Michał Górny on Nostr: "Przecież sobie radzisz" to klasyczny wręcz argument neurotypowych. "Radzisz ...
"Przecież sobie radzisz" to klasyczny wręcz argument neurotypowych. "Radzisz sobie", więc problem nie istnieje. "Radzisz sobie", więc nie jesteś niepelnosprawny, no może tylko troszkę.
Ja nie twierdzę, że inni ludzie nie mają problemów. Ja nie twierdzę, że inni nie mają "gorzej" (choć porównywanie nigdy nie prowadzi do niczego dobrego). Natomiast twierdzę, że używany często argument "radzisz sobie" jest niesprawiedliwy.
Po pierwsze, na jakiej podstawie w ogóle ktoś może domniemywać, że sobie radzę? To, że nie widzi problemów, to nie znaczy, że ich nie ma. Nietrudno chyba sobie wyobrazić, że nie będę w rozmowie chwalił się "wiesz, wczoraj miałem taaaki meltdown!" Albo "27 lat temu taaak się upokorzyłem, do dziś mnie to dręczy".
Po drugie, co to w ogóle znaczy, że "sobie radzę"? Czy "radzeniem sobie" jest rezygnowanie z tych wszystkich rzeczy, które wiem, że mnie przerastają? Czy zerwanie ostatnich kontaktów z kolegami, bo nie mam energii, żeby je utrzymywać, to "radzenie sobie"? A te wszystkie rzeczy, o których jestem przekonany, że mi nie zależy — na ile to "prawdziwy ja", a na ile usprawiedliwienie moich ograniczeń, żeby nie czuć się tak źle?
Po trzecie, "ale jakim kosztem"! To jest realny, codzienny wysiłek. To są godziny czasu, które inni mogą poświęcić na rozrywkę, albo znajomości, albo nawet sen. To są kolejne poświęcenia — rzeczy, na które po prostu nie mam czasu.
Z cukrzycą jest podobnie. Owszem, mam dobre cukry — ale to nie jest wyłącznie kwestia "szczęścia" czy "organizmu", czy jak to nazwać. To wysiłek i poświęcenia, dzień w dzień, tydzień po tygodniu. To walka z jedną chorobą, w toku której narażam swoje zdrowie na inne sposoby.
#ŻycieWSpektrum #autyzm #cukrzyca
Ja nie twierdzę, że inni ludzie nie mają problemów. Ja nie twierdzę, że inni nie mają "gorzej" (choć porównywanie nigdy nie prowadzi do niczego dobrego). Natomiast twierdzę, że używany często argument "radzisz sobie" jest niesprawiedliwy.
Po pierwsze, na jakiej podstawie w ogóle ktoś może domniemywać, że sobie radzę? To, że nie widzi problemów, to nie znaczy, że ich nie ma. Nietrudno chyba sobie wyobrazić, że nie będę w rozmowie chwalił się "wiesz, wczoraj miałem taaaki meltdown!" Albo "27 lat temu taaak się upokorzyłem, do dziś mnie to dręczy".
Po drugie, co to w ogóle znaczy, że "sobie radzę"? Czy "radzeniem sobie" jest rezygnowanie z tych wszystkich rzeczy, które wiem, że mnie przerastają? Czy zerwanie ostatnich kontaktów z kolegami, bo nie mam energii, żeby je utrzymywać, to "radzenie sobie"? A te wszystkie rzeczy, o których jestem przekonany, że mi nie zależy — na ile to "prawdziwy ja", a na ile usprawiedliwienie moich ograniczeń, żeby nie czuć się tak źle?
Po trzecie, "ale jakim kosztem"! To jest realny, codzienny wysiłek. To są godziny czasu, które inni mogą poświęcić na rozrywkę, albo znajomości, albo nawet sen. To są kolejne poświęcenia — rzeczy, na które po prostu nie mam czasu.
Z cukrzycą jest podobnie. Owszem, mam dobre cukry — ale to nie jest wyłącznie kwestia "szczęścia" czy "organizmu", czy jak to nazwać. To wysiłek i poświęcenia, dzień w dzień, tydzień po tygodniu. To walka z jedną chorobą, w toku której narażam swoje zdrowie na inne sposoby.
#ŻycieWSpektrum #autyzm #cukrzyca