Jakk Goodday on Nostr: ยิ่งสูง ก็ยิ่งน่าเบื่อ.. ...
ยิ่งสูง ก็ยิ่งน่าเบื่อ..
(ในภาพ) 18 ปีก่อน...ท่ามกลางทุ่งดอกบัวตองสีเหลืองอร่ามที่แม่ฮ่องสอน สถานที่ที่ไม่เคยอยู่ในแผนที่ของชีวิตเรามาก่อน แต่ภาระหน้าที่กลับพาให้ผมมาเจอกับมัน..
ในวันนั้น.. ผมยังเป็นเพียงพนักงานหัดใหม่ไฟแรง พกพาความฝันของวัยรุ่น อยากเป็นผู้ยิ่งใหญ่ อยากสร้างชื่อ อยากปีนป่ายให้ถึงจุดสูงสุด ไปให้เหนือกว่าใครๆ
ผมเฝ้าฝันถึงวันที่ชีวิตจะประสบความสำเร็จ โดยหารู้ไม่ว่า.. บางครั้ง.. ยอดเขาที่เราปีนป่าย อาจจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความโดดเดี่ยว
เส้นทางสู่ความฝัน ไม่เคยถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบ ปัญหา อุปสรรค ความผิดหวัง ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ราวกับคลื่นซัดเข้าฝั่ง
ผมอยากจะควบคุมทุกอย่าง อยากจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง รู้สึกหงุดหงิดกับความไร้ประสิทธิภาพของคนรอบข้าง ผมในตอนนั้นมักคิดไปเองว่าตนเก่งกว่า ทำไมคนอื่นถึงโชคดีกว่า ทำไมผมถึงต้องเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้?
ผมเฝ้าโทษทุกสิ่งรอบตัว โดยลืมมองย้อนกลับมาที่ตัวเอง
ในวัยที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ผม.. ในฐานะคน Gen Y ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเศรษฐศาสตร์การเงินเท่าไหร่นัก ก็คงจะเหมือนหลายๆ คนในรุ่นเดียวกัน
ผมเกลียดกรอบที่สังคมตีเอาไว้ อยากจะแหกออก อยากจะหลุดพ้น แต่กลับไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
ผมมองหาทางออก โดยไม่รู้ว่าบางที ทางออก อาจไม่ใช่สิ่งที่เราควรมองหา แต่เป็นสิ่งที่เราควรสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง..
กว่าจะเข้าใจ กว่าจะตกผลึก ต้องใช้เวลาอีกนับสิบปี สิบกว่าปีแห่งการเรียนรู้ การลองผิดลองถูก การสะสมประสบการณ์
สิบกว่าปีที่ผมสนุก ตื่นเต้น กับทุกสิ่งรอบตัว เพราะทุกอย่างนั้นล้วนแปลกใหม่ ทุกประสบการณ์ล้วนมีคุณค่า
ผมเรียนรู้ที่จะเห็นคุณค่าของทุกช่วงเวลา ทุกประสบการณ์ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ มันคือส่วนหนึ่งของการเดินทาง และบางทีการเดินทางอาจสำคัญกว่าปลายทางก็ได้
ในช่วงเวลาที่ผมยังอยู่ต่ำ.. ผมมักจะมีเพื่อนร่วมทางมากมาย มีสังคมที่คอยสนับสนุน มีเสียงหัวเราะ มีน้ำตา มีคนร่วมยินดี ร่วมแบ่งปัน ร่วมทุกข์ร่วมสุข
ไม่ว่าจะสุข เศร้า เหงาหรือลำบาก ก็มีจะคนคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ บางครั้ง.. ผมก็โหยหาช่วงเวลาเหล่านั้น ช่วงเวลาที่เรียบง่าย แต่ก็เต็มไปด้วยความหมาย
แต่เมื่อผมเริ่มอยู่สูงขึ้น.. กลับพบว่ารอบตัวผมเงียบเหงาลง ผู้คนห่างหาย ไม่มีใครที่ผมจะสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง
เหมือนต้องคอยสวมหน้ากาก ปิดบังความรู้สึกและตัวตนที่แท้จริง อิสรภาพในใจ ถูกจำกัดด้วยตำแหน่ง หน้าที่และความรับผิดชอบ
ผมได้ในสิ่งที่เคยใฝ่ฝัน แต่กลับสูญเสียสิ่งที่มีค่าไป
ความท้าทายที่เคยเป็นเชื้อเพลิงให้ชีวิต กลับเลือนหายไป
ผมทำมาเกือบหมดแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ คือภารกิจที่ตัวเองสร้างขึ้น ความฝันที่อยากจะทำให้เป็นจริง แต่กลับรู้สึกน่าเบื่ออย่างบอกไม่ถูก
ความสูงที่เคยหวัง กลับกลายเป็นกรงขังที่จำกัดอิสรภาพของผม
ความสำเร็จ ตำแหน่ง ชื่อเสียง ล้วนเป็นสิ่งภายนอก มันไม่ใช่เครื่องการันตีความสุขเสมอไป
การอยู่สูง อาจนำมาซึ่งความโดดเดี่ยว ความกดดัน และความเบื่อหน่าย ในขณะที่การอยู่ต่ำ กลับทำให้เราได้สัมผัสกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ มิตรภาพและความสนุกสนานที่หาไม่ได้จากตำแหน่งหรือชื่อเสียงใดๆ
บางที.. ความสุขที่แท้จริง อาจไม่ใช่การปีนป่ายไปสู่จุดสูงสุด แต่คือการตระหนักรู้ในคุณค่าของปัจจุบัน และการเปิดใจรับทุกประสบการณ์ ไม่ว่ามันจะสุขหรือทุกข์
ชีวิตมันก็แบบนี้..
#Siamstr
ปล. จริงๆ แล้วภาพก็ไม่ค่อยเกี่ยวอะไรกับเนื้อหาหรอกนะ
(ในภาพ) 18 ปีก่อน...ท่ามกลางทุ่งดอกบัวตองสีเหลืองอร่ามที่แม่ฮ่องสอน สถานที่ที่ไม่เคยอยู่ในแผนที่ของชีวิตเรามาก่อน แต่ภาระหน้าที่กลับพาให้ผมมาเจอกับมัน..
ในวันนั้น.. ผมยังเป็นเพียงพนักงานหัดใหม่ไฟแรง พกพาความฝันของวัยรุ่น อยากเป็นผู้ยิ่งใหญ่ อยากสร้างชื่อ อยากปีนป่ายให้ถึงจุดสูงสุด ไปให้เหนือกว่าใครๆ
ผมเฝ้าฝันถึงวันที่ชีวิตจะประสบความสำเร็จ โดยหารู้ไม่ว่า.. บางครั้ง.. ยอดเขาที่เราปีนป่าย อาจจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความโดดเดี่ยว
เส้นทางสู่ความฝัน ไม่เคยถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบ ปัญหา อุปสรรค ความผิดหวัง ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ราวกับคลื่นซัดเข้าฝั่ง
ผมอยากจะควบคุมทุกอย่าง อยากจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง รู้สึกหงุดหงิดกับความไร้ประสิทธิภาพของคนรอบข้าง ผมในตอนนั้นมักคิดไปเองว่าตนเก่งกว่า ทำไมคนอื่นถึงโชคดีกว่า ทำไมผมถึงต้องเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้?
ผมเฝ้าโทษทุกสิ่งรอบตัว โดยลืมมองย้อนกลับมาที่ตัวเอง
ในวัยที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ผม.. ในฐานะคน Gen Y ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเศรษฐศาสตร์การเงินเท่าไหร่นัก ก็คงจะเหมือนหลายๆ คนในรุ่นเดียวกัน
ผมเกลียดกรอบที่สังคมตีเอาไว้ อยากจะแหกออก อยากจะหลุดพ้น แต่กลับไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
ผมมองหาทางออก โดยไม่รู้ว่าบางที ทางออก อาจไม่ใช่สิ่งที่เราควรมองหา แต่เป็นสิ่งที่เราควรสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง..
กว่าจะเข้าใจ กว่าจะตกผลึก ต้องใช้เวลาอีกนับสิบปี สิบกว่าปีแห่งการเรียนรู้ การลองผิดลองถูก การสะสมประสบการณ์
สิบกว่าปีที่ผมสนุก ตื่นเต้น กับทุกสิ่งรอบตัว เพราะทุกอย่างนั้นล้วนแปลกใหม่ ทุกประสบการณ์ล้วนมีคุณค่า
ผมเรียนรู้ที่จะเห็นคุณค่าของทุกช่วงเวลา ทุกประสบการณ์ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ มันคือส่วนหนึ่งของการเดินทาง และบางทีการเดินทางอาจสำคัญกว่าปลายทางก็ได้
ในช่วงเวลาที่ผมยังอยู่ต่ำ.. ผมมักจะมีเพื่อนร่วมทางมากมาย มีสังคมที่คอยสนับสนุน มีเสียงหัวเราะ มีน้ำตา มีคนร่วมยินดี ร่วมแบ่งปัน ร่วมทุกข์ร่วมสุข
ไม่ว่าจะสุข เศร้า เหงาหรือลำบาก ก็มีจะคนคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ บางครั้ง.. ผมก็โหยหาช่วงเวลาเหล่านั้น ช่วงเวลาที่เรียบง่าย แต่ก็เต็มไปด้วยความหมาย
แต่เมื่อผมเริ่มอยู่สูงขึ้น.. กลับพบว่ารอบตัวผมเงียบเหงาลง ผู้คนห่างหาย ไม่มีใครที่ผมจะสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง
เหมือนต้องคอยสวมหน้ากาก ปิดบังความรู้สึกและตัวตนที่แท้จริง อิสรภาพในใจ ถูกจำกัดด้วยตำแหน่ง หน้าที่และความรับผิดชอบ
ผมได้ในสิ่งที่เคยใฝ่ฝัน แต่กลับสูญเสียสิ่งที่มีค่าไป
ความท้าทายที่เคยเป็นเชื้อเพลิงให้ชีวิต กลับเลือนหายไป
ผมทำมาเกือบหมดแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ คือภารกิจที่ตัวเองสร้างขึ้น ความฝันที่อยากจะทำให้เป็นจริง แต่กลับรู้สึกน่าเบื่ออย่างบอกไม่ถูก
ความสูงที่เคยหวัง กลับกลายเป็นกรงขังที่จำกัดอิสรภาพของผม
ความสำเร็จ ตำแหน่ง ชื่อเสียง ล้วนเป็นสิ่งภายนอก มันไม่ใช่เครื่องการันตีความสุขเสมอไป
การอยู่สูง อาจนำมาซึ่งความโดดเดี่ยว ความกดดัน และความเบื่อหน่าย ในขณะที่การอยู่ต่ำ กลับทำให้เราได้สัมผัสกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ มิตรภาพและความสนุกสนานที่หาไม่ได้จากตำแหน่งหรือชื่อเสียงใดๆ
บางที.. ความสุขที่แท้จริง อาจไม่ใช่การปีนป่ายไปสู่จุดสูงสุด แต่คือการตระหนักรู้ในคุณค่าของปัจจุบัน และการเปิดใจรับทุกประสบการณ์ ไม่ว่ามันจะสุขหรือทุกข์
ชีวิตมันก็แบบนี้..
#Siamstr
ปล. จริงๆ แล้วภาพก็ไม่ค่อยเกี่ยวอะไรกับเนื้อหาหรอกนะ