Witold on Nostr: Któryś już raz natykam się, a to w rozmowie na żywo, a to w sieci, na taki ...

Któryś już raz natykam się, a to w rozmowie na żywo, a to w sieci, na taki ładny konstrukt: mężczyzna będący w żeńskiej energii. Rzucają tym oczywiście mężczyźni i to ci, by tak rzec, najbardziej męscy, przynajmniej w swoim pojmowaniu. Nie wiem czemu to ma służyć poza wykluczaniem. Na jakiej właściwie podstawie ktoś rości sobie prawo do określania co jest, a co nie jest męskie? Ktoś kiedyś opowiedział mi, że został zaczepiony podczas picia kolorowego, "babskiego" drinka tekstem w stylu "Co ty pijesz? Ty facet jesteś?" Odpowiedział, mniej więcej, że dla niego niemęskie byłoby picie czegoś, czego nie lubi i nie chce w imię bycia uznanym za bardziej męskiego - i moim zdaniem trafił w punkt. Skoro udało się kobietom przemodelować bardzo istotnie normy, które jeszcze 100 lat temu wydawały się często nie do ruszenia, to może teraz czas na mężczyzn? Ja dziś czuję, że męskość sprowadza się w ogromnej mierze do odwagi bycia w swojej prawdzie, bycia tym, kim się jest i wychodzenia w tym do świata, bez masek, bez udawania. Wyjść, a potem jeszcze wytrwać - to przecież odwagi wymaga wręcz kosmicznej. Czy nie tak?