Reallife on Nostr: GM #siamstr ข้อความจากปี 2515 ...
GM #siamstr
ข้อความจากปี 2515 ฉันยังไม่เกิด...บัดนี้ปี 2567 มีอะไรดีขึ้นบ้าง
ส่วนตัวคิดว่า โลกก็คงไม่ต่างจากถนนพระราม 2
กลียุค คือ ยุคที่ธรรมะและความจริงเหลือเพียง ๑ ส่วน ใน ๔ ส่วน โลกในยุคสมัยของเรานี้ จึงเป็น “โลกวิปริต” ดังที่ท่านพุทธทาสภิกขุ กล่าวไว้ในปาฐกถาธรรม ตั้งแต่ ปี พ. ศ. ๒๕๑๙ ว่า
“...เราเกิดมาในโลกที่วิปริต กำลังวิปริตอย่างยิ่ง และแสนจะวิปริต ด้วยวิกฤตการณ์และความทุกข์ ... ”
โลกวันนี้กำลังวิปริต ด้วยทิฐิของมนุษย์ที่กำลังวิปลาส เห็นผิดเป็นถูก เห็นชั่วเป็นดี เห็นดำเป็นขาว เห็นกงจักรร้ายที่กำลังจะตัดหัว เป็นดอกบัวอันสะพรั่งงดงาม
หนทางที่ชักจูงโลกไปสู่ความวินาศ มาจากกิเลสความโลภ ที่ครอบงำผู้คนให้สวามิภักดิ์ต่อเงิน และวัตถุนิยม จนเปลี่ยน “มนุษย์” ให้กลายเป็น “คน” เห็นแก่ตัว แข่งขันแย่งชิงกันทำลายทรัพยากร ความสมบูรณ์ของโลก จนเป็นเหตุแห่งมหาพิบัติภัย จากความแปรปรวนของดินฟ้าอากาศ เอาเปรียบกันทั้งโลกด้วยระบบ “ตลาดเสรี” ในกระแสโลกาภิวัฒน์ ช่องว่างที่ถ่างกว้างโดยปราศจากความเห็นอกเห็นใจกันและกันระหว่าง คนรวย คนจน ทำให้เกิดความหิวโหยอดอยาก เกิดการปล้นชิง ความรุนแรง อาชญากรรม สะสมเป็นวัฒนธรรมแห่งความเกลียดชัง เกิดเป็นสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ที่ส่งผลสะเทือนไปทั้งโลก
เพราะความจริงเหลือเพียงหนึ่งในสี่ ทำให้คนในยุคสมัยอันชั่วร้ายนี้ มองเห็น “อธรรม” เป็น “ธรรมะ” เข้าใจว่า ความโลภเป็นเรื่องของการเอาตัวรอด เห็นความเมามัวในเกียรติ มักมากในกาม เป็นเรื่องปกติ เห็นการฉ้อฉลเป็นเรื่องธรรมดา เห็นการโกงบ้านกินเมืองการคอรัปชั่นเป็นเรื่องที่รับได้เหล่านี้ คือ ความจริงและภาพสะท้อนที่น่าสังเวช ในความเสื่อมทรุดแทบไม่เหลือที่ยืนบนโลกนี้ ของ “ศีลธรรม...”
พุทธทาสภิกขุ
ข้อความจากปี 2515 ฉันยังไม่เกิด...บัดนี้ปี 2567 มีอะไรดีขึ้นบ้าง
ส่วนตัวคิดว่า โลกก็คงไม่ต่างจากถนนพระราม 2
กลียุค คือ ยุคที่ธรรมะและความจริงเหลือเพียง ๑ ส่วน ใน ๔ ส่วน โลกในยุคสมัยของเรานี้ จึงเป็น “โลกวิปริต” ดังที่ท่านพุทธทาสภิกขุ กล่าวไว้ในปาฐกถาธรรม ตั้งแต่ ปี พ. ศ. ๒๕๑๙ ว่า
“...เราเกิดมาในโลกที่วิปริต กำลังวิปริตอย่างยิ่ง และแสนจะวิปริต ด้วยวิกฤตการณ์และความทุกข์ ... ”
โลกวันนี้กำลังวิปริต ด้วยทิฐิของมนุษย์ที่กำลังวิปลาส เห็นผิดเป็นถูก เห็นชั่วเป็นดี เห็นดำเป็นขาว เห็นกงจักรร้ายที่กำลังจะตัดหัว เป็นดอกบัวอันสะพรั่งงดงาม
หนทางที่ชักจูงโลกไปสู่ความวินาศ มาจากกิเลสความโลภ ที่ครอบงำผู้คนให้สวามิภักดิ์ต่อเงิน และวัตถุนิยม จนเปลี่ยน “มนุษย์” ให้กลายเป็น “คน” เห็นแก่ตัว แข่งขันแย่งชิงกันทำลายทรัพยากร ความสมบูรณ์ของโลก จนเป็นเหตุแห่งมหาพิบัติภัย จากความแปรปรวนของดินฟ้าอากาศ เอาเปรียบกันทั้งโลกด้วยระบบ “ตลาดเสรี” ในกระแสโลกาภิวัฒน์ ช่องว่างที่ถ่างกว้างโดยปราศจากความเห็นอกเห็นใจกันและกันระหว่าง คนรวย คนจน ทำให้เกิดความหิวโหยอดอยาก เกิดการปล้นชิง ความรุนแรง อาชญากรรม สะสมเป็นวัฒนธรรมแห่งความเกลียดชัง เกิดเป็นสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ที่ส่งผลสะเทือนไปทั้งโลก
เพราะความจริงเหลือเพียงหนึ่งในสี่ ทำให้คนในยุคสมัยอันชั่วร้ายนี้ มองเห็น “อธรรม” เป็น “ธรรมะ” เข้าใจว่า ความโลภเป็นเรื่องของการเอาตัวรอด เห็นความเมามัวในเกียรติ มักมากในกาม เป็นเรื่องปกติ เห็นการฉ้อฉลเป็นเรื่องธรรมดา เห็นการโกงบ้านกินเมืองการคอรัปชั่นเป็นเรื่องที่รับได้เหล่านี้ คือ ความจริงและภาพสะท้อนที่น่าสังเวช ในความเสื่อมทรุดแทบไม่เหลือที่ยืนบนโลกนี้ ของ “ศีลธรรม...”
พุทธทาสภิกขุ