MATH TEAHCHER on Nostr: ...
เมื่อก่อนผมเคยมีความหลงไหลในคณิตศาสตร์ถึงระดับหนึ่งก่อนที่จะรู้จักบิทคอยน์
รัฐบาลและอีกหลายๆคนเชื่อว่าการศึกษาคือสิ่งที่ดี ผมคือหนึ่งในคนที่คิดว่าการศึกษามันดี
ลงไปถึงคำว่าการศึกษา สิ่งที่ผู้คนได้รับจากการศึกษาจริงๆคือประสบการณ์และความรู้ เมื่อโลกดำเนินผ่านไปองค์ความรู้ใหม่ ๆก็ได้เกิดขึ้นจนไม่เห็นวี่แววว่าจะถึงจุดจบของความรู้บนโลกทั้งใบและในอนาคต
เมื่อองค์ความรู้เกิดขึ้นย่อมเกิดนวัตกรรมและการพัฒนา สิ่งที่รัฐมองเห็นคือหากผู้คนในรัฐของตนพัฒนา
ภาพรวมในประเทศย่อมพัฒนาตามไปด้วย นั่นแหละหายนะทางตลาดความรู้ เมื่อเป็นเช่นนั้น รัฐจึงพยายามทำให้ผู้คนได้รับความรู้ (แม้ว่าผู้คนหลายๆคนจะอยากมีความรู้ที่จะสร้าง value เองอยู่แล้วก็เถอะ) จึงเริ่มทำการพยายามกระจายความรู้ไปสู่ผู้คนเป็นชุดความรู้พื้นฐานที่คิดว่าผู้คนควรจะมี เวลาผ่านไปความรู้ทั้งหลายได้เกิดผล มีผู้คนที่ประกอบอาชีพหลากหลายเฉพาะทาง มีความน่าเชื่อถือมากขึ้น เกิดเป็นธุรกิจการศึกษาขึ้นมา แต่ต้นทุนที่มนุษย์ทุกคนมีไม่เหมือนกันคือ สมองและร่างกาย นักการศึกษาต่างรู้ดี แต่ก็ต้องทำตามรัฐ จากการกระจายความรู้ นำมาสู่การบังคับ นั่นแหละหายนะของจริง เมื่อ ผู้คนไม่ได้อยากได้ความรู้ แต่คนสอนดันอยากให้ความรู้เพราะคิดว่าองค์ความรู้ที่ตนมีมันจะพัฒนาคนได้ทำให้รัฐเราเจริญ! กลายเป็นว่าองค์ความรู้ของฉันมันต้องสำคัญ ห้องเรียนกลายเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่มี อุปสงค์ลดลง แต่อุปทานกลับมากขึ้น มันเลยกลายเป็นที่ที่การแลกเปลี่ยนมันไม่สมบูรณ์ ตลาดไม่ควรถูกแทรกแซง มันจึงเกิดความบิดเบี้ยวมากมายทางการศึกษาที่ไม่อาจแก้ไขได้ด้วยเงื่อนไขเล็กๆ
เมื่อนักวัดประเมินผลต้องการวัดคุณภาพของการบริการของครู จึงเกิดการสอบวัดระดับความรู้ของผู้เรียนขึ้น อย่างที่ว่าเมื่อเด็กไม่มีความต้องการที่จะอยากรู้แปลว่าเขาไม่รับเมื่อวัดผลมันก็ตามสภาพ แต่บุคลากรทางการศึกษาที่รู้อยู่แก่ใจว่าเด็กไม่ได้อยากรู้ ก็ต้องทำตามวงจรการศึกษาอยู่ดี แพะรับบาปคือวิธีการสอนแบบบรรยาย เกิดศาสตร์ทางการศึกษาต่าง ๆมากมาย นวัตกรรมและงานวิจัยทางการศึกษา รูปแบบและวิธีการสอนต่าง ๆ ที่โคตรจะปลอม(เพราะผลไม่เป็นไปตามความต้องการ) ถูกผลิตขึ้นไม่ว่าจะเป็นการสอนโดยใช้ เกม แอคทีฟเลินนิง เบรนเบสเลินนิ่ง ต่าง ๆมากมาย กับการวัดนักเรียนที่ไม่ได้อยากรู้ ทั้งๆ ที่ทุกคนที่ผ่านการศึกษามาจะรู้ดีว่า ถ้าเราไม่อยากเรียนเราจะพยายามปิดกั้นการรับความรู้แค่ไหน ในทางกลับกัน ถ้าผู้เรียนอยากรู้ ต่อให้ใช้การบรรยายหรือให้อ่านเองก็จะพยายามทำความเข้าใจ บอกตรงๆว่า ไม่มีทางออกของการศึกษาแบบปัจจุบันเว้นแต่ว่า ทำให้มันเป็นตลาดเสรีซะ แล้วจะเห็นเองว่า value ของการสอนที่สร้างได้ มันคือของจริงหรือเปล่า
รัฐบาลและอีกหลายๆคนเชื่อว่าการศึกษาคือสิ่งที่ดี ผมคือหนึ่งในคนที่คิดว่าการศึกษามันดี
ลงไปถึงคำว่าการศึกษา สิ่งที่ผู้คนได้รับจากการศึกษาจริงๆคือประสบการณ์และความรู้ เมื่อโลกดำเนินผ่านไปองค์ความรู้ใหม่ ๆก็ได้เกิดขึ้นจนไม่เห็นวี่แววว่าจะถึงจุดจบของความรู้บนโลกทั้งใบและในอนาคต
เมื่อองค์ความรู้เกิดขึ้นย่อมเกิดนวัตกรรมและการพัฒนา สิ่งที่รัฐมองเห็นคือหากผู้คนในรัฐของตนพัฒนา
ภาพรวมในประเทศย่อมพัฒนาตามไปด้วย นั่นแหละหายนะทางตลาดความรู้ เมื่อเป็นเช่นนั้น รัฐจึงพยายามทำให้ผู้คนได้รับความรู้ (แม้ว่าผู้คนหลายๆคนจะอยากมีความรู้ที่จะสร้าง value เองอยู่แล้วก็เถอะ) จึงเริ่มทำการพยายามกระจายความรู้ไปสู่ผู้คนเป็นชุดความรู้พื้นฐานที่คิดว่าผู้คนควรจะมี เวลาผ่านไปความรู้ทั้งหลายได้เกิดผล มีผู้คนที่ประกอบอาชีพหลากหลายเฉพาะทาง มีความน่าเชื่อถือมากขึ้น เกิดเป็นธุรกิจการศึกษาขึ้นมา แต่ต้นทุนที่มนุษย์ทุกคนมีไม่เหมือนกันคือ สมองและร่างกาย นักการศึกษาต่างรู้ดี แต่ก็ต้องทำตามรัฐ จากการกระจายความรู้ นำมาสู่การบังคับ นั่นแหละหายนะของจริง เมื่อ ผู้คนไม่ได้อยากได้ความรู้ แต่คนสอนดันอยากให้ความรู้เพราะคิดว่าองค์ความรู้ที่ตนมีมันจะพัฒนาคนได้ทำให้รัฐเราเจริญ! กลายเป็นว่าองค์ความรู้ของฉันมันต้องสำคัญ ห้องเรียนกลายเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่มี อุปสงค์ลดลง แต่อุปทานกลับมากขึ้น มันเลยกลายเป็นที่ที่การแลกเปลี่ยนมันไม่สมบูรณ์ ตลาดไม่ควรถูกแทรกแซง มันจึงเกิดความบิดเบี้ยวมากมายทางการศึกษาที่ไม่อาจแก้ไขได้ด้วยเงื่อนไขเล็กๆ
เมื่อนักวัดประเมินผลต้องการวัดคุณภาพของการบริการของครู จึงเกิดการสอบวัดระดับความรู้ของผู้เรียนขึ้น อย่างที่ว่าเมื่อเด็กไม่มีความต้องการที่จะอยากรู้แปลว่าเขาไม่รับเมื่อวัดผลมันก็ตามสภาพ แต่บุคลากรทางการศึกษาที่รู้อยู่แก่ใจว่าเด็กไม่ได้อยากรู้ ก็ต้องทำตามวงจรการศึกษาอยู่ดี แพะรับบาปคือวิธีการสอนแบบบรรยาย เกิดศาสตร์ทางการศึกษาต่าง ๆมากมาย นวัตกรรมและงานวิจัยทางการศึกษา รูปแบบและวิธีการสอนต่าง ๆ ที่โคตรจะปลอม(เพราะผลไม่เป็นไปตามความต้องการ) ถูกผลิตขึ้นไม่ว่าจะเป็นการสอนโดยใช้ เกม แอคทีฟเลินนิง เบรนเบสเลินนิ่ง ต่าง ๆมากมาย กับการวัดนักเรียนที่ไม่ได้อยากรู้ ทั้งๆ ที่ทุกคนที่ผ่านการศึกษามาจะรู้ดีว่า ถ้าเราไม่อยากเรียนเราจะพยายามปิดกั้นการรับความรู้แค่ไหน ในทางกลับกัน ถ้าผู้เรียนอยากรู้ ต่อให้ใช้การบรรยายหรือให้อ่านเองก็จะพยายามทำความเข้าใจ บอกตรงๆว่า ไม่มีทางออกของการศึกษาแบบปัจจุบันเว้นแต่ว่า ทำให้มันเป็นตลาดเสรีซะ แล้วจะเห็นเองว่า value ของการสอนที่สร้างได้ มันคือของจริงหรือเปล่า