Panai Lawasut on Nostr: ผมว่า Jakk ใช้คำได้ถูกต้องที่สุด ...
ผมว่า Jakk ใช้คำได้ถูกต้องที่สุด “งาน #TBC2024 เหมือนได้กลับบ้าน”
ผมเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ผมรู้สึกว่าสกิลการเข้าสังคมของผมไม่ค่อยได้ มันปั้นหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะคุยอะไร คิดเยอะไปว่าถ้าชวนคุยเรื่องนู่นเรื่องนี้มันจะละลาบละล้วงมั้ย จะมีกลุ่มเพื่อนอยู่ไม่กี่คนที่ผมรู้สึกสบายใจด้วย ที่จะคุยกันยาวๆ
มีรายการเข้ามาขอสัมภาษณ์เรื่องร้านเยอะอยู่นะ ผมก็จะให้น้องชายกับแฟนเป็นคนออกหน้า ส่วนหนึ่งก็อยาก keep low profile แต่จริงๆ คือสกิลในที่สาธารณะของผมมันไม่ได้จริงๆ
พักหลังเป็นหนักมาก ยิ่งผมสามารถถอยตัวออกมาจากหน้าร้านได้ 100% ผมยิ่งไม่พยายามผูกมิตรกับใครเพิ่ม
ซัพพลายเออร์ของร้านผมส่วนใหญ่ไม่รู้จักผม ทั้งๆ ที่ชื่อบนสลิปโอนเป็นชื่อผมทั้งหมด เคยมีเจ้านึงเอากระเช้าปีใหม่มาให้ เจอผมโดยบังเอิญ แต่ก็พยายามถามหาแฟนผม เพราะไม่รู้จักผม 5555 (ผมให้แฟนดูเรื่องจัดซื้อ เอาไว้เป็นบัฟเฟอร์อีกที)
ผมไม่ได้ซีเรียส ผมว่ามัน success ซะอีก ผมไม่ต้องการให้การตัดสินใจเลือกใช้ซัพพลายเออร์เจ้าไหนขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ ส่วนหนึ่งก็เป็นกลยุทธ์ในการบริหาร แต่อีกส่วนใหญ่คือผมไม่อยากจะต้องมาคุยกับใครต่อใคร
จะเรียกว่าเป็นแค่พ่อค้าขายขนมแต่เสือกทำตัวเข้าถึงยากก็ไม่ผิดนัก 55555
ยิ่งพอเป็นบิทคอยเนอร์แล้วด้วยนั้น… (ผมว่าทุกคนเข้าใจ)
ผมไม่รู้จะใช้คำพูดยังไงไม่ให้ดูเย่อหยิ่งโอหัง แต่การที่ผมคุยกับใครคือผมให้เกียรติมาก และก็เชื่อเถอะว่าจากที่ผมเล่ามา มันทำให้ผมเข้าใจทุกคนที่มาในงานเป็นอย่างดี โดยเฉพาะคนที่มาคนเดียวว่ามันต้องใช้ความกล้าหาญแค่ไหน
มันถึงทำให้ผมประทับใจมากเวลาที่หลายๆ ท่านที่เข้ามาคุยกับผม ผมก็ถือว่าท่านให้เกียรติผมมาก บางทีอาจต้องรวบรวมความกล้า บางทีอาจต้องใช้ความไว้วางใจ
และผมก็ต้องขอโทษไว้ตรงนี้เลย สกิลการเข้าสังคมของผมมันไม่ได้จริงๆ หลายๆ ทีบรรยากาศการสนทนากันมันอาจดูอึดอัด ไม่มีอะไรจะคุย แต่ผมนับถือและประทับใจทุกท่านจริงๆ
และเชื่อว่าคงไม่มีใครถือสาใคร คงไม่มีใครรู้สึกว่าบางคนทำตัวเข้าไม่ถึง
เพราะบรรยากาศโดยรวมมัน “เหมือนได้กลับบ้านจริงๆ”
ไม่รู้ RS ทำได้ยังไง แต่ผมรู้สึกอยากจะคุยกับใครก็ได้ หรือใครอยากจะมาคุยกับเราก็ได้ ทั้งหมดทั้งมวลมันมีแต่ความให้เกียรติกัน ไว้วางใจ และให้กำลังใจกัน
อย่างเช่น Hipnok มาเปิดตัว พี่จตุพลเปิดหน้า แชมป์เอารูปที่ไม่คิดจะขายมาขาย หรือแม้แต่ผมเองที่รู้สึกอยากคุยกับคนนู้นคนนี้ขึ้นมา (แม้จะทำได้ไม่ดีก็เถอะ) ไม่รู้ต้องนับว่าเป็นการให้เกียรติและไว้วางใจคอมมูขนาดไหน
หรืออีกมุมคือ มันต้องเป็นคอมมูแบบไหนที่ทำให้คนทั้งคอมมูให้เกียรติและไว้วางใจซึ่งกันและกันได้ขนาดนี้
ต้องทำยังไงให้ทุกคนรู้สึกว่าได้กลับบ้าน ซึ่งจริงๆ ข้างนอกนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรบั่นทอนเราซะขนาดนั้นนะ
ความรู้สึกเหมือนตอนที่ผมทำงานอยู่ในกรุงเทพ แล้วมันสุดทางละ ไม่ไหวละ จนพ่อชวนกลับมาบ้าน วินาทีที่ถึงบ้านมันรู้สึกสบายใจ มันรู้สึกปลอดภัย ทั้งๆ ที่ที่บ้านก็ไม่ได้จะมีเงินดูแลผมกับแฟนและลูกสาวอีกคนเพิ่มได้นะ แต่ว่ามันรู้สึกว่าเราอยู่ในที่ของเราแล้ว ทั้งๆ ที่ตัวบ้านตอนนั้นก็ไม่ใช่ของเราไปแล้วด้วยซ้ำ
ยิ่งได้มีคนคุยกับเรา มันก็มีทั้งเรื่องปัญหาและเรื่องที่สนุกปนๆ กันไป แบบครอบครัวปกติเค้าคุยกันนั่นแหละ แต่สำคัญคือมีคนรับฟังและเข้าใจความรู้สึกเรา หรืออย่างน้อยก็พยายามเข้าใจ
ไอ้ความสบายใจนี่ไม่ใช่รู้สึกไปเองนะ มันเป็นการทำงานของร่างกายในระดับฮอร์โมนเลย
ออกซิโทซิน เป็นฮอร์โมนที่มักเรียกกันว่า “ฮอร์โมนแห่งความรัก” เพราะมันจะหลั่งออกมาจากสมองเมื่อเรามีปฏิสัมพันธ์หรือใกล้ชิดกับคนที่เรารัก การกอด การจับมือ หรือแม้แต่การใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันมีบทบาทสำคัญในด้านอารมณ์ ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย ไว้วางใจ และมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับคนรอบข้าง
คนที่อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น อยู่ในบ้านที่เป็นบ้านจริงๆ จะมีแนวโน้มที่ออกซิโทซินจะหลั่งออกมาอยู่เนืองๆ ความรู้สึกนี้จะเรียกเป็นภาษาพูดคงจะเป็น อบอุ่น สบายใจ ปลอดภัย ไม่โดดเดี่ยว
ที่สำคัญมันยับยั้งคอร์ติซอล ฮอร์โมนแห่งความเครียด เมื่อระดับความเครียดลดลง ส่งผลให้สมองปลอดโปร่ง คิดอะไรได้ชัดเจนขึ้น
ปัญหาในชีวิตผมเริ่มคลี่คลายจริงๆ หลังจากผมกลับมาอยู่ที่บ้านนี่เอง ไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นคนรอบข้างต่างหากที่เป็นปัจจัย
และไอ้ฮอร์โมนตัวเดียวกันนี้ ความรู้สึกเดียวกันนี้ เกิดขึ้นกับผมตลอดเวลาที่อยู่ในงาน และผมมั่นใจว่าเกิดขึ้นกับทุกคนเช่นกัน
“ความรู้สึกได้กลับบ้าน”
ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่ของงานหรือความอลังการของเวที แต่เป็นคนในคอมมูต่างหากที่เป็นบ้าน
ถ้าแบบนั้นรูปแบบงานจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญแล้ว ที่ไหนมีคอมมู ที่นั่นก็พาเรากลับบ้านได้ทั้งนั้น
ตอนนี้ฉันคิดถึงพ่อเฉยเลยว่ะ
#GN
#siamstr
ผมเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ผมรู้สึกว่าสกิลการเข้าสังคมของผมไม่ค่อยได้ มันปั้นหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะคุยอะไร คิดเยอะไปว่าถ้าชวนคุยเรื่องนู่นเรื่องนี้มันจะละลาบละล้วงมั้ย จะมีกลุ่มเพื่อนอยู่ไม่กี่คนที่ผมรู้สึกสบายใจด้วย ที่จะคุยกันยาวๆ
มีรายการเข้ามาขอสัมภาษณ์เรื่องร้านเยอะอยู่นะ ผมก็จะให้น้องชายกับแฟนเป็นคนออกหน้า ส่วนหนึ่งก็อยาก keep low profile แต่จริงๆ คือสกิลในที่สาธารณะของผมมันไม่ได้จริงๆ
พักหลังเป็นหนักมาก ยิ่งผมสามารถถอยตัวออกมาจากหน้าร้านได้ 100% ผมยิ่งไม่พยายามผูกมิตรกับใครเพิ่ม
ซัพพลายเออร์ของร้านผมส่วนใหญ่ไม่รู้จักผม ทั้งๆ ที่ชื่อบนสลิปโอนเป็นชื่อผมทั้งหมด เคยมีเจ้านึงเอากระเช้าปีใหม่มาให้ เจอผมโดยบังเอิญ แต่ก็พยายามถามหาแฟนผม เพราะไม่รู้จักผม 5555 (ผมให้แฟนดูเรื่องจัดซื้อ เอาไว้เป็นบัฟเฟอร์อีกที)
ผมไม่ได้ซีเรียส ผมว่ามัน success ซะอีก ผมไม่ต้องการให้การตัดสินใจเลือกใช้ซัพพลายเออร์เจ้าไหนขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ ส่วนหนึ่งก็เป็นกลยุทธ์ในการบริหาร แต่อีกส่วนใหญ่คือผมไม่อยากจะต้องมาคุยกับใครต่อใคร
จะเรียกว่าเป็นแค่พ่อค้าขายขนมแต่เสือกทำตัวเข้าถึงยากก็ไม่ผิดนัก 55555
ยิ่งพอเป็นบิทคอยเนอร์แล้วด้วยนั้น… (ผมว่าทุกคนเข้าใจ)
ผมไม่รู้จะใช้คำพูดยังไงไม่ให้ดูเย่อหยิ่งโอหัง แต่การที่ผมคุยกับใครคือผมให้เกียรติมาก และก็เชื่อเถอะว่าจากที่ผมเล่ามา มันทำให้ผมเข้าใจทุกคนที่มาในงานเป็นอย่างดี โดยเฉพาะคนที่มาคนเดียวว่ามันต้องใช้ความกล้าหาญแค่ไหน
มันถึงทำให้ผมประทับใจมากเวลาที่หลายๆ ท่านที่เข้ามาคุยกับผม ผมก็ถือว่าท่านให้เกียรติผมมาก บางทีอาจต้องรวบรวมความกล้า บางทีอาจต้องใช้ความไว้วางใจ
และผมก็ต้องขอโทษไว้ตรงนี้เลย สกิลการเข้าสังคมของผมมันไม่ได้จริงๆ หลายๆ ทีบรรยากาศการสนทนากันมันอาจดูอึดอัด ไม่มีอะไรจะคุย แต่ผมนับถือและประทับใจทุกท่านจริงๆ
และเชื่อว่าคงไม่มีใครถือสาใคร คงไม่มีใครรู้สึกว่าบางคนทำตัวเข้าไม่ถึง
เพราะบรรยากาศโดยรวมมัน “เหมือนได้กลับบ้านจริงๆ”
ไม่รู้ RS ทำได้ยังไง แต่ผมรู้สึกอยากจะคุยกับใครก็ได้ หรือใครอยากจะมาคุยกับเราก็ได้ ทั้งหมดทั้งมวลมันมีแต่ความให้เกียรติกัน ไว้วางใจ และให้กำลังใจกัน
อย่างเช่น Hipnok มาเปิดตัว พี่จตุพลเปิดหน้า แชมป์เอารูปที่ไม่คิดจะขายมาขาย หรือแม้แต่ผมเองที่รู้สึกอยากคุยกับคนนู้นคนนี้ขึ้นมา (แม้จะทำได้ไม่ดีก็เถอะ) ไม่รู้ต้องนับว่าเป็นการให้เกียรติและไว้วางใจคอมมูขนาดไหน
หรืออีกมุมคือ มันต้องเป็นคอมมูแบบไหนที่ทำให้คนทั้งคอมมูให้เกียรติและไว้วางใจซึ่งกันและกันได้ขนาดนี้
ต้องทำยังไงให้ทุกคนรู้สึกว่าได้กลับบ้าน ซึ่งจริงๆ ข้างนอกนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรบั่นทอนเราซะขนาดนั้นนะ
ความรู้สึกเหมือนตอนที่ผมทำงานอยู่ในกรุงเทพ แล้วมันสุดทางละ ไม่ไหวละ จนพ่อชวนกลับมาบ้าน วินาทีที่ถึงบ้านมันรู้สึกสบายใจ มันรู้สึกปลอดภัย ทั้งๆ ที่ที่บ้านก็ไม่ได้จะมีเงินดูแลผมกับแฟนและลูกสาวอีกคนเพิ่มได้นะ แต่ว่ามันรู้สึกว่าเราอยู่ในที่ของเราแล้ว ทั้งๆ ที่ตัวบ้านตอนนั้นก็ไม่ใช่ของเราไปแล้วด้วยซ้ำ
ยิ่งได้มีคนคุยกับเรา มันก็มีทั้งเรื่องปัญหาและเรื่องที่สนุกปนๆ กันไป แบบครอบครัวปกติเค้าคุยกันนั่นแหละ แต่สำคัญคือมีคนรับฟังและเข้าใจความรู้สึกเรา หรืออย่างน้อยก็พยายามเข้าใจ
ไอ้ความสบายใจนี่ไม่ใช่รู้สึกไปเองนะ มันเป็นการทำงานของร่างกายในระดับฮอร์โมนเลย
ออกซิโทซิน เป็นฮอร์โมนที่มักเรียกกันว่า “ฮอร์โมนแห่งความรัก” เพราะมันจะหลั่งออกมาจากสมองเมื่อเรามีปฏิสัมพันธ์หรือใกล้ชิดกับคนที่เรารัก การกอด การจับมือ หรือแม้แต่การใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันมีบทบาทสำคัญในด้านอารมณ์ ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย ไว้วางใจ และมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับคนรอบข้าง
คนที่อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น อยู่ในบ้านที่เป็นบ้านจริงๆ จะมีแนวโน้มที่ออกซิโทซินจะหลั่งออกมาอยู่เนืองๆ ความรู้สึกนี้จะเรียกเป็นภาษาพูดคงจะเป็น อบอุ่น สบายใจ ปลอดภัย ไม่โดดเดี่ยว
ที่สำคัญมันยับยั้งคอร์ติซอล ฮอร์โมนแห่งความเครียด เมื่อระดับความเครียดลดลง ส่งผลให้สมองปลอดโปร่ง คิดอะไรได้ชัดเจนขึ้น
ปัญหาในชีวิตผมเริ่มคลี่คลายจริงๆ หลังจากผมกลับมาอยู่ที่บ้านนี่เอง ไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นคนรอบข้างต่างหากที่เป็นปัจจัย
และไอ้ฮอร์โมนตัวเดียวกันนี้ ความรู้สึกเดียวกันนี้ เกิดขึ้นกับผมตลอดเวลาที่อยู่ในงาน และผมมั่นใจว่าเกิดขึ้นกับทุกคนเช่นกัน
“ความรู้สึกได้กลับบ้าน”
ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่ของงานหรือความอลังการของเวที แต่เป็นคนในคอมมูต่างหากที่เป็นบ้าน
ถ้าแบบนั้นรูปแบบงานจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญแล้ว ที่ไหนมีคอมมู ที่นั่นก็พาเรากลับบ้านได้ทั้งนั้น
ตอนนี้ฉันคิดถึงพ่อเฉยเลยว่ะ
#GN
#siamstr