Michał Górny on Nostr: Mógłbym mówić, że w Polszczy nie jest jeszcze tak źle. Tyle że "jeszcze" to ...
Mógłbym mówić, że w Polszczy nie jest jeszcze tak źle. Tyle że "jeszcze" to słowo-klucz. Bądźmy szczerzy, Polacy są głupi. Stoją na krawędzi przepaści, a szczerzą mordy i z zachwytem patrzą w "Stany". Bo tam, w wiecznym mroku na dnie rozpadliny, neony tak ładnie świecą.
Od ponad 20 lat, polska scena polityczna zdominowana jest przez dwie "umiarkowanie" prawicowe partie, które naprzemiennie dochodzą do władzy. W moim odczuciu, owe "umiarkowanie" wynika nie z kwestii światopoglądowych, ale z samego faktu istnienia w opozycji do siebie.
Obie partie już przekonały się, że "opozycja" depcze im po piętach. Muszą więc zachowywać ostrożność, bo przeciwnik już zaciera ręce, by dokonać roszady. Zresztą, funkcjonowanie w systemie dwupartyjnym nie jest łatwe. Po objęciu władzy trzeba umocnić swoją pozycję — wymienić kadry, odwrócić zmiany w prawie, wygrzebać błędy i przekręty poprzedników. Opozycja sama się nie zlinczuje — a i nie będzie pozostawać dłużna. Maszyny propagandy nie wystarczy smarować, trzeba ją również napędzać. Nie zostaje wiele czasu i energii na własne projekty.
Niestety, nie zawsze udaje się sprawować niepodzielną władzę. Wtedy do akcji wkraczają bardziej ekstremalne partie prawicowe, zawsze gotowe układać się i wchodzić w koalicje. W ten sposób ekstremistyczna mniejszość przepycha swoje postulaty światopoglądowe, a całość przesuwa się coraz bardziej w prawo.
Mamy jeszcze "centrum", siłę, która nagle odkryła, że ktoś jej wyrwał nocnik spod rzyci. Bo wbrew potrzebie poetyckiej, lustrzanym odbiciem prawicy nie jest lewica, a w Polszczy opozycją do prawicy może być druga prawica. No ale rynek partii prawicowych już nasycony, więc może z pozorów lewicowości można jeszcze coś wycisnąć. Głównie zawód u swoich wyborców.
No i pozostaje lewica właściwa, która dla motłochu zawsze będzie synonimem "komuchów", i zła najgorszego. Trudno wyjść spod wieloletniego jarzma prawicowej propagandy. Zwłaszcza, że ona wciąż kosi i zbiera żniwo.
Od ponad 20 lat, polska scena polityczna zdominowana jest przez dwie "umiarkowanie" prawicowe partie, które naprzemiennie dochodzą do władzy. W moim odczuciu, owe "umiarkowanie" wynika nie z kwestii światopoglądowych, ale z samego faktu istnienia w opozycji do siebie.
Obie partie już przekonały się, że "opozycja" depcze im po piętach. Muszą więc zachowywać ostrożność, bo przeciwnik już zaciera ręce, by dokonać roszady. Zresztą, funkcjonowanie w systemie dwupartyjnym nie jest łatwe. Po objęciu władzy trzeba umocnić swoją pozycję — wymienić kadry, odwrócić zmiany w prawie, wygrzebać błędy i przekręty poprzedników. Opozycja sama się nie zlinczuje — a i nie będzie pozostawać dłużna. Maszyny propagandy nie wystarczy smarować, trzeba ją również napędzać. Nie zostaje wiele czasu i energii na własne projekty.
Niestety, nie zawsze udaje się sprawować niepodzielną władzę. Wtedy do akcji wkraczają bardziej ekstremalne partie prawicowe, zawsze gotowe układać się i wchodzić w koalicje. W ten sposób ekstremistyczna mniejszość przepycha swoje postulaty światopoglądowe, a całość przesuwa się coraz bardziej w prawo.
Mamy jeszcze "centrum", siłę, która nagle odkryła, że ktoś jej wyrwał nocnik spod rzyci. Bo wbrew potrzebie poetyckiej, lustrzanym odbiciem prawicy nie jest lewica, a w Polszczy opozycją do prawicy może być druga prawica. No ale rynek partii prawicowych już nasycony, więc może z pozorów lewicowości można jeszcze coś wycisnąć. Głównie zawód u swoich wyborców.
No i pozostaje lewica właściwa, która dla motłochu zawsze będzie synonimem "komuchów", i zła najgorszego. Trudno wyjść spod wieloletniego jarzma prawicowej propagandy. Zwłaszcza, że ona wciąż kosi i zbiera żniwo.