kerutonotme on Nostr: #freewriting day 7 เขียนขีดอิสระ วันที่ 7 ...
#freewriting day 7
เขียนขีดอิสระ วันที่ 7
#siamstr
เปลี่ยนอารมณ์เป็นพลังสร้างผลงาน ส่งต่อคุณค่าจากพลังของอารมณ์
ป๊าเล่าว่า เวลาไม่พอใจจากอะไรก็ตาม จะดึงพลังนั้นไปลงที่การทำงาน แม้ว่าป๊าจะไม่ใช่ศิลปินและงานของป๊าก็ไม่ใช่ศิลปะ แต่แบบนี้กิจการที่สร้างขึ้นมาก็ถือเป็นงานศิลปะด้วยมั้ย งานหน้าร้านและหลังร้านมีปัญหาเกิดขึ้นตลอด แต่เมื่อต้องคุยกับลูกค้า คู่ค้า หรือพนักงาน ต้องเปลี่ยนอารมณ์ของตนเอง ต้องพร้อมรับและยิ้มต้อนรับเสมอ เพราะคนที่เพิ่งเดินเข้ามาที่ร้าน ไม่ได้รับรู้ด้วยว่า เรามีปัญหาอะไร ไม่จำเป็นต้องรู้
การเปิดหน้าร้านจึงเหมือนการแสดงโชว์ แต่เป็นโชว์ที่ไม่รู้คนดูจะเข้ามาตอนไหน ต้องพร้อมตลอด 9-12 ชั่วโมง และการรอลูกค้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้านั่งรอเฉยๆ มันคือการต่อสู้กับความเบื่อหน่ายและใจหาย ตุ๊มๆ ต่อมๆ จะขายของได้มั้ย ถ้ารอแบบทำอย่างอื่นไปด้วย พอเริ่มจะทำอะไรได้เป็นรูปเป็นร่าง สมาธิกำลังมา ลูกค้าเข้ามาก็ต้องทิ้งทุกอย่างทันที กว่าจะขายเสร็จกลับมาปะติดปะต่อ ก็ลืมไปแล้ว บางทีก็ทำหลายอย่างจนลืมตรงนั้นตรงนี้ แต่ป๊าเก่งมาก ป๊าแสดงโชว์มาตลอด 60 ปี สามารถยิ้มให้กับทุกคนที่เข้ามาหน้าร้านได้ตลอด และแววตาเป็นประกายทุกครั้งที่เล่าถึงเทคนิกขายปลีกอันแพรวพราวที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิด หรือแม้กระทั่งวิเคราะห์ว่า ร้านค้าไหนใช้เทคนิกแบบไหน
อย่างตอนไปแมคโคร มักจะจัดโปรลดราคาสินค้าใหม่วางอยู่ด้านหน้า ซึ่งสินค้าใหม่เหล่านั้นที่อื่นมักจะขายแพงกว่า ป๊าก็จะวิเคราะห์ให้ฟัง คาดว่า ซื้อตัดเป็นล็อตใหญ่ได้ต้นทุนต่ำ แล้วขายแทบไม่เอากำไร เคลียร์ออกให้เร็วที่สุด พอเหลือไม่เยอะก็ค่อยขึ้นราคาปกติทีหลัง ทำให้ได้ภาพจำว่า ขายของถูกและดึงลูกค้าเข้าเพื่อซื้อของชิ้นอื่นที่กำไรดีกว่าด้วย
เสียดายที่ป๊าไม่ถนัดในการถ่ายทอดและไม่ค่อยกล้าแสดงออก ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นโค้ชขายปลีกหน้าร้านระดับเทพ และเป็นคนลืมง่าย ทำให้บางครั้งโกรธง่ายหายเร็ว ทิ้งความไม่พอใจได้อย่างไม่ยากเย็น พร้อมจะให้อภัยคนอื่นเสมอ
พ่อเราเก่งและขยันมากนะ บอกเลย
เขียนขีดอิสระ วันที่ 7
#siamstr
เปลี่ยนอารมณ์เป็นพลังสร้างผลงาน ส่งต่อคุณค่าจากพลังของอารมณ์
ป๊าเล่าว่า เวลาไม่พอใจจากอะไรก็ตาม จะดึงพลังนั้นไปลงที่การทำงาน แม้ว่าป๊าจะไม่ใช่ศิลปินและงานของป๊าก็ไม่ใช่ศิลปะ แต่แบบนี้กิจการที่สร้างขึ้นมาก็ถือเป็นงานศิลปะด้วยมั้ย งานหน้าร้านและหลังร้านมีปัญหาเกิดขึ้นตลอด แต่เมื่อต้องคุยกับลูกค้า คู่ค้า หรือพนักงาน ต้องเปลี่ยนอารมณ์ของตนเอง ต้องพร้อมรับและยิ้มต้อนรับเสมอ เพราะคนที่เพิ่งเดินเข้ามาที่ร้าน ไม่ได้รับรู้ด้วยว่า เรามีปัญหาอะไร ไม่จำเป็นต้องรู้
การเปิดหน้าร้านจึงเหมือนการแสดงโชว์ แต่เป็นโชว์ที่ไม่รู้คนดูจะเข้ามาตอนไหน ต้องพร้อมตลอด 9-12 ชั่วโมง และการรอลูกค้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้านั่งรอเฉยๆ มันคือการต่อสู้กับความเบื่อหน่ายและใจหาย ตุ๊มๆ ต่อมๆ จะขายของได้มั้ย ถ้ารอแบบทำอย่างอื่นไปด้วย พอเริ่มจะทำอะไรได้เป็นรูปเป็นร่าง สมาธิกำลังมา ลูกค้าเข้ามาก็ต้องทิ้งทุกอย่างทันที กว่าจะขายเสร็จกลับมาปะติดปะต่อ ก็ลืมไปแล้ว บางทีก็ทำหลายอย่างจนลืมตรงนั้นตรงนี้ แต่ป๊าเก่งมาก ป๊าแสดงโชว์มาตลอด 60 ปี สามารถยิ้มให้กับทุกคนที่เข้ามาหน้าร้านได้ตลอด และแววตาเป็นประกายทุกครั้งที่เล่าถึงเทคนิกขายปลีกอันแพรวพราวที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิด หรือแม้กระทั่งวิเคราะห์ว่า ร้านค้าไหนใช้เทคนิกแบบไหน
อย่างตอนไปแมคโคร มักจะจัดโปรลดราคาสินค้าใหม่วางอยู่ด้านหน้า ซึ่งสินค้าใหม่เหล่านั้นที่อื่นมักจะขายแพงกว่า ป๊าก็จะวิเคราะห์ให้ฟัง คาดว่า ซื้อตัดเป็นล็อตใหญ่ได้ต้นทุนต่ำ แล้วขายแทบไม่เอากำไร เคลียร์ออกให้เร็วที่สุด พอเหลือไม่เยอะก็ค่อยขึ้นราคาปกติทีหลัง ทำให้ได้ภาพจำว่า ขายของถูกและดึงลูกค้าเข้าเพื่อซื้อของชิ้นอื่นที่กำไรดีกว่าด้วย
เสียดายที่ป๊าไม่ถนัดในการถ่ายทอดและไม่ค่อยกล้าแสดงออก ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นโค้ชขายปลีกหน้าร้านระดับเทพ และเป็นคนลืมง่าย ทำให้บางครั้งโกรธง่ายหายเร็ว ทิ้งความไม่พอใจได้อย่างไม่ยากเย็น พร้อมจะให้อภัยคนอื่นเสมอ
พ่อเราเก่งและขยันมากนะ บอกเลย