Michał Górny on Nostr: Kiedy sięgam pamięcią w przeszłość, dochodzę do wniosku, że jako dziecko ...
Kiedy sięgam pamięcią w przeszłość, dochodzę do wniosku, że jako dziecko miałem zdecydowanie więcej objawów spektrum. Chociażby dziś nie mam takich problemów z jedzeniem (choć nie wszystko zjem; a używanie sosu czosnkowego w miejscach publicznych powinno być zakazane konwencjami genewskimi), albo kiedy zmienia się wygląd opakowania jakiegoś produktu. Czy to oznacza, że jestem "mniej autystyczny" niż kiedyś?
Takie próby stopniowania są nie tylko bezsensowne, ale wprost szkodliwe. Podobnie jak dzielenie osób na nisko- i wysokofunkcjonujące. To, że "po kimś nie widać", to, że ktoś *teraz* sobie "jakoś" radzi, to wcale nie oznacza, że taka osoba ma łatwiej.
Wiele osób w spektrum maskuje się, świadomie albo podświadomie. Żyjemy w świecie, w którym tresuje się nas do konkretnych zachowań, a inne się tłumi. Wyobraźcie sobie, że każdego dnia, od rana do wieczora musicie udawać kogoś innego. Cały czas musicie kontrolować się; mieć pewność, że wasz organizm nie zrobi nic niewłaściwego. Ilekroć wychodzicie z domu, czujecie presję — nawet jeżeli jesteście pozornie sami, wiecie, że ktoś może was widzieć przez okno; nawet w środku lasu, ktoś może wyjść spomiędzy drzew.
Nie brak też tłumienia zachowań. Niektóre osoby po prostu nie wykazują danych "charakterystycznych" zachowań. Nie wiem, czy to kwestia cech indywidualnych, czy może silnego podświadomego maskowania. Jeżeli nawet wówczas nie występuje wysiłek z powstrzymywania się, te osoby mogą w ten sposób bezpowrotnie tracić sposoby na "radzenie sobie". To niekoniecznie ułatwia życie.
Na koniec: to, że ktoś *teraz* sobie nie radzi, nie znaczy, że będzie tak zawsze. To wszystko zbiera się przez lata i niszczy człowieka od wewnątrz. Pewnego dnia może zdarzyć się, że ktoś już nie będzie w stanie sobie radzić. Ironią będzie, jeżeli do autodestrukcyjnego maskowania dojdzie choroba immunologiczna — i umysł, i ciało próbuje cię zabić.
Powiedzcie takiej osobie prosto w twarz, że "ma łatwiej", bo "po niej nie widać".
#autyzm
Takie próby stopniowania są nie tylko bezsensowne, ale wprost szkodliwe. Podobnie jak dzielenie osób na nisko- i wysokofunkcjonujące. To, że "po kimś nie widać", to, że ktoś *teraz* sobie "jakoś" radzi, to wcale nie oznacza, że taka osoba ma łatwiej.
Wiele osób w spektrum maskuje się, świadomie albo podświadomie. Żyjemy w świecie, w którym tresuje się nas do konkretnych zachowań, a inne się tłumi. Wyobraźcie sobie, że każdego dnia, od rana do wieczora musicie udawać kogoś innego. Cały czas musicie kontrolować się; mieć pewność, że wasz organizm nie zrobi nic niewłaściwego. Ilekroć wychodzicie z domu, czujecie presję — nawet jeżeli jesteście pozornie sami, wiecie, że ktoś może was widzieć przez okno; nawet w środku lasu, ktoś może wyjść spomiędzy drzew.
Nie brak też tłumienia zachowań. Niektóre osoby po prostu nie wykazują danych "charakterystycznych" zachowań. Nie wiem, czy to kwestia cech indywidualnych, czy może silnego podświadomego maskowania. Jeżeli nawet wówczas nie występuje wysiłek z powstrzymywania się, te osoby mogą w ten sposób bezpowrotnie tracić sposoby na "radzenie sobie". To niekoniecznie ułatwia życie.
Na koniec: to, że ktoś *teraz* sobie nie radzi, nie znaczy, że będzie tak zawsze. To wszystko zbiera się przez lata i niszczy człowieka od wewnątrz. Pewnego dnia może zdarzyć się, że ktoś już nie będzie w stanie sobie radzić. Ironią będzie, jeżeli do autodestrukcyjnego maskowania dojdzie choroba immunologiczna — i umysł, i ciało próbuje cię zabić.
Powiedzcie takiej osobie prosto w twarz, że "ma łatwiej", bo "po niej nie widać".
#autyzm