Sol Lunam on Nostr: Η θέση ενός συντρόφου που είχε την "τύχη" να ...
Η θέση ενός συντρόφου που είχε την "τύχη" να έχει περάσει από τα κελιά του αστικού κράτους
Π.Α.
"Προσωπικά μιλώντας η 31 Δεκέμβρη είναι μια μέρα με ειδικό συναισθηματικό βάρος και κάθε χρόνο αυτή η μέρα έρχεται μαζί με μια χαοτική αλληλουχία αντικρουόμενων μεταξύ τους συναισθημάτων. Από το 2010 ως το 2017, για εφτά συνεχόμενα χρόνια χωρίς καμία ανάσα, αυτή τη μέρα ήταν και λες και μεγάλωνε η απόσταση από την έξω πλευρά των τειχών. Ήξερες ότι το καλωσόρισμα του νέου έτους και ο αποχαιρετισμός του παλιού, αυτή η εορταστική εθιμοτυπία που κάνει έτσι ένα κλικ ανθρώπους να νιώθουν πιο κοντά μεταξύ τους -είτε είναι είτε δεν είναι πραγματικά- για σένα θα είναι η επιστροφή σε ένα κελί λίγες ώρες πιο αργά από το προβλεπόμενο ανάμεσα σε πολλά "καλή χρονιά" και πολλά "υγεία ελευθερία" και του "χρόνου σπίτια μας". Εφτά ολόκληρα χρόνια αυτή η εθιμοτυπία εκτυλισσόμενη μεταξύ πρόχειρων γλεντιών σε πλαστικά τραπέζια σε πτέρυγες διαφόρων ευαγών ιδρυμάτων σωφρονισμού. Και ύστερα ήρθε η 31 Δεκέμβρη του 2017. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα για την πρώτη 48ωρη τακτική άδεια. Η αίσθηση να βρίσκεσαι στην έξω πλευρά και να ξέρεις ότι το βράδυ δε θα ακούσεις τον ήχο του κλειδιού που γυρνάει στη βαριά σιδερένια πόρτα είναι απερίγραπτη. Στο μυαλό στριφογυρνούσε η πλέον συνηθισμένη ερώτηση που κάνει κόσμος σε τέτοιες περιστάσεις: "τι σου έχει λείψει πιο πολύ;". Κάθε άνθρωπος απαντάει διαφορετικά αλλά στη δική μου περίπτωση η απάντηση ήταν χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, η θάλασσα. Κι έτσι κι έγινε, 31 Δεκέμβρη του 2017 με το κρύο να μη λυπάται εκείνη τη μέρα, η βουτιά στη θάλασσα ήταν κάτι αλησμόνητο. Το 48ωρο αυτό ήταν από πολλές απόψεις καθοριστικό. Γονείς, αδέρφια, πρόσωπα παλιά και καινούργια που άνοιξαν νέα σημαντικά κεφάλαια, μια συνολική εμπειρία πρωτόγνωρη και ταυτόχρονα με το τέλος της συντριπτικά επώδυνη καθώς το να πρέπει να επιστρέψεις οικειοθελώς στο κελί σου είναι από τα χειρότερα πράγματα μάλλον που μπορούν να συμβούν, αν κι αυτό φυσικά είναι υποκειμενικό, και σε κάθε περίπτωση κουβέντα για μια άλλη συζήτηση. Παρόλα αυτά εκείνη η βουτιά έξι χρόνια πριν θα είναι μια στιγμή για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη.
Και δε μπορώ παρά να σκέφτομαι μια τέτοια μέρα τι σημαίνει να στερούνται άνθρωποι αυτές τις στιγμές, μια πάγια ρεβανσιστική επιδίωξη της εξουσίας που θέλει να μονιμοποιηθεί μέσα από συνεχής τροποποιήσεις του ποινικού και σωφρονιστικού κώδικα.
ΥΓ: Δυστυχώς η θεωρητικοποίηση της σχετικοποίησης του εγκλεισμού κάνει δύσκολο για τον ευρύ κόσμο να αντιληφθεί τι πραγματικά συνεπάγονται αυτές οι αλλαγές, και δυσκολότερο για τον κόσμο που το αντιλαμβάνεται να το επικοινωνήσει με άλλους. Θα πρέπει κανείς να στερηθεί πράγματα τετριμμένα και καθημερινά όπως η θάλασσα και ο ανοιχτός ορίζοντας, για να φτύσει από μέσα του τις βαριές θεωρητικές υπεραναλύσεις της "κοινωνίας φυλακής"..."
Καλή χρονιά με αγώνες και δύναμη
Π.Α.
"Προσωπικά μιλώντας η 31 Δεκέμβρη είναι μια μέρα με ειδικό συναισθηματικό βάρος και κάθε χρόνο αυτή η μέρα έρχεται μαζί με μια χαοτική αλληλουχία αντικρουόμενων μεταξύ τους συναισθημάτων. Από το 2010 ως το 2017, για εφτά συνεχόμενα χρόνια χωρίς καμία ανάσα, αυτή τη μέρα ήταν και λες και μεγάλωνε η απόσταση από την έξω πλευρά των τειχών. Ήξερες ότι το καλωσόρισμα του νέου έτους και ο αποχαιρετισμός του παλιού, αυτή η εορταστική εθιμοτυπία που κάνει έτσι ένα κλικ ανθρώπους να νιώθουν πιο κοντά μεταξύ τους -είτε είναι είτε δεν είναι πραγματικά- για σένα θα είναι η επιστροφή σε ένα κελί λίγες ώρες πιο αργά από το προβλεπόμενο ανάμεσα σε πολλά "καλή χρονιά" και πολλά "υγεία ελευθερία" και του "χρόνου σπίτια μας". Εφτά ολόκληρα χρόνια αυτή η εθιμοτυπία εκτυλισσόμενη μεταξύ πρόχειρων γλεντιών σε πλαστικά τραπέζια σε πτέρυγες διαφόρων ευαγών ιδρυμάτων σωφρονισμού. Και ύστερα ήρθε η 31 Δεκέμβρη του 2017. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα για την πρώτη 48ωρη τακτική άδεια. Η αίσθηση να βρίσκεσαι στην έξω πλευρά και να ξέρεις ότι το βράδυ δε θα ακούσεις τον ήχο του κλειδιού που γυρνάει στη βαριά σιδερένια πόρτα είναι απερίγραπτη. Στο μυαλό στριφογυρνούσε η πλέον συνηθισμένη ερώτηση που κάνει κόσμος σε τέτοιες περιστάσεις: "τι σου έχει λείψει πιο πολύ;". Κάθε άνθρωπος απαντάει διαφορετικά αλλά στη δική μου περίπτωση η απάντηση ήταν χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, η θάλασσα. Κι έτσι κι έγινε, 31 Δεκέμβρη του 2017 με το κρύο να μη λυπάται εκείνη τη μέρα, η βουτιά στη θάλασσα ήταν κάτι αλησμόνητο. Το 48ωρο αυτό ήταν από πολλές απόψεις καθοριστικό. Γονείς, αδέρφια, πρόσωπα παλιά και καινούργια που άνοιξαν νέα σημαντικά κεφάλαια, μια συνολική εμπειρία πρωτόγνωρη και ταυτόχρονα με το τέλος της συντριπτικά επώδυνη καθώς το να πρέπει να επιστρέψεις οικειοθελώς στο κελί σου είναι από τα χειρότερα πράγματα μάλλον που μπορούν να συμβούν, αν κι αυτό φυσικά είναι υποκειμενικό, και σε κάθε περίπτωση κουβέντα για μια άλλη συζήτηση. Παρόλα αυτά εκείνη η βουτιά έξι χρόνια πριν θα είναι μια στιγμή για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη.
Και δε μπορώ παρά να σκέφτομαι μια τέτοια μέρα τι σημαίνει να στερούνται άνθρωποι αυτές τις στιγμές, μια πάγια ρεβανσιστική επιδίωξη της εξουσίας που θέλει να μονιμοποιηθεί μέσα από συνεχής τροποποιήσεις του ποινικού και σωφρονιστικού κώδικα.
ΥΓ: Δυστυχώς η θεωρητικοποίηση της σχετικοποίησης του εγκλεισμού κάνει δύσκολο για τον ευρύ κόσμο να αντιληφθεί τι πραγματικά συνεπάγονται αυτές οι αλλαγές, και δυσκολότερο για τον κόσμο που το αντιλαμβάνεται να το επικοινωνήσει με άλλους. Θα πρέπει κανείς να στερηθεί πράγματα τετριμμένα και καθημερινά όπως η θάλασσα και ο ανοιχτός ορίζοντας, για να φτύσει από μέσα του τις βαριές θεωρητικές υπεραναλύσεις της "κοινωνίας φυλακής"..."
Καλή χρονιά με αγώνες και δύναμη