Tung Khempila on Nostr: ...
ชีวิตวัยมหาลัยที่ไม่ค่อยจะราบลื่นสักเท่าไหร่
เมื่อ Memories function มันเด้งขึ้นมาในเฟสบุ๊คฟีด และ ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว
ช่วงมหาลัยผมเข้าไปอยู่ชมรมหนึ่ง และมีรุ่นพี่ที่เป็นพี่รหัส เคยซื้อของซื้อขนมมาฝาก ด้วยความที่เราเป็นน้องปีหนึ่ง มันเป็นโมเม้นต์ที่ดีมากๆนะครับ สำหรับใครที่เคยหรือกำลังศึกษาในระบบมหาลัย
ผมกับพี่รหัสผมค่อนข้างสนิทสนมกันระดับหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าเราอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนปลาย ณ ตอนนั้น เรื่องความรัก เราก็ต้องเอาไปเล่าให้คนที่เราปรึกษาได้ แน่นอน ไม่มีวัยรุ่นอยากเล่าเรื่องความรักให้พ่อแม่ฟังหรอก พี่รหัสผมก็เป็นคนหนึ่งที่รับฟัง แล้วเรามองว่าปัญหา ตอนนั้นมันใหญ่มาก มันเป็นเรื่องของจิตใจ
จนเมื่อเราค้นพบว่าเราอยากเติบโต เราก็ละทิ้งมันมา… ใช่ครับผมละทิ้งชมรมนั้น และจากกันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพื่อมาเติบโตในการทำธุรกิจขายตรงสมัยนั้น เราค่อยๆ สูญเสียความทรงจำกับคนเหล่านั้นไป ผมไม่เคยนึกเสียดาย และความสัมพันธ์ของผมกับรุ่นพี่คนนั้นก็ค่อยๆจางลง ผมเข้าไปดูแชทก็พบว่า ผมคุยกับเค้าครั้งสุดท้ายตอนก่อนเค้าเรียนจบหรือปี 2017
จนเมื่อหนึ่งทุ่มที่ผ่านมาผมไปดูคอนเสิร์ตวงที่ผมอยากดู ส่วนพี่เค้ามาดูศิลปินของเค้าที่เล่นเป็นวงเปิด ขณะที่ศิลปินยังไม่ขึ้นเล่นผมก็เลยลองเช็ค นักร้องวงเปิดก็เห็นพี่เค้าไปคอมเมนต์ ก็เลยสงสัย รู้จักคนนี้ด้วยหรอ ก็เลยหันไปมองด้านขวามือขณะยืนรอศิลปินเพราะคนไม่เยอะ ก็เจอพี่คนหนึ่งคุ้นๆ
จนเราเข้าไปดูอินสตราแกรมพี่แก ที่เราแทบไม่ได้ติดตาม ก็ได้พบว่า แกอยู่ในคอนเสิร์ตนี้ ใช่แล้วครับ พี่ผู้หญิงเสื้อขาวคนนั้น คือรุ่นพี่รหัสผม แล้วแกก็หันหน้ามาพอดี ผมเลยเพ่งมองและถามว่าใช้พี่… หรือเปล่า คำตอบแกคือ อ้าวน้องตั๋ง!ไม่เจอนาน ผมเลยบอกไปโห เกือบ 9 ปี เลยนะพี่ ที่เราไม่เจอสมัยผมออกจากชมรม และผมก็เลยบอกไปว่านี่ผมพึ่งเจอรูปขนมและสายตาอ้อนวอนของผมที่มัน remind ขึ้นมา แกบอกโห เกือบสิบปีแล้ว และหลังจากนั้นก็คุยกันนิดหน่อย
ความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นมันคือความผูกพันธ์จากพันธนาการที่คือความทรงจำช่วงหนึ่งในชีวิตที่ดีมากๆ และ เมื่อเจอในช่วงเวลานี้มันทำให้ผม มีความรู้สึก มันมีความรู้สึกที่ดีมากๆ มันคือการที่เรามองไปที่ตัวเองและการที่เราเสียสละบางสิ่งในชีวิตไป และ การได้กลับมาเจอในรูปแบบความเป็นของกาลเวลา
ผมไม่ได้จะบอกว่าผมชอบรุ่นพี่คนนั้นนะ
แต่เหตุการณ์ความบังเอิญนี่แหละมันทำให้ธรรมชาติและกาลเวลาของมนุษย์ไม่มีวันสมบูรณ์ มันเติมเต็มความรู้สึกอันเลวร้าย เพื่อที่จะมาพบกันอีกครั้งในช่วงเวลาที่ดีที่สุด
ผมรู้สึกอินไปกับมันและการดื่มด่ำก่อนกาลเวลาที่เป็น routine จะเริ่มต้น
ในสภาวะความเป็น มันมีความหมายและมันไม่ได้เกิดจากความว่างเปล่า เพราะมันได้เกิดขึ้นแล้ว มันเป็นแบบนั้น
เมื่อ Memories function มันเด้งขึ้นมาในเฟสบุ๊คฟีด และ ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว
ช่วงมหาลัยผมเข้าไปอยู่ชมรมหนึ่ง และมีรุ่นพี่ที่เป็นพี่รหัส เคยซื้อของซื้อขนมมาฝาก ด้วยความที่เราเป็นน้องปีหนึ่ง มันเป็นโมเม้นต์ที่ดีมากๆนะครับ สำหรับใครที่เคยหรือกำลังศึกษาในระบบมหาลัย
ผมกับพี่รหัสผมค่อนข้างสนิทสนมกันระดับหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าเราอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนปลาย ณ ตอนนั้น เรื่องความรัก เราก็ต้องเอาไปเล่าให้คนที่เราปรึกษาได้ แน่นอน ไม่มีวัยรุ่นอยากเล่าเรื่องความรักให้พ่อแม่ฟังหรอก พี่รหัสผมก็เป็นคนหนึ่งที่รับฟัง แล้วเรามองว่าปัญหา ตอนนั้นมันใหญ่มาก มันเป็นเรื่องของจิตใจ
จนเมื่อเราค้นพบว่าเราอยากเติบโต เราก็ละทิ้งมันมา… ใช่ครับผมละทิ้งชมรมนั้น และจากกันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพื่อมาเติบโตในการทำธุรกิจขายตรงสมัยนั้น เราค่อยๆ สูญเสียความทรงจำกับคนเหล่านั้นไป ผมไม่เคยนึกเสียดาย และความสัมพันธ์ของผมกับรุ่นพี่คนนั้นก็ค่อยๆจางลง ผมเข้าไปดูแชทก็พบว่า ผมคุยกับเค้าครั้งสุดท้ายตอนก่อนเค้าเรียนจบหรือปี 2017
จนเมื่อหนึ่งทุ่มที่ผ่านมาผมไปดูคอนเสิร์ตวงที่ผมอยากดู ส่วนพี่เค้ามาดูศิลปินของเค้าที่เล่นเป็นวงเปิด ขณะที่ศิลปินยังไม่ขึ้นเล่นผมก็เลยลองเช็ค นักร้องวงเปิดก็เห็นพี่เค้าไปคอมเมนต์ ก็เลยสงสัย รู้จักคนนี้ด้วยหรอ ก็เลยหันไปมองด้านขวามือขณะยืนรอศิลปินเพราะคนไม่เยอะ ก็เจอพี่คนหนึ่งคุ้นๆ
จนเราเข้าไปดูอินสตราแกรมพี่แก ที่เราแทบไม่ได้ติดตาม ก็ได้พบว่า แกอยู่ในคอนเสิร์ตนี้ ใช่แล้วครับ พี่ผู้หญิงเสื้อขาวคนนั้น คือรุ่นพี่รหัสผม แล้วแกก็หันหน้ามาพอดี ผมเลยเพ่งมองและถามว่าใช้พี่… หรือเปล่า คำตอบแกคือ อ้าวน้องตั๋ง!ไม่เจอนาน ผมเลยบอกไปโห เกือบ 9 ปี เลยนะพี่ ที่เราไม่เจอสมัยผมออกจากชมรม และผมก็เลยบอกไปว่านี่ผมพึ่งเจอรูปขนมและสายตาอ้อนวอนของผมที่มัน remind ขึ้นมา แกบอกโห เกือบสิบปีแล้ว และหลังจากนั้นก็คุยกันนิดหน่อย
ความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นมันคือความผูกพันธ์จากพันธนาการที่คือความทรงจำช่วงหนึ่งในชีวิตที่ดีมากๆ และ เมื่อเจอในช่วงเวลานี้มันทำให้ผม มีความรู้สึก มันมีความรู้สึกที่ดีมากๆ มันคือการที่เรามองไปที่ตัวเองและการที่เราเสียสละบางสิ่งในชีวิตไป และ การได้กลับมาเจอในรูปแบบความเป็นของกาลเวลา
ผมไม่ได้จะบอกว่าผมชอบรุ่นพี่คนนั้นนะ
แต่เหตุการณ์ความบังเอิญนี่แหละมันทำให้ธรรมชาติและกาลเวลาของมนุษย์ไม่มีวันสมบูรณ์ มันเติมเต็มความรู้สึกอันเลวร้าย เพื่อที่จะมาพบกันอีกครั้งในช่วงเวลาที่ดีที่สุด
ผมรู้สึกอินไปกับมันและการดื่มด่ำก่อนกาลเวลาที่เป็น routine จะเริ่มต้น
ในสภาวะความเป็น มันมีความหมายและมันไม่ได้เกิดจากความว่างเปล่า เพราะมันได้เกิดขึ้นแล้ว มันเป็นแบบนั้น