lvlick on Nostr: GN 863816/10022024/8:04PM/วันที่ 10 ณ ห้วยผึ้ง ...
GN
863816/10022024/8:04PM/วันที่ 10 ณ ห้วยผึ้ง เหลือเวลา 1,819 วัน
เสียงนาฬิกาปลุกดังราวๆ ตี 4.25 นาที พร้อมกับเสียงฝนห่าใหญ่ เป็นเพราะผมนอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม เวลาตีสี่จึงครบแปดชั่วโมงพอดี ด้วยบรรยากาศนอนต่อละกันว่าจะลุกขึ้นมาทำอะไรสักหน่อย ตั้งปลุกไปอีกที ตี 5.20 คราวนี้ตื่นจริงนั่งทำอะไรเล็กๆน้อยๆ วันนี้มีนัดพายายพูลไปลงวัดประจำอำเภอ ด้วยความที่ฝนเพิ่งหยุดบวกกับอากาศที่เย็นกว่าหลายวันที่ผ่านมา ความคิดปลายฝนต้นหนาวลอยมาพร้อมกับอาการสั่นของกล้ามเนื้อขณะขับมอไซต์ ผมใส่เสื้อคลุมไปด้วยแหละไม่งั้นสั่นกว่านี้
หกโมงกว่าพายายพูลไปถึงวัด แกเดินไม่ได้เพราะกระดูกทับเส้นประสาท ทำให้ต้องนั่งรถเข็นเวลาจะออกไปไหน วันพระใหญ่ปกติลูกสาวแกจะพาไป แต่วันนี้ลูกสาวแกไม่ค่อยสบายเลยโทรมาไหว้วานให้เป็นหน้าที่เรา พายายลงศาลาวัดเรียบร้อยผมเลือกเดินไปนั่งหลังสุด และหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน e-book ไปพลางๆ จนเวลาประมาณ 8 กว่าก็เสร็จ พายายกลับบ้านและลงมาเปิดร้านตามปกติ
ส่วนแม่ก็อดดื่มกาแฟไปตามระเบียบเพราะกลับมาทำกาแฟให้แม่ไม่ทัน มีพี่ซูได้ดื่มตอนเช้าตามปกติ พอไม่มีคนมาดื่มกาแฟ ก็เลยใช้เวลาโน้ตบันทึกของเมื่อวาน ใช้เวลา เยอะเหมือนกันแฮะ จากนั้นก็ทำกาแฟดื่มเอง พร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย เสียงจากดิสคอสห้อง หลังจากที่ GM ในห้องตอนเช้าของ CO-Rightshift แล้ว วันนี้เสียงเด้งเป็นระยะๆ เลยแวะเข้าไปดูนิดหน่อย โหวววววใยเต็มไปหมด ได้แต่ให้กำลังใจพี่ๆทุกคนที่อยู่ในนั้น "สู้ๆนะครับ" สักประมาณเวลาเดิมพี่ ตร แวะมาดื่มดริปเย็นแล้วก็เล่าเรื่องที่ไปกินข้าวกับ นายอำเภอ นายกเทศบาลคนใหม่ พูดถึงว่าแกจะทำนโยบายนั่นนี่ ได้แต่บอกแกไปว่า รอดูกันไปครับสักวันนายกใหม่แกคงมานั่งบ่นที่ร้านผม ให้แกได้ลองทำงานก่อน นั่งใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือซะส่วนใหญ่ แล้วก็วันนี้คิดว่าจะไปตั้งโต๊ะให้คำปรึกษาเรื่องสุขภาพที่ตลาด ปิดร้าน 4 โมงเย็นลงตลาดป้าๆน้าๆเห็นแล้วนึกว่าจะมาขายของ ฮ่าๆ แต่ก็บอกว่ามาหาคนคุย เขาเลยชี้ไปที่แผงล็อตเตอร์รี่ที่ว่างพอดี หยิบหนังสือไปอ่านด้วย แม่ค้าร้านขาหมูข้างๆ แกก็เป็นเบาหวานได้ 5 ปีละ แกบอกว่าไม่อยากกินยาแต่ไม่มีเวลาฟังเราเลย แกยุ่งมากๆ จริงๆ แกเป็นแม่ของเพื่อนสมัยประถมเราเองแหละ ได้แต่บอกไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่
่ผ่านไปสักพักลุงคนหนึ่งเดินผ่านมาอ่านแล้วเออน่าสนใจดี ไม่ต้องใช้ยา แม่ต้อย(ขายขาหมู) เลยชวนให้แกถามเราเพราะแม่ก็ก็อยากฟัง เราก็เลยถามลุงว่าเป็นเบาหวานหรอครับ กินยาอยู่รึเปล่า แกบอกไม่ได้กิน ฉีดเอา เราก็เอ๊ะถามต่อว่า เป็นเบาหวานชนิดที่หนึ่งหรอครับ ลุงบอกว่าป่าวผมไม่อยากกินยาหมอเลยให้ฉีดเอา ก็เลยเริ่มอธิบายว่ามันเป็นเรื่องของอาหารและพฤติกรรม ส่วนแกก็รับฟังแปปๆและตอบกลับทันทีว่าทำไม่ได้ๆ ก็อืมมม คนมันไม่ได้อยากฟังอยากแก้ไขจริงๆ ก็ปล่อยเขาไป นั่งๆอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ หลานของลุงสมศีมาพร้อมกับแม่(เป็นเภสัชรพอำเภอนี่แหละ) ด้วยความที่รู้จักกันแกเลยถามว่าทำไมถึงเน้นไปที่การสื่อสารแบบตัวต่อตัว สนใจบรรยายให้หลายๆคนฟังมั้ย แล้วทำไมถึงสนใจเรื่องนี้ ก็อธิบายแกไปว่า คนที่อยากหายหรือเจอความทุกข์จริงๆนั่นแหละเขาถึงจะฟัง เราไปจับคนมาฟัง เขาก็ไม่สนใจหรอก ผมเริ่มสนใจเรื่องนี้เพราะคนในครอบครัว พอมันเห็นผลก็อยากช่วยคนอื่นๆในชุมชนต่อ พี่เภสัชแกก็พูดถึงโรงเรียนเบาหวาน เท่าที่ทำมา(ไม่รู้นานยังนะ) ได้คีย์แมนมา 1 คน ไม่ได้คุยกันยาวแกก็ขอตัวไปละ แล้วก็บอกทำงานไม่กดดันดีจัง ในส่วนของราชการคงมีอะไรหลายเรื่องแหละ 2 ชั่วโมงผ่านไป น้าอ้วนที่ขายลาบชวนกลับบ้านเพราะแกขายหมดแล้ว ดูเวลา 2 ชั่วโมงพอดี กลับๆ แล้วก็บอกแม่ต้อยว่า ไม่ว่างวันนี้ไม่เป็นไรครับเจอกันวันหลัง เก็บของเดินมาคุยกับน้าอ้วนว่า ถึงเวลาของน้ารึยัง ฮ่าๆ แกได้แต่หัวเราะ ขากลับแวะคุยกับน้องเฟย์ที่แฟนแวะมาซื้อม็อคค่าเย็นให้เมื่อวาน ปัญหาของน้องเยอะจริงๆ สุขภาพด้วย การทำงานด้วย มันคือคนที่ต้องทำงานจนไม่มีโอกาสได้พักผ่อน แถมมองภาพชีวิตตัวเองแค่ 40-50 ทีแรกจะอธิบายเรื่องการกินให้น้องเพราะติดไว้ตั้งแต่ก่อนไป กทม แต่พอน้องเริ่มพูด เราก็เงียบรับหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี ก่อนที่น้องจะไปกินข้าวเย็นก็เลยบอกว่า ไม่ต้องห่วงนะ ทั้งสุขภาพละเรื่องเงินพี่มีข้อมูลให้แกทั้งสองอย่าง ไว้พรุ่งนี้ถ้าว่างทักมาเดี๋ยวพี่ปิดร้านมานั่งคุยด้วย ระหว่างนั้นก็โพสต์ลงเฟสบุ๊คส่วนตัว สงสัยขายหวยจะรุ่งกว่า บางคนอาจจะได้เห็นพร้อมกับรูป จังหวะพอดีมากๆที่ผม เดินกลับมาถึงร้านแล้วพี่หมอเอกโทรมาหาทางดิสคอส (ปกติผมจะไม่มีเน็ต) เตือนสติถึงสิ่งที่โพสต์ลงไปว่ามันจะส่งผลกระทบยังไงกับเราบ้าง แล้วก็พี่ตาลก็คุยด้วย ขอบคุณพี่ๆทั้งสองมากๆครับ ผมมั่นใจกับการที่เป็นคนที่โตมาในพื้นที่แห่งนี้ และไม่ได้คิดให้รอบคอบว่ากำลังทำตัวเป็นสายล่อฟ้า เพราะระบบเฟี๊ยสๆ คนเฟี๊ยสๆ มันสามารถทำอะไรเราได้มากกว่าที่คิด (เกลียดระบบนี้จัง) แล้วพี่ตาลกับพี่หมอก็ให้แนวทางมาเยอะเลย "ทำตัวเองให้ใหญ่ และมีร่มคุ้มกันที่มากพอ" ผมลบโพสต์นั้นทันทีและเปลี่ยนข้อความบางส่วนในเพจเพื่อลงใหม่ ทักไปบอกน้องที่เพิ่งไปคุยเรื่องสุขภาพให้พ่อน้องฟัง น้องถึงกับงง และเสียดายว่า ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อคนในชุมชน แล้วก็ช่วยลดจำนวนผู้ป่วยได้ น้องมันอยู่กรมควบคุมโรค แต่ไม่ได้อธิบายต่อมาก
เรื่องราวบางส่วนของวันนี้หมดแล้วครับ ยังไม่อีกเยอะเลยที่อยากจะเล่า อยากจะบันทึกไว้ #siamstr #สุญญไม่ใช่ร้านกาแฟ #slowlife #lowtime #stayhumble #local #thailand #diary #บันทึกพ่อออกมิค
863816/10022024/8:04PM/วันที่ 10 ณ ห้วยผึ้ง เหลือเวลา 1,819 วัน
เสียงนาฬิกาปลุกดังราวๆ ตี 4.25 นาที พร้อมกับเสียงฝนห่าใหญ่ เป็นเพราะผมนอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม เวลาตีสี่จึงครบแปดชั่วโมงพอดี ด้วยบรรยากาศนอนต่อละกันว่าจะลุกขึ้นมาทำอะไรสักหน่อย ตั้งปลุกไปอีกที ตี 5.20 คราวนี้ตื่นจริงนั่งทำอะไรเล็กๆน้อยๆ วันนี้มีนัดพายายพูลไปลงวัดประจำอำเภอ ด้วยความที่ฝนเพิ่งหยุดบวกกับอากาศที่เย็นกว่าหลายวันที่ผ่านมา ความคิดปลายฝนต้นหนาวลอยมาพร้อมกับอาการสั่นของกล้ามเนื้อขณะขับมอไซต์ ผมใส่เสื้อคลุมไปด้วยแหละไม่งั้นสั่นกว่านี้
หกโมงกว่าพายายพูลไปถึงวัด แกเดินไม่ได้เพราะกระดูกทับเส้นประสาท ทำให้ต้องนั่งรถเข็นเวลาจะออกไปไหน วันพระใหญ่ปกติลูกสาวแกจะพาไป แต่วันนี้ลูกสาวแกไม่ค่อยสบายเลยโทรมาไหว้วานให้เป็นหน้าที่เรา พายายลงศาลาวัดเรียบร้อยผมเลือกเดินไปนั่งหลังสุด และหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน e-book ไปพลางๆ จนเวลาประมาณ 8 กว่าก็เสร็จ พายายกลับบ้านและลงมาเปิดร้านตามปกติ ส่วนแม่ก็อดดื่มกาแฟไปตามระเบียบเพราะกลับมาทำกาแฟให้แม่ไม่ทัน มีพี่ซูได้ดื่มตอนเช้าตามปกติ พอไม่มีคนมาดื่มกาแฟ ก็เลยใช้เวลาโน้ตบันทึกของเมื่อวาน ใช้เวลา เยอะเหมือนกันแฮะ จากนั้นก็ทำกาแฟดื่มเอง พร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย เสียงจากดิสคอสห้อง หลังจากที่ GM ในห้องตอนเช้าของ CO-Rightshift แล้ว วันนี้เสียงเด้งเป็นระยะๆ เลยแวะเข้าไปดูนิดหน่อย โหวววววใยเต็มไปหมด ได้แต่ให้กำลังใจพี่ๆทุกคนที่อยู่ในนั้น "สู้ๆนะครับ" สักประมาณเวลาเดิมพี่ ตร แวะมาดื่มดริปเย็นแล้วก็เล่าเรื่องที่ไปกินข้าวกับ นายอำเภอ นายกเทศบาลคนใหม่ พูดถึงว่าแกจะทำนโยบายนั่นนี่ ได้แต่บอกแกไปว่า รอดูกันไปครับสักวันนายกใหม่แกคงมานั่งบ่นที่ร้านผม ให้แกได้ลองทำงานก่อน นั่งใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือซะส่วนใหญ่ แล้วก็วันนี้คิดว่าจะไปตั้งโต๊ะให้คำปรึกษาเรื่องสุขภาพที่ตลาด ปิดร้าน 4 โมงเย็นลงตลาดป้าๆน้าๆเห็นแล้วนึกว่าจะมาขายของ ฮ่าๆ แต่ก็บอกว่ามาหาคนคุย เขาเลยชี้ไปที่แผงล็อตเตอร์รี่ที่ว่างพอดี หยิบหนังสือไปอ่านด้วย แม่ค้าร้านขาหมูข้างๆ แกก็เป็นเบาหวานได้ 5 ปีละ แกบอกว่าไม่อยากกินยาแต่ไม่มีเวลาฟังเราเลย แกยุ่งมากๆ จริงๆ แกเป็นแม่ของเพื่อนสมัยประถมเราเองแหละ ได้แต่บอกไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่
่ผ่านไปสักพักลุงคนหนึ่งเดินผ่านมาอ่านแล้วเออน่าสนใจดี ไม่ต้องใช้ยา แม่ต้อย(ขายขาหมู) เลยชวนให้แกถามเราเพราะแม่ก็ก็อยากฟัง เราก็เลยถามลุงว่าเป็นเบาหวานหรอครับ กินยาอยู่รึเปล่า แกบอกไม่ได้กิน ฉีดเอา เราก็เอ๊ะถามต่อว่า เป็นเบาหวานชนิดที่หนึ่งหรอครับ ลุงบอกว่าป่าวผมไม่อยากกินยาหมอเลยให้ฉีดเอา ก็เลยเริ่มอธิบายว่ามันเป็นเรื่องของอาหารและพฤติกรรม ส่วนแกก็รับฟังแปปๆและตอบกลับทันทีว่าทำไม่ได้ๆ ก็อืมมม คนมันไม่ได้อยากฟังอยากแก้ไขจริงๆ ก็ปล่อยเขาไป นั่งๆอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ หลานของลุงสมศีมาพร้อมกับแม่(เป็นเภสัชรพอำเภอนี่แหละ) ด้วยความที่รู้จักกันแกเลยถามว่าทำไมถึงเน้นไปที่การสื่อสารแบบตัวต่อตัว สนใจบรรยายให้หลายๆคนฟังมั้ย แล้วทำไมถึงสนใจเรื่องนี้ ก็อธิบายแกไปว่า คนที่อยากหายหรือเจอความทุกข์จริงๆนั่นแหละเขาถึงจะฟัง เราไปจับคนมาฟัง เขาก็ไม่สนใจหรอก ผมเริ่มสนใจเรื่องนี้เพราะคนในครอบครัว พอมันเห็นผลก็อยากช่วยคนอื่นๆในชุมชนต่อ พี่เภสัชแกก็พูดถึงโรงเรียนเบาหวาน เท่าที่ทำมา(ไม่รู้นานยังนะ) ได้คีย์แมนมา 1 คน ไม่ได้คุยกันยาวแกก็ขอตัวไปละ แล้วก็บอกทำงานไม่กดดันดีจัง ในส่วนของราชการคงมีอะไรหลายเรื่องแหละ 2 ชั่วโมงผ่านไป น้าอ้วนที่ขายลาบชวนกลับบ้านเพราะแกขายหมดแล้ว ดูเวลา 2 ชั่วโมงพอดี กลับๆ แล้วก็บอกแม่ต้อยว่า ไม่ว่างวันนี้ไม่เป็นไรครับเจอกันวันหลัง เก็บของเดินมาคุยกับน้าอ้วนว่า ถึงเวลาของน้ารึยัง ฮ่าๆ แกได้แต่หัวเราะ ขากลับแวะคุยกับน้องเฟย์ที่แฟนแวะมาซื้อม็อคค่าเย็นให้เมื่อวาน ปัญหาของน้องเยอะจริงๆ สุขภาพด้วย การทำงานด้วย มันคือคนที่ต้องทำงานจนไม่มีโอกาสได้พักผ่อน แถมมองภาพชีวิตตัวเองแค่ 40-50 ทีแรกจะอธิบายเรื่องการกินให้น้องเพราะติดไว้ตั้งแต่ก่อนไป กทม แต่พอน้องเริ่มพูด เราก็เงียบรับหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี ก่อนที่น้องจะไปกินข้าวเย็นก็เลยบอกว่า ไม่ต้องห่วงนะ ทั้งสุขภาพละเรื่องเงินพี่มีข้อมูลให้แกทั้งสองอย่าง ไว้พรุ่งนี้ถ้าว่างทักมาเดี๋ยวพี่ปิดร้านมานั่งคุยด้วย ระหว่างนั้นก็โพสต์ลงเฟสบุ๊คส่วนตัว สงสัยขายหวยจะรุ่งกว่า บางคนอาจจะได้เห็นพร้อมกับรูป จังหวะพอดีมากๆที่ผม เดินกลับมาถึงร้านแล้วพี่หมอเอกโทรมาหาทางดิสคอส (ปกติผมจะไม่มีเน็ต) เตือนสติถึงสิ่งที่โพสต์ลงไปว่ามันจะส่งผลกระทบยังไงกับเราบ้าง แล้วก็พี่ตาลก็คุยด้วย ขอบคุณพี่ๆทั้งสองมากๆครับ ผมมั่นใจกับการที่เป็นคนที่โตมาในพื้นที่แห่งนี้ และไม่ได้คิดให้รอบคอบว่ากำลังทำตัวเป็นสายล่อฟ้า เพราะระบบเฟี๊ยสๆ คนเฟี๊ยสๆ มันสามารถทำอะไรเราได้มากกว่าที่คิด (เกลียดระบบนี้จัง) แล้วพี่ตาลกับพี่หมอก็ให้แนวทางมาเยอะเลย "ทำตัวเองให้ใหญ่ และมีร่มคุ้มกันที่มากพอ" ผมลบโพสต์นั้นทันทีและเปลี่ยนข้อความบางส่วนในเพจเพื่อลงใหม่ ทักไปบอกน้องที่เพิ่งไปคุยเรื่องสุขภาพให้พ่อน้องฟัง น้องถึงกับงง และเสียดายว่า ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อคนในชุมชน แล้วก็ช่วยลดจำนวนผู้ป่วยได้ น้องมันอยู่กรมควบคุมโรค แต่ไม่ได้อธิบายต่อมาก
เรื่องราวบางส่วนของวันนี้หมดแล้วครับ ยังไม่อีกเยอะเลยที่อยากจะเล่า อยากจะบันทึกไว้ #siamstr #สุญญไม่ใช่ร้านกาแฟ #slowlife #lowtime #stayhumble #local #thailand #diary #บันทึกพ่อออกมิค