luckyCat on Nostr: Noster. ...
Noster.
ผมไม่คิดว่าจะได้หลุดพ้นจากวังวน The Matrix ของโซเซียลเน็ตเวิร์คในปัจจุบันได้ ที่เป็นดั่งดินแดนแห่งความลุ่มหลงเมื่อได้ย่างเข้าไปก็มีแต่สิ่งเย้ายวนใจชวนให้อยู่ต่อและมัวเมากับสิ่งต่างๆรอบตัว สิ่งที่ผมรับรู้เป็นเหมือนดั่งหลุมดำที่กำลังดูดทุกสิ่งทุกอย่าง รอบตัวค่อยๆมัวและมืดลงจนดำสนิด มีแค่แสงสว่างจากหน้าจอมือถือที่เป็นแสงชวนหลงนำทางดำดิ่งไป ณ สถานที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้าวิ่งรายล้อมเข้ามา เพื่อพูดคุยและทำอะไรที่เหมือนจะน่าสนใจ เต็มไปหมด แล้วคั่นด้วยโฆษณาอีก 2 ตัว ก่อนที่จะต่อด้วยเสียงพากย์ ai หญิง ชาย ผลัดกันมาให้คำบรรยายคลิป บางส่วนของภาพยนตร์ ซีรี่ส์ต่างๆ ชวนให้ติดตามตอนต่อไป ต่อด้วยโฆษณาเว็บเทรด หรือเว็บพนันอีก 1-2 ตัว ตกอยู่ในวังวนแบบนั้นไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้สิ่งรอบตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง วนแบบนั้น ซ้ำไป ซ้ำมา
จนกระทั่ง!!
.....................................................................................
Facebook เคยเป็นสถานที่สิงสถิตย์ของผมมาก่อน ผมมีเพื่อนกว่า 1,352 คน แต่สิ่งที่ผมจำได้มีเพียงสตอรี่ ของ 3 สาวสวยที่ผมต้องหยุดดูและกดไลค์เป็นประจำนอกนั้นผมจำอะไรไม่ได้อีกเลยไม่มีคอนเทนต์ของเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน เพื่อนที่เจอที่งานประชุมวิชาการ เพื่อนที่ทำงาน หรือกระทั่งแฟนตัวเองที่ไม่ได้ขึ้นสถานะด้วยเขาโพสอะไรบ้าง(อย่าไปบอกเขานะว่าผมแอบส่องสาวคนอื่น) และผมก็อยู่แบบนั้นมาหลายปี มีบ้างที่ก็ไปเยือนถิ่นอื่น เช่น TikTok Instagram Twitter แรกๆก็รู้สึกสนุกกับมัน แต่หลังจากนั้นไม่นานความทรมานก็เริ่มขึ้น เหมือนจุดราสีเขียวขึ้นตามขนมปังหมดอายุ สิ่งเล็กน้อยอย่างการนอนเล่นโทรศัพท์บนที่นอนนานขึ้น เวลากินข้าวเริ่มไม่ตรงเวลา ผลัดวันประกันพรุ่งมากขึ้น มีงานอะไรก็เอาไว้ก่อนกองเอาไว้อยู่แบบนั้น แล้วก็มาเร่งทำงานทีหลังเพื่อที่จะให้ทันเวลาที่กำหนด ได้แต่สบถอย่างไม่สบอารมณ์ว่าทำไม 1 วันไม่มีซัก 48 ชม.ทำอันนี้ก็ไม่ทันคนนั้นก็ทำงานไม่ได้ดั่งใจรู้ไหมว่าจะต้องส่งงานวันพรุ่งนี้แล้ว โตแล้วนะทำงานให้กระฉับกระเฉงกว่านี้ไม่ได้หรอ!!? เริ่มไม่มีเวลานอน เริ่มตื่นสายกว่าเดิม ทุกอย่างเร่งรีบ ทุกอย่างไม่ทัน ทุกอย่างไม่ได้ดั่งหวัง หมดแรงเหนื่อยและอยากให้งานบ้าๆนี้เสร็จซักที จิตใจจดจ่อรอเวลาพักเพื่อจะได้ท่องเวลาไปยังดั่งดินแดนแห่งความลุ่มหลงครั้งถัดไป ผมรู้ตัวเองว่าจะต้องแก้ไข แต่ก็ออกจากจุดนี้ไม่ได้ เพราะข้ออ้างที่มีล้านแปดที่จะไม่ทำ
จนกระทั่ง!! ชีวิตผมก็เริ่มเปลี่ยนไปหลังจากได้ดู Youtube"สอนการใช้ Noster"โดยอาจารย์อาร์มจากทีม Right Shift (ช่องอธิบายเพิ่มเติมเขาบอกไว้แบบนั้น) ผมใช้เวลา 1-2 อาทิตย์ในการลองใช้เริ่มจากติดตามคนที่รู้จักอยู่แล้วอย่าง อาจารย์พิริยะ และ ทีมงาน Right Shift
ความรู้สึกครั้งแรกที่ผมได้ใช้งานเลื่อนดูอย่างที่เคยทำ แต่เดี๋ยวก่อนนะ? มันวนกลับมาโพสเดิมที่เคยอ่าน เดี๋ยวก่อนนะมันหมดแล้วงั้นหรอ?
มันมีจุดสิ้นสุด.........?
มันหมดแล้ว............?
มันไม่มีอะไรให้ผมดูต่ออีกแล้ว.......?
ในหัวผมทุกอย่างมันเงียบงัน ผมได้พบมันแล้ว จุดสิ้นสุดของคอนเทนต์ ผมไม่เคยรับรู้อะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตมันอาจจะดูโอเวอร์เกินไปแต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ มันได้หยุดลงแล้ว โฆษณาเว็บพนันต่างๆมันหยุดแล้ว คลิปพากษ์AIมันหยุดแล้วความทรมานที่ผ่านมามันหยุดแล้วจริงๆ ช่วงเวลานั้นผมนั่งเพลิดเพลินไปความเงียบงัน แค่นั่งเงียบๆ ไม่ทำอะไร ไม่คิดอะไร นั่งอยู่แบบนั้นในเวลาพักเที่ยงของวันอันแสนธรรมดา และผมก็ลุกไปทำงานต่ออย่างมีความสุข
ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนที่ผมใช้เวลาที่ว่างส่วนใหญ่เข้าไปอยู่ใน Amethyst ลองทำอะไรเล็กน้อย ร่วมกิจกรรมในบทความ #FlckIMF ของคุณ Jingjo ของทีม Right Shift (ตอนนี้ก็ติดตามอ่านบทความอยู่นะครับ)ได้รับแซบจากคนแปลกหน้า ไปแซบคนอื่นเป็นส่วนใหญ่(ความรู้สึกแรกที่ได้แซบเขียนต่อได้อีกยาวเลย) และได้ดูและติดตามคนอื่นนอกจาก อ.พิริยะ บ้างอย่าง
คุณ Jakk Goodday พอได้อ่านทีไรเหมือนตัวเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ
คุณ SOUP ที่สามารถใช้ RAM ผลิตบิทคอยน์ได้
Notoshi,Fastingfatdentist,Gracialo679 และอีก 40 Following ที่ไม่ได้กล่าวถึง เพียงไม่กี่คนผมก็มีคอนเทนต์ที่สนใจให้ติดตามไม่ไหวแล้ว ผมต้องตื่นเข้าขึ้น(แต่ก็ยังไม่ทัน #ทีมตรู่)เพื่อนมาอ่านบทความต่อจากที่ค้างไว้ ได้นอนเร็วขึ้น มีเวลาออกกำลังกายมากขึ้น อ่านหนังสือ กลับมาลองทำอะไรที่เคยอยากทำ ลองทำอะไรใหม่ๆอย่างลองเขียนบทความกับเขาบ้าง(ที่จริงก็เพ้อไปเรื่อยอะนะ) ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ และมีความสุขกับสิ่งเล็กน้อยในชีวติมากกว่าที่เคยเป็น
ผมไม่อยากเชื่อว่าเพียงแค่เวลา 1 เดือน Noster จะเปลี่ยนผมไปได้ขนาดนี้เพียงเพราะคนที่เราติดตามถึงแม้จะไม่เคยเจอในชีวิตจริงมันให้สิ่งที่มีค่ามากที่สุดของมนุษยชาติกลับคือมา "เวลา"
ช่วงเวลาที่ได้พัก
ช่วงเวลาที่ได้คิด
ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตัวเอง
ตอนนี้ก็ป้ายยาม่วงเพื่อนที่รู้จักวนไปก่อนหาข้ออ้างเย้ายวนใจว่า มันไม่มีโฆษณานะ มันแซบกันได้ด้วย และจะแซบเท่าไหร่ก็ได้ มีคำชักชวนล้านแปดสุดท้ายสิ่งเหล่านั้นมันแค่เปลือกนอก สิ่งที่จะได้จริงๆต้องค้นหามันด้วยตัวเอง แม้ตอนนี้ยังไม่มีเพื่อนของผมสนใจลองซักคนเดียว แต่ผมจะยืนต้อนรับยิ้มอย่างมีความสุข รอผู้ที่หลุดพ้นจากดินแดนแห่งความลุ่มหลงกลับมา ณ ที่แห่งนี้ที่เคยหลงลืม ที่คอยให้คุณค้นหาสิ่งที่ต้องการด้วยตัวคุณเอง
ผมไม่คิดว่าจะได้หลุดพ้นจากวังวน The Matrix ของโซเซียลเน็ตเวิร์คในปัจจุบันได้ ที่เป็นดั่งดินแดนแห่งความลุ่มหลงเมื่อได้ย่างเข้าไปก็มีแต่สิ่งเย้ายวนใจชวนให้อยู่ต่อและมัวเมากับสิ่งต่างๆรอบตัว สิ่งที่ผมรับรู้เป็นเหมือนดั่งหลุมดำที่กำลังดูดทุกสิ่งทุกอย่าง รอบตัวค่อยๆมัวและมืดลงจนดำสนิด มีแค่แสงสว่างจากหน้าจอมือถือที่เป็นแสงชวนหลงนำทางดำดิ่งไป ณ สถานที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้าวิ่งรายล้อมเข้ามา เพื่อพูดคุยและทำอะไรที่เหมือนจะน่าสนใจ เต็มไปหมด แล้วคั่นด้วยโฆษณาอีก 2 ตัว ก่อนที่จะต่อด้วยเสียงพากย์ ai หญิง ชาย ผลัดกันมาให้คำบรรยายคลิป บางส่วนของภาพยนตร์ ซีรี่ส์ต่างๆ ชวนให้ติดตามตอนต่อไป ต่อด้วยโฆษณาเว็บเทรด หรือเว็บพนันอีก 1-2 ตัว ตกอยู่ในวังวนแบบนั้นไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้สิ่งรอบตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง วนแบบนั้น ซ้ำไป ซ้ำมา
จนกระทั่ง!!
.....................................................................................
Facebook เคยเป็นสถานที่สิงสถิตย์ของผมมาก่อน ผมมีเพื่อนกว่า 1,352 คน แต่สิ่งที่ผมจำได้มีเพียงสตอรี่ ของ 3 สาวสวยที่ผมต้องหยุดดูและกดไลค์เป็นประจำนอกนั้นผมจำอะไรไม่ได้อีกเลยไม่มีคอนเทนต์ของเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน เพื่อนที่เจอที่งานประชุมวิชาการ เพื่อนที่ทำงาน หรือกระทั่งแฟนตัวเองที่ไม่ได้ขึ้นสถานะด้วยเขาโพสอะไรบ้าง(อย่าไปบอกเขานะว่าผมแอบส่องสาวคนอื่น) และผมก็อยู่แบบนั้นมาหลายปี มีบ้างที่ก็ไปเยือนถิ่นอื่น เช่น TikTok Instagram Twitter แรกๆก็รู้สึกสนุกกับมัน แต่หลังจากนั้นไม่นานความทรมานก็เริ่มขึ้น เหมือนจุดราสีเขียวขึ้นตามขนมปังหมดอายุ สิ่งเล็กน้อยอย่างการนอนเล่นโทรศัพท์บนที่นอนนานขึ้น เวลากินข้าวเริ่มไม่ตรงเวลา ผลัดวันประกันพรุ่งมากขึ้น มีงานอะไรก็เอาไว้ก่อนกองเอาไว้อยู่แบบนั้น แล้วก็มาเร่งทำงานทีหลังเพื่อที่จะให้ทันเวลาที่กำหนด ได้แต่สบถอย่างไม่สบอารมณ์ว่าทำไม 1 วันไม่มีซัก 48 ชม.ทำอันนี้ก็ไม่ทันคนนั้นก็ทำงานไม่ได้ดั่งใจรู้ไหมว่าจะต้องส่งงานวันพรุ่งนี้แล้ว โตแล้วนะทำงานให้กระฉับกระเฉงกว่านี้ไม่ได้หรอ!!? เริ่มไม่มีเวลานอน เริ่มตื่นสายกว่าเดิม ทุกอย่างเร่งรีบ ทุกอย่างไม่ทัน ทุกอย่างไม่ได้ดั่งหวัง หมดแรงเหนื่อยและอยากให้งานบ้าๆนี้เสร็จซักที จิตใจจดจ่อรอเวลาพักเพื่อจะได้ท่องเวลาไปยังดั่งดินแดนแห่งความลุ่มหลงครั้งถัดไป ผมรู้ตัวเองว่าจะต้องแก้ไข แต่ก็ออกจากจุดนี้ไม่ได้ เพราะข้ออ้างที่มีล้านแปดที่จะไม่ทำ
จนกระทั่ง!! ชีวิตผมก็เริ่มเปลี่ยนไปหลังจากได้ดู Youtube"สอนการใช้ Noster"โดยอาจารย์อาร์มจากทีม Right Shift (ช่องอธิบายเพิ่มเติมเขาบอกไว้แบบนั้น) ผมใช้เวลา 1-2 อาทิตย์ในการลองใช้เริ่มจากติดตามคนที่รู้จักอยู่แล้วอย่าง อาจารย์พิริยะ และ ทีมงาน Right Shift
ความรู้สึกครั้งแรกที่ผมได้ใช้งานเลื่อนดูอย่างที่เคยทำ แต่เดี๋ยวก่อนนะ? มันวนกลับมาโพสเดิมที่เคยอ่าน เดี๋ยวก่อนนะมันหมดแล้วงั้นหรอ?
มันมีจุดสิ้นสุด.........?
มันหมดแล้ว............?
มันไม่มีอะไรให้ผมดูต่ออีกแล้ว.......?
ในหัวผมทุกอย่างมันเงียบงัน ผมได้พบมันแล้ว จุดสิ้นสุดของคอนเทนต์ ผมไม่เคยรับรู้อะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตมันอาจจะดูโอเวอร์เกินไปแต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ มันได้หยุดลงแล้ว โฆษณาเว็บพนันต่างๆมันหยุดแล้ว คลิปพากษ์AIมันหยุดแล้วความทรมานที่ผ่านมามันหยุดแล้วจริงๆ ช่วงเวลานั้นผมนั่งเพลิดเพลินไปความเงียบงัน แค่นั่งเงียบๆ ไม่ทำอะไร ไม่คิดอะไร นั่งอยู่แบบนั้นในเวลาพักเที่ยงของวันอันแสนธรรมดา และผมก็ลุกไปทำงานต่ออย่างมีความสุข
ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนที่ผมใช้เวลาที่ว่างส่วนใหญ่เข้าไปอยู่ใน Amethyst ลองทำอะไรเล็กน้อย ร่วมกิจกรรมในบทความ #FlckIMF ของคุณ Jingjo ของทีม Right Shift (ตอนนี้ก็ติดตามอ่านบทความอยู่นะครับ)ได้รับแซบจากคนแปลกหน้า ไปแซบคนอื่นเป็นส่วนใหญ่(ความรู้สึกแรกที่ได้แซบเขียนต่อได้อีกยาวเลย) และได้ดูและติดตามคนอื่นนอกจาก อ.พิริยะ บ้างอย่าง
คุณ Jakk Goodday พอได้อ่านทีไรเหมือนตัวเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ
คุณ SOUP ที่สามารถใช้ RAM ผลิตบิทคอยน์ได้
Notoshi,Fastingfatdentist,Gracialo679 และอีก 40 Following ที่ไม่ได้กล่าวถึง เพียงไม่กี่คนผมก็มีคอนเทนต์ที่สนใจให้ติดตามไม่ไหวแล้ว ผมต้องตื่นเข้าขึ้น(แต่ก็ยังไม่ทัน #ทีมตรู่)เพื่อนมาอ่านบทความต่อจากที่ค้างไว้ ได้นอนเร็วขึ้น มีเวลาออกกำลังกายมากขึ้น อ่านหนังสือ กลับมาลองทำอะไรที่เคยอยากทำ ลองทำอะไรใหม่ๆอย่างลองเขียนบทความกับเขาบ้าง(ที่จริงก็เพ้อไปเรื่อยอะนะ) ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ และมีความสุขกับสิ่งเล็กน้อยในชีวติมากกว่าที่เคยเป็น
ผมไม่อยากเชื่อว่าเพียงแค่เวลา 1 เดือน Noster จะเปลี่ยนผมไปได้ขนาดนี้เพียงเพราะคนที่เราติดตามถึงแม้จะไม่เคยเจอในชีวิตจริงมันให้สิ่งที่มีค่ามากที่สุดของมนุษยชาติกลับคือมา "เวลา"
ช่วงเวลาที่ได้พัก
ช่วงเวลาที่ได้คิด
ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตัวเอง
ตอนนี้ก็ป้ายยาม่วงเพื่อนที่รู้จักวนไปก่อนหาข้ออ้างเย้ายวนใจว่า มันไม่มีโฆษณานะ มันแซบกันได้ด้วย และจะแซบเท่าไหร่ก็ได้ มีคำชักชวนล้านแปดสุดท้ายสิ่งเหล่านั้นมันแค่เปลือกนอก สิ่งที่จะได้จริงๆต้องค้นหามันด้วยตัวเอง แม้ตอนนี้ยังไม่มีเพื่อนของผมสนใจลองซักคนเดียว แต่ผมจะยืนต้อนรับยิ้มอย่างมีความสุข รอผู้ที่หลุดพ้นจากดินแดนแห่งความลุ่มหลงกลับมา ณ ที่แห่งนี้ที่เคยหลงลืม ที่คอยให้คุณค้นหาสิ่งที่ต้องการด้วยตัวคุณเอง