้สึกว่า "ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจฉัน?"
ลองเปลี่ยนเป็น "ฉันเข้าใจเขามากพอหรือยัง?"
เวลาเราหงุดหงิดกับเพื่อนร่วมงานที่ดูไม่มีความรับผิดชอบ
ลองเปลี่ยนเป็น "ฉันช่วยทำให้การทำงานร่วมกันดีขึ้นได้ยังไง?"
มันอาจไม่ได้เปลี่ยนโลกทั้งใบ...
แต่มันเปลี่ยนวิธีที่ฉันรู้สึกกับโลกนี้
"ไม่มีใครเคยสร้างอนาคตที่ยิ่งใหญ่ได้จากการชี้นิ้วมีแต่ผู้ที่ลงมือทำเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงโลกได้"
ท้ายที่สุดแล้ว... เรากำลังเลือกมองจากมุมไหนล่ะ?
ฉันไม่ได้มาชวนให้ใคร "ต้องเปลี่ยน"
แค่อยากแบ่งปันว่า ฉันเคยลองเปลี่ยนมุมมองดู แล้วมันส่งผลต่อความรู้สึกของฉันยังไง
ฉันเคยรู้สึกเหนื่อยกับการเห็นแต่ "ปัญหาของคนอื่น"
แต่พอฉันเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองแทน
ฉันกลับรู้สึกว่าฉันมีพลังมากขึ้น
บางที "ปัญหา" อาจไม่ได้อยู่ที่ว่าโลกเป็นยังไง
แต่เรา "เลือก" ที่จะมองมันยังไง
มีคนเคยบอกไว้ว่า...
"เราไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางของลมได้ แต่เราสามารถปรับใบเรือของเราเอง"
ฉันยังคงเป็นคนเดิม
แค่เปลี่ยนจากคนที่ใช้เวลาต่อสู้กับสิ่งที่อยู่นอกตัวเอง มาเป็นคนที่ลองตั้งคำถามกับสิ่งที่ฉันควบคุมได้
แล้วคุณล่ะ?
คุณคิดว่าเราควรเลือกมองโลกจากมุมไหน?
พวกเราเชื่อกันไหมว่า..
"เมื่อเรามองออกไปนอกหน้าต่าง เราเห็นแต่ความผิดพลาดของคนอื่น แต่เมื่อเรามองกระจก เราจะเห็นโอกาสในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง"
#LifeShift #Siamstr