Radek Czajka on Nostr: Pamiętam czasy, kiedy w sporach o Bliski Wschód byłem, jak każdy grzeczny młody ...
Pamiętam czasy, kiedy w sporach o Bliski Wschód byłem, jak każdy grzeczny młody lewak, twardo po stronie anty-izraelskiej. Pamiętam też moment, który może nie tyle od razu mnie przekonał do zmiany punktu widzenia, ale przynajmniej uruchomił jakiś proces myślowy.
To była seria rozmów przeprowadzonych na wczesnym Facebooku (właściwie w jednej z ówczesnych „aplikacji”), w których mój rozmówca z niebywałą — patrząc z perspektywy — cierpliwością, serią pytań i uzupełnień, starannie unikając zaognienia, obrażania się i zjazdu w pyskówkę, precyzyjnie wskazywał gdzie mam braki w wiedzy i luki w wywodzie. Nie wiem czy do takich rozmów trzeba mieć szczególne predyspozycje — dość powiedzieć, że ten rozmówca nazywał się Daniel Oz, nazwisko którego w pierwszej chwili nie skojarzyłem z niczym, dopiero później coś mi zaczęło dzwonić.
Z jego perspektywy z pewnością te serie rozmów (z całym niekończącym się szeregiem osób mi podobnych) jawiły się do pewnego stopnia jako walenie głową w mur. Rzadko się zdarza, żeby internetowe (czy jakiekolwiek) dyskusje kończyły się stwierdzeniem: „wiesz co, masz rację, gratulacje”, więc łatwo dojść do wniosku, że są jałowe i do niczego nie prowadzą. Ale to nieprawda.
To była seria rozmów przeprowadzonych na wczesnym Facebooku (właściwie w jednej z ówczesnych „aplikacji”), w których mój rozmówca z niebywałą — patrząc z perspektywy — cierpliwością, serią pytań i uzupełnień, starannie unikając zaognienia, obrażania się i zjazdu w pyskówkę, precyzyjnie wskazywał gdzie mam braki w wiedzy i luki w wywodzie. Nie wiem czy do takich rozmów trzeba mieć szczególne predyspozycje — dość powiedzieć, że ten rozmówca nazywał się Daniel Oz, nazwisko którego w pierwszej chwili nie skojarzyłem z niczym, dopiero później coś mi zaczęło dzwonić.
Z jego perspektywy z pewnością te serie rozmów (z całym niekończącym się szeregiem osób mi podobnych) jawiły się do pewnego stopnia jako walenie głową w mur. Rzadko się zdarza, żeby internetowe (czy jakiekolwiek) dyskusje kończyły się stwierdzeniem: „wiesz co, masz rację, gratulacje”, więc łatwo dojść do wniosku, że są jałowe i do niczego nie prowadzą. Ale to nieprawda.